ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Η αιωνιότητα είναι ο προορισμός μας

|  15/11/2010 | Με τον Σωκράτη Αριστοτέλους

Αν πιστεύεις πραγματικά στην αιωνιότητα, θα βρίσκεις παρηγοριά για οποιαδήποτε θλίψη και δοκιμασία, γιατί θα σκέφτεσαι πως δεν πρόκειται για μια θλίψη χωρίς τέλος. Και οι ευτυχισμένες μέρες της ζωής σου θα έχουν μια γλυκιά σοβαρότητα, γιατί θα ξέρεις πως γρήγορα περνούν και ότι η ευτυχία δεν έφτασε ακόμη. Κι αν η ζωή είναι Γολγοθάς, κι ένα αδιάκοπο μαρτύριο, κι αν είσαι αναγκασμένος να στενάζεις κάτω από μιαν αγιάτρευτη αρρώστια, κι αν είσαι αδικημένος και βρίσκεσαι στο περιθώριο της ζωής κ.τ.λ., θα μπορείς να σταθείς όρθιος και ν' αντιμετωπίσεις ανδρικά κάθε εναντιότητα, φτάνει μόνο να πιστεύεις στην αιωνιότητα.

Υποφέρεις; Πόσο, όμως, θα κρατήσει η δοκιμασία; Τι σημασία έχουν μπροστά στην αιωνιότητα μερικές δεκάδες χρόνια, έστω κι αν αυτά είναι γεμάτα δοκιμασίες. Όλα περνούν και χάνονται σ' αυτήν τη ζωή - ομορφιά, δύναμη, πλούτη, νιάτα. «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα». μας θυμίζει η εκκλησία στις νεκρώσιμες ακολουθίες. Να ασχοληθούμε με κάτι που βρίσκεται μέσα μας και που δεν περνά. Κι αυτό είναι η ψυχή μας. Ένας πατέρας έχασε τη μοναχοκόρη του στα είκοσι τέσσερά της χρόνια, στην άνοιξη της ζωής της. Συγκλονισμένος ο πατέρας, χάραξε τους εξής στίχους στο σταυρό του τάφου:

Τώρα πια νικήτρια η ψυχή σου
φτερουγίζει ανάλαφρη, ευτυχισμένη,
πέρα από τη φθαρτή ουσία,
τολμηρή, χωρίς να την αγκυλώνει
ο φόβος του θανάτου
γεμάτη πίστη κι ελπίδα,
τώρα, γεμάτος κι εγώ από πίστη,
σε χαιρετώ: Η ψυχή δεν πεθαίνει,
καλήν αντάμωση, παιδί μου!

Το γνωρίζουμε όλοι πως από αυτή την ζωή είμαστε περαστικοί... Είναι ένα στάδιο που περνάει ο καθένας μας και το βιώνει διαφορετικά... Και όμως ενώ γνωρίζουμε πως  κάποια μέρα δεν θα βρισκόμαστε εδώ, γιατί απλά έτσι γίνεται, δεν μπορούμε να το αποδεχτούμε....ούτε καν να το πούμε...

Γιατί όμως;  Τι είναι αυτό που μας κάνει να το προσπερνούμε και να μην το βλέπουμε;

Ο φόβος μας.... Αυτό είναι.... Ο φόβος του τι θα γίνει μετά..... Ή μάλλον  ο φόβος  αυτού που αφήνουμε πίσω μας.... Των δικών μας ανθρώπων, των αγαθών που έχουμε αποκτήσει,, του τρόπου ζωής που έχουμε συνηθίσει.....

Γιατί;  Απλά γιατί έχουμε εξάρτηση από αυτά... Γιατί η υλική ύπαρξή μας συνδέεται με όλα αυτά και εξαρτάται από όλα αυτά... όμως η  πνευματική ύπαρξή μας (κοινώς η ψυχή μας) δεν έχει καμία ανάγκη από όλα τα προηγούμενα...ειδικά όταν αποδεσμευτεί από το σώμα μας και ελευθερωθεί....

Όμως τότε που θα ελευθερωθεί θα έχει  τις δικές της ανάγκες... τις οποίες θα πρέπει να καλλιεργήσουμε  από τώρα..... Θα πρέπει να υπάρχει αγάπη, ταπείνωση και  σεβασμός....

Αγάπη που δεν σκλαβώνει, αλλά που μοιράζεται απλόχερα χωρίς ανταλλάγματα....

Ταπείνωση  του  εγώ μας... δεν είμαστε μόνοι εμείς εδώ αλλά και άλλες υπάρξεις τόσο  όμοιες αλλά και τόσο διαφορετικές παράλληλα....

Σεβασμός  των άλλων αλλά και της ίδιας μας της ύπαρξης.... Ακούμε και δεχόμαστε τις απόψεις των άλλων  δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι τις αποδεχόμαστε.....

Όλα αυτά πρέπει να τα δουλέψουμε από τώρα, για να μπορέσουμε εκείνη την στιγμή που θα γίνει ο διαχωρισμός της ύλης από το πνεύμα, να έχουμε τα εφόδια να απολαύσουμε μία θέση στην αιωνιότητα.... Σε ένα κόσμο χωρίς  πριν και μετά..... χωρίς πόνο και χαρά..... σε ένα κόσμο απόλυτης ηρεμίας και αγαλλίασης.