ΣΤΗΝ ΦΙΛΗ ΕΛΕΝΗ ΚΑΛΑΜΑΡΗ
"Πριν μία εβδομάδα, η Ελένη που τόσο αγαπήσαμε, "αναγκάστηκε" να πάει να ξεκουραστεί... Αν περνούσε από το χέρι της, δεν επρόκειτο, να το κάνει ποτέ...Αυτοί, που την έχουμε γνωρίσει, ξέρουμε πως έκανε τα πάντα, για να είναι δίπλα σε ανθρώπους, που είχαν καημό, πόνο και προβλήματα...
Εγώ θέλοντας να την κρατήσω κοντά μου, πάντα στην μνήμη μου, και να δώσω την ευκαιρία να την γνωρίσουν και άτομα, που δεν έτυχε να ακούσουν κάτι για την Ελένη... Θα κάνω ένα μικρό λεύκωμα, με ότι στοιχείο μπορώ να συλλέξω, σχετικό με την ζωή της και τον αγώνα της. Εύχομαι, να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους, όπως ήταν άλλωστε και η επιθυμία της....
Ελένη μου..... φιλάκια!!!"
(*όσοι από τους φίλους της Ελένης έχουν υλικό, που θεωρούν ότι είναι κατάλληλο για αυτό το λεύκωμα... μπορείτε να μου το στείλετε και να το καταχωρήσω... Σας ευχαριστώ...)
Το Βιβλίο της
"..Ίσως μου πεις τώρα, αφού όλα αυτά ισχύουν, τότε γιατί δεν αφέθηκες και έκανες χημειοθεραπείες; Γιατί πάλεψες να μείνεις μαζί με το παιδί σου;
Γιατί είμαι παιδί του Ουρανού και της Γης, σου απαντάω, και έχω μάθει να παλεύω. Αν ο αγώνας μου, δεν ήταν σύμφωνος με το θεϊκό σχέδιο, δεν θα ήμουν εδώ σήμερα, ό,τι κι αν είχα κάνει.
Έχω επιλογές. Για αυτές σου γράφω μέσα σε τόσες σελίδες. Έχουμε επιλογές. Επέλεξα να δώσω την μάχη μου, επέλεξα να ολοκληρώσω την εκπαίδευσή μου και να νιώσω τιμή που είμαι κομμάτι του όλου. Επέλεξα να βοηθάω και να μην ζητάω αντάλλαγμα από όσους το έχουν τόσο ανάγκη, όσο το είχα και εξακολουθώ να έχω και εγώ. Επέλεξα να δω τον Θεό που υπάρχει μέσα στην ψυχή μου. Να νιώθω ευγνωμοσύνη που περιλαμβάνομαι και ζω γύρω από άλλες θεϊκές ψυχές, ακόμα και αν εκείνες δεν θυμούνται, προς το παρόν, την θεϊκή τους υπόσταση. Ξέρω πως η μνημοσύνη θα ξυπνήσει κάποια στιγμή μέσα τους, κι αν δεν είμαι δίπλα τους, σίγουρα θα τους χαμογελάω βλέποντας τους από τον όρμο μου, την ώρα που θα ξεκουράζομαι.
Και θα σας περιμένω, οικογένεια μου, να σχεδιάσουμε μαζί, την υπόλοιπη κοινή μας πορεία. Τα επόμενα μαθήματά μας. Την επιστροφή μας στον κύκλο της ζωής. Μέχρι εκείνη την στιγμή, όμως παύω να θυμώνω και χαίρομαι τον ήλιο, χαίρομαι την ζωή μου, χαίρομαι το παιδί μου, τον έρωτα, τα προβλήματά μου στο τώρα και συνεχίζω την πορεία μου, όση κι αν είναι αυτή, σε τούτη τη διάσταση.
Χαίρομαι όμως κι εσένα, συνοδοιπόρε, και σε αφήνω να χαρείς κι εσύ την δική σου ζωή, το δικό σου κομμάτι από το απέραντο σύμπαν. Εκτίμησε το!
Τελικά, ίσως να μην διαφέρουμε σε πολλά. Ίσως, πάλι, μόνο σ’ ένα: εγώ, έχω συνειδητοποιήσει την φύση του θανάτου μου… Εσύ;
Παιδί μου, ακόμα και όταν έρθει η μέρα που δεν θα με βλέπεις δίπλα σου, εσύ θα γνωρίζεις ότι είμαι πάντα κοντά σου. Αν κάποια στιγμή λιποψυχήσεις, διάβασε αυτές τις γραμμές, κοίταξε ψηλά και συνδέσου ξανά με τον Θεό. Είσαι δικό Του παιδί -κι αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ! ..."
Αυτό είναι το βιβλίο, που έχει γράψει η Ελένη...Μια αυτοβιογραφία, η οποία αν και κρύβει πολύ πόνο και μεγάλο αγώνα, δίνει στον αναγνώστη τόσο θάρρος και αισιοδοξία, για να μπορέσει να δει αυτή την ζωή, πάντα μ' ένα χαμόγελο... Το απόσπασμα, που διάλεξα ήταν και αυτό που μ' έκανε να διαβάσω το βιβλίο... ελπίζω να τραβήξει και την δική σας προσοχή.
Τηλεοπτικές παρουσιάσεις
(Τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση)
Αφιέρωμα από την φίλη της Χριστίνα Κίτση Τζινιόζου
Αναφορές στον Τύπο και συνεντεύξεις
ΤΟ ΒΗΜΑ (Παπαδημητρίου Λένα)
Μάχονται με τη νόσο και εξομολογούνται τις ιστορίες τους, τις δύσκολες στιγμές που περνούν, την «καλή κουβέντα» που αποζητούν
«Ο καρκίνος θέλει και φίλους»
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 13/02/2011, 05:45
«Μετά την επέμβασή μου,το 2009,έπρεπε να μείνω πολύ καιρό σε ακινησία» διηγείται ο 43χρονος Παναγιώτης Μιχαήλ. «Οι διάφοροι φίλοι και γνωστοί την είχαν “κάνει” με διάφορες δικαιολογίες· ένας έλεγε ότι ήταν έγκυος η γυναίκα του. Κοίταζα το άσπρο ταβάνι και αναρωτιόμουν πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πόσο μπορείς να παρακαλάς τον “κολλητό” σου να έρθει να σε δει; Ευχήθηκα τότε να υπήρχε μια γραμμή,ένα τηλέφωνο, βρε αδελφέ, να μιλήσω με έναν άγνωστο». «Ετσι “γεννήθηκε” η ιδέα», λέει σήμερα ο εμπνευστής της Εθνικής Γραμμής Υποστήριξης 1069 ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο και ιδρυτής της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης «Μείνε δυνατός», « από ένα άσπρο ταβάνι. Αυτό που έμεινα να κοιτάζω επί έναν ολόκληρο μήνα,τη δεύτερη φορά που προσβλήθηκα από καρκίνο».
«Δεν είναι “επάρατη νόσος”»
«Ο καρκίνος παραμένει ταμπού στην Ελλάδα» επισημαίνει ο κ. Μιχαήλ. «Εν έτει 2011 βιώνουμε τη “Σπιναλόγκα των καρκινοπαθών”. Ακόμη τον αποκαλούμε “επάρατη νόσο”. Εγώ δηλαδή είμαι καταραμένος; Ενας λόγος που δημοσιοποιώ τη δική μου ιστορία- έχω προσβληθεί δύο φορές από καρκίνο των όρχεωνείναι για να υπενθυμίσω ότι υπάρχουνχιλιάδες σαν και μένα. Και για να κάνω έστω και έναν να σκεφτεί: “Ξέρεις κάτι;Δεν έκλεψες,καρκίνο έχεις”».
Η κυρία Ναταλία Κουτρούλη, ψυχολόγος υγείας, εξηγεί την ανάγκη ύπαρξης μιας τέτοιας γραμμής. «Στην Ελλάδα ο ασθενής έχει συνήθως ψυχολογική υποστήριξη από το περιβάλλον του.Μπορεί όμως να μην είναι αρκετή ή να μην είναι αυτή που ζητάει, είτε γιατί δεν ξέρει πώς να την εκφράσει είτε γιατί δεν θέλει να στενοχωρήσει τους άλλους.Ενας ειδικός θα του σταθεί με άλλον τρόπο» . Η ίδια εποπτεύει και την εβδομαδιαία αποφόρτιση των ειδικών την γραμμής, «γιατί είναι τεράστιο το ψυχολογικό φορτίο».
«Οταν γράφω, μπορώ να κλαίω»
Το επιστημονικό προσωπικό του 1069 (δύο κοινωνικοί λειτουργοί και τρεις ψυχολόγοι) διαθέτει ιατρική κατάρτιση ( «οφείλεις να γνωρίζεις ότι αν ακούσεις,για παράδειγμα,τη λέξη “οστεοσάρκωμα”, ο άνθρωπος στην άλλη άκρη της γραμμής μπορεί να μην έχει χέρι») αλλά δεν παρέχει ιατρική πληροφόρηση. «Η γραμμή έχει μόνο στόχο αποφόρτισης» τονίζει ο κ. Μιχάλης Πατρικαρέας , ψυχολόγος-κοινωνιολόγος. «Δεν λέμε ποτέ “όλα θα πάνε καλά”. Αυτό είναι κάτι που δεν το γνωρίζουμε ούτε εμείς,συχνά ούτε ο ίδιος ο γιατρός. Αντί για αυτό λέμε:“Είμαστε εδώ για να σε στηρίξουμε”». Η γραμμή προσφέρει και διαδικτυακή υποστήριξη (στην ιστοσελίδα www. bestrong. org.gr) και τη δυνατότητα ατομικών συνεδριών. Το Ιnternet, περισσότερο και από το τηλέφωνο, παρέχει την ασφάλεια της ανωνυμίας: «Μια φορά ενθάρρυνακάποιον να μας πάρει τηλέφωνο και μου απάντησε:“Προτιμώ έτσι, γιατί όταν γράφω μπορώ να κλαίω”» λέει ο κ. Πατρικαρέας. Οι ειδικοί καλούνται συχνά να πολεμήσουν την άγνοια ( «μας τηλεφώνησε ασθενής με καρκίνο 1ου σταδίου λέγοντας “πεθαίνω”» ) και την απελπισία («προ ημερών επικοινώνησε μαζί μας μια γυναίκα σε πλήρη απόγνωση. Μιλούσαμε μαζί της σχεδόν δύο ώρες. Μας ήρθε και ένα e-mail που έγραφε “Αυτοκτονώ”» ).
«Ξέρω τι σημαίνει “έχεις τρεις μήνες ζωής”»
Εκτός από το επιστημονικό προσωπικό, τη γραμμή επανδρώνουν και εθελοντές που έχουν νοσήσει οι ίδιοι, ύστερα φυσικά από ειδική εκπαίδευση. «Είμαι ένα έμπειρο αφτί γιααυτούς» λέει χαρακτηριστικά μια εξ αυτών, η 33χρονη Ελένη Καλαμάρη, η οποία το 2007, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού.«Μπορεί να μην είμαι ψυχολόγος,μπορεί να μην έχω όλες τις απαντήσεις, σίγουρα όμως έχω τις ίδιες εμπειρίες.Τη χημειοθεραπεία δεν την έχω σπουδάσει, την έχω κάνει. Λίγες ημέρες, μάλιστα, μετά τη γέννηση του γιου μου. Ξέρω τι σημαίνει να σου λένε “έχεις τρεις μήνες ζωής”,το έχω ζήσει. Τα περισσότερα τηλεφωνήματα που δέχομαι είναι από συγγενείςκαρκινοπαθών. Με ρωτούν:“Πώς θέλεις να σου μιλάνε; ” Τους απαντώ:“Θέλω να μη με κοιτούν στα μάτια σαν να πεθαίνω,θέλω να με αφήνουν να κλάψω όταν το έχω ανάγκη, να ανοίγουν την αγκαλιά τους για να κλάψουμε μαζί. Αυτό μου αρκεί”». Πριν από λίγες ημέρες η κυρία Καλαμάρη διαγνώστηκε για τέταρτη φορά με καρκίνο. «Είμαι διατεθειμένη να παλέψω με ό,τι όπλα μού έχουν απομείνει.Και αν τελικά πεθάνω από αυτό,δεν θα έχω παραδοθεί αμαχητί,δεν θα ντρέπομαι τον εαυτό μου». Η ίδια επιμένει ότι «ο καρκίνος δενήταν κατάρα,αλλά δώρo.Εχω μάθει να ζω την κάθε στιγμή στην πλήρη έντασή της. Δεν θυμώνω πια, οργίζομαι.Δεν χαίρομαι,χοροπηδάω από χαρά.Οταν το παιδί μου μου λέει “έλανα παίξουμε”, παίζω μαζί του αληθινά» . Στους ανθρώπους που τηλεφωνούν προσπαθεί να περάσει έναν άλλο τρόπο ζωής: «Ολοι μας φοβόμαστε μην έρθει ο καρκίνος και μαςσκοτώσει,αλλά πώς είναι η ζωή μας; Πάνω σε έναν καναπέ, με ένα τηλεκοντρόλ και ένα λάπτοπ. Ολα μάς φταίνε:η δουλειά μας,το σπίτι μας, τα παιδιά μας,ο σύζυγός μας...Αυτάφοβόμαστε μήπως χάσουμε;Αυτό που λέω είναι:“Ασε τον καρκίνο και κοίτα να ζεις πραγματικά”».
Η Εθνική Γραμμή Υποστήριξης ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο 1069 λειτουργεί καθημερινά (πλην Σαββατοκύριακου) από τις 9.00 π.μ. ως τις 9.00 μ.μ.
«Ηθελα να μιλήσω σε κάποιον»
Δύο φορές έβγαλε νοκ άουτ τον καρκίνο ο 43χρονος γυμναστής Παναγιώτης Μιχαήλ, εμπνευστής της Εθνικής Γραμμής Υποστήριξης ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο. Τη δεύτερη φορά που διαγνώστηκε με τη νόσο και χρειάστηκε έπειτα από μια επέμβαση να μείνει πολλές ημέρες στο κρεβάτι, ευχήθηκε να υπήρχε ένα τηλέφωνο για να μπορέσει να μιλήσει σε κάποιον. Ετσι γεννήθηκε το 1069. «Εν έτει 2011 οι καρκινοπαθείς νιώθουν ακόμη ενοχικά. Και αν στην Αθήνα δυσκολεύονται να το διαχειριστούν όλο αυτό, καταλαβαίνετε τι γίνεται στην επαρχία». «Ο άνθρωπος χωρίς μαλλιά είναι ταμπού»
Εδώ και λίγες ημέρες η 33χρονη Ελένη Καλαμάρη ξεκίνησε να μάχεται τον καρκίνο για τέταρτη φορά. Η πρώτη ήταν στα 28 της χρόνια, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Ξεκίνησε την πρώτη της χημειοθεραπεία μετά τη γέννηση του γιου της. Πάνω από όλα, όμως, εξακολουθεί να μάχεται το στίγμα της «επάρατης νόσου»: «Στην Ελλάδα, εξαιτίας της άγνοιας και της παραπληροφόρησης, ο καρκίνος είναι ταμπού. Είναι ταμπού ο άνθρωπος χωρίς μαλλιά, ο καταπονημένος από την ασθένεια, ο αδυνατισμένος. Ισως γιατί για πολλούς είναι η υπενθύμιση της θνητότητάς τους» «Οταν μιλάς για την αρρώστια, την ξεγυμνώνεις»
Αντιγόνη Σ.,
40 χρόνων, εκπαιδευτικός
"Ξέκλεψα δέκα λεπτά ένα βράδυ και τηλεφώνησα στο 1069. Τα παιδιά έπαιζαν στο σαλόνι,ο άνδρας μου έλειπε στο εξωτερικό για δουλειά.
Δεν ήξερα γιατί ακριβώς τηλεφώνησα.Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που ο άνδρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου, σε ηλικία μόλις 40 χρόνων, ευτυχώς σε αρχικό στάδιο, και ήθελα με κάποιον να μιλήσω.Μου απάντησε μια ήπια, γυναικεία φωνή.Στην πορεία της κουβέντας κατάλαβα ότι περισσότερο ήθελα να μιλήσω για μένα,για τους δικούς μου φόβους,για τον δικό μου πόνο,παρά για τον άντρα μου.Με ανακούφιζε η ιδέα και μόνο ότι ήταν κάποιος εκεί να με ακούσει.
Εχω δικούς μου ανθρώπους, αλλά νομίζω ότι με χαλάρωνε κάπως αυτή η απόσταση με κάποιον που δεν γνώριζε παρά μόνο τα στοιχεία που ήταν χρήσιμα για αυτό που συζητούσαμε.Ταυτόχρονα,ένιω- σα και μια οικειότητα.Λογικό, όταν μιλάς για την ψυχή σου. Της είπα ότι ο άνδρας μου ήθελε να μιλήσει για αυτό που του συνέβη σε συνεργάτες του,αλλά εγώ τον αποθάρρυνα.Δεν ήθελα να μάθει ο κάθε άσχετος για την περιπέτειά μας· να έρχονται να μας λένε: “Τι περάσατε!”. Η ειδικός μού είπε ότι αυτό είχε να κάνει περισσότερο με έναν δικό μου φόβο να βγάλω προς τα έξω αυτό που έγινε.Οτι ίσως τελικά ο άνδρας μου να έδειξε πιο έτοιμος να το διαχειριστεί από μένα.Μου τόνισε ότι αυτό είναι ίδιον της ελληνικής πραγματικότητας,το να αποσιωπούμε,να κρυβόμαστε.Αντίθετα,όταν μιλάς για τον καρκίνο,τον απομυθοποιείς,τον ξεγυμνώνεις.
Μου έκανε καλό η κουβέντα. Κάποιος θα έλεγε ότι αυτά που άκουσα είναι αυτονόητα. Τίποτε όμως δεν είναι αυτονόητο όταν έχεις ζήσει κάτι τόσο τραυματικό,όταν έχεις νιώσει ότι μπορεί να χάσεις τον άνθρωπό σου."
«Δεν είναι “επάρατη νόσος”»
«Ο καρκίνος παραμένει ταμπού στην Ελλάδα» επισημαίνει ο κ. Μιχαήλ. «Εν έτει 2011 βιώνουμε τη “Σπιναλόγκα των καρκινοπαθών”. Ακόμη τον αποκαλούμε “επάρατη νόσο”. Εγώ δηλαδή είμαι καταραμένος; Ενας λόγος που δημοσιοποιώ τη δική μου ιστορία- έχω προσβληθεί δύο φορές από καρκίνο των όρχεωνείναι για να υπενθυμίσω ότι υπάρχουνχιλιάδες σαν και μένα. Και για να κάνω έστω και έναν να σκεφτεί: “Ξέρεις κάτι;Δεν έκλεψες,καρκίνο έχεις”».
Η κυρία Ναταλία Κουτρούλη, ψυχολόγος υγείας, εξηγεί την ανάγκη ύπαρξης μιας τέτοιας γραμμής. «Στην Ελλάδα ο ασθενής έχει συνήθως ψυχολογική υποστήριξη από το περιβάλλον του.Μπορεί όμως να μην είναι αρκετή ή να μην είναι αυτή που ζητάει, είτε γιατί δεν ξέρει πώς να την εκφράσει είτε γιατί δεν θέλει να στενοχωρήσει τους άλλους.Ενας ειδικός θα του σταθεί με άλλον τρόπο» . Η ίδια εποπτεύει και την εβδομαδιαία αποφόρτιση των ειδικών την γραμμής, «γιατί είναι τεράστιο το ψυχολογικό φορτίο».
«Οταν γράφω, μπορώ να κλαίω»
«Ξέρω τι σημαίνει “έχεις τρεις μήνες ζωής”»
Εκτός από το επιστημονικό προσωπικό, τη γραμμή επανδρώνουν και εθελοντές που έχουν νοσήσει οι ίδιοι, ύστερα φυσικά από ειδική εκπαίδευση. «Είμαι ένα έμπειρο αφτί γιααυτούς» λέει χαρακτηριστικά μια εξ αυτών, η 33χρονη Ελένη Καλαμάρη, η οποία το 2007, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού.«Μπορεί να μην είμαι ψυχολόγος,μπορεί να μην έχω όλες τις απαντήσεις, σίγουρα όμως έχω τις ίδιες εμπειρίες.Τη χημειοθεραπεία δεν την έχω σπουδάσει, την έχω κάνει. Λίγες ημέρες, μάλιστα, μετά τη γέννηση του γιου μου. Ξέρω τι σημαίνει να σου λένε “έχεις τρεις μήνες ζωής”,το έχω ζήσει. Τα περισσότερα τηλεφωνήματα που δέχομαι είναι από συγγενείςκαρκινοπαθών. Με ρωτούν:“Πώς θέλεις να σου μιλάνε; ” Τους απαντώ:“Θέλω να μη με κοιτούν στα μάτια σαν να πεθαίνω,θέλω να με αφήνουν να κλάψω όταν το έχω ανάγκη, να ανοίγουν την αγκαλιά τους για να κλάψουμε μαζί. Αυτό μου αρκεί”». Πριν από λίγες ημέρες η κυρία Καλαμάρη διαγνώστηκε για τέταρτη φορά με καρκίνο. «Είμαι διατεθειμένη να παλέψω με ό,τι όπλα μού έχουν απομείνει.Και αν τελικά πεθάνω από αυτό,δεν θα έχω παραδοθεί αμαχητί,δεν θα ντρέπομαι τον εαυτό μου». Η ίδια επιμένει ότι «ο καρκίνος δενήταν κατάρα,αλλά δώρo.Εχω μάθει να ζω την κάθε στιγμή στην πλήρη έντασή της. Δεν θυμώνω πια, οργίζομαι.Δεν χαίρομαι,χοροπηδάω από χαρά.Οταν το παιδί μου μου λέει “έλανα παίξουμε”, παίζω μαζί του αληθινά» . Στους ανθρώπους που τηλεφωνούν προσπαθεί να περάσει έναν άλλο τρόπο ζωής: «Ολοι μας φοβόμαστε μην έρθει ο καρκίνος και μαςσκοτώσει,αλλά πώς είναι η ζωή μας; Πάνω σε έναν καναπέ, με ένα τηλεκοντρόλ και ένα λάπτοπ. Ολα μάς φταίνε:η δουλειά μας,το σπίτι μας, τα παιδιά μας,ο σύζυγός μας...Αυτάφοβόμαστε μήπως χάσουμε;Αυτό που λέω είναι:“Ασε τον καρκίνο και κοίτα να ζεις πραγματικά”».
Η Εθνική Γραμμή Υποστήριξης ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο 1069 λειτουργεί καθημερινά (πλην Σαββατοκύριακου) από τις 9.00 π.μ. ως τις 9.00 μ.μ.
«Ηθελα να μιλήσω σε κάποιον»
Δύο φορές έβγαλε νοκ άουτ τον καρκίνο ο 43χρονος γυμναστής Παναγιώτης Μιχαήλ, εμπνευστής της Εθνικής Γραμμής Υποστήριξης ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο. Τη δεύτερη φορά που διαγνώστηκε με τη νόσο και χρειάστηκε έπειτα από μια επέμβαση να μείνει πολλές ημέρες στο κρεβάτι, ευχήθηκε να υπήρχε ένα τηλέφωνο για να μπορέσει να μιλήσει σε κάποιον. Ετσι γεννήθηκε το 1069. «Εν έτει 2011 οι καρκινοπαθείς νιώθουν ακόμη ενοχικά. Και αν στην Αθήνα δυσκολεύονται να το διαχειριστούν όλο αυτό, καταλαβαίνετε τι γίνεται στην επαρχία». «Ο άνθρωπος χωρίς μαλλιά είναι ταμπού»
Εδώ και λίγες ημέρες η 33χρονη Ελένη Καλαμάρη ξεκίνησε να μάχεται τον καρκίνο για τέταρτη φορά. Η πρώτη ήταν στα 28 της χρόνια, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Ξεκίνησε την πρώτη της χημειοθεραπεία μετά τη γέννηση του γιου της. Πάνω από όλα, όμως, εξακολουθεί να μάχεται το στίγμα της «επάρατης νόσου»: «Στην Ελλάδα, εξαιτίας της άγνοιας και της παραπληροφόρησης, ο καρκίνος είναι ταμπού. Είναι ταμπού ο άνθρωπος χωρίς μαλλιά, ο καταπονημένος από την ασθένεια, ο αδυνατισμένος. Ισως γιατί για πολλούς είναι η υπενθύμιση της θνητότητάς τους» «Οταν μιλάς για την αρρώστια, την ξεγυμνώνεις»
Αντιγόνη Σ.,
40 χρόνων, εκπαιδευτικός
"Ξέκλεψα δέκα λεπτά ένα βράδυ και τηλεφώνησα στο 1069. Τα παιδιά έπαιζαν στο σαλόνι,ο άνδρας μου έλειπε στο εξωτερικό για δουλειά.
Δεν ήξερα γιατί ακριβώς τηλεφώνησα.Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που ο άνδρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου, σε ηλικία μόλις 40 χρόνων, ευτυχώς σε αρχικό στάδιο, και ήθελα με κάποιον να μιλήσω.Μου απάντησε μια ήπια, γυναικεία φωνή.Στην πορεία της κουβέντας κατάλαβα ότι περισσότερο ήθελα να μιλήσω για μένα,για τους δικούς μου φόβους,για τον δικό μου πόνο,παρά για τον άντρα μου.Με ανακούφιζε η ιδέα και μόνο ότι ήταν κάποιος εκεί να με ακούσει.
Εχω δικούς μου ανθρώπους, αλλά νομίζω ότι με χαλάρωνε κάπως αυτή η απόσταση με κάποιον που δεν γνώριζε παρά μόνο τα στοιχεία που ήταν χρήσιμα για αυτό που συζητούσαμε.Ταυτόχρονα,ένιω- σα και μια οικειότητα.Λογικό, όταν μιλάς για την ψυχή σου. Της είπα ότι ο άνδρας μου ήθελε να μιλήσει για αυτό που του συνέβη σε συνεργάτες του,αλλά εγώ τον αποθάρρυνα.Δεν ήθελα να μάθει ο κάθε άσχετος για την περιπέτειά μας· να έρχονται να μας λένε: “Τι περάσατε!”. Η ειδικός μού είπε ότι αυτό είχε να κάνει περισσότερο με έναν δικό μου φόβο να βγάλω προς τα έξω αυτό που έγινε.Οτι ίσως τελικά ο άνδρας μου να έδειξε πιο έτοιμος να το διαχειριστεί από μένα.Μου τόνισε ότι αυτό είναι ίδιον της ελληνικής πραγματικότητας,το να αποσιωπούμε,να κρυβόμαστε.Αντίθετα,όταν μιλάς για τον καρκίνο,τον απομυθοποιείς,τον ξεγυμνώνεις.
Μου έκανε καλό η κουβέντα. Κάποιος θα έλεγε ότι αυτά που άκουσα είναι αυτονόητα. Τίποτε όμως δεν είναι αυτονόητο όταν έχεις ζήσει κάτι τόσο τραυματικό,όταν έχεις νιώσει ότι μπορεί να χάσεις τον άνθρωπό σου."
“Από Έλενα… Ελένη” - Παρουσίαση του συγκλονιστικού βιβλίου στην Ε.Α.Σ. Λάρισας
Τρίτη, 15 Φεβρουάρίου 2011
Φωτογραφίες: Έλενα Λαγαρία Κείμενο: Φώτης ΒακιρτζηδέληςΣτο αμφιθέατρο της ΕΑΣ έγινε το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου η παρουσίαση του βιβλίου της Ελένης Καλαμάρη “Από Έλενα… Ελένη”. Ήταν όλοι εκεί. Η Ελένη (συγγραφέας) που συγκλόνισε με την αλήθεια της, η Ανθή Σμυρνιώτη (εκδότρια) που συνεχίζει την πορεία ενός από τους καλύτερους Έλληνες εκδότες, του αείμνηστου Πάνου Σμυρνιώτη με τον καλύτερο τρόπο, η Νικολέτα Τσιτσανούδη (Ακαδημαϊκός-δημοσιογράφος) που για άλλη μια φορά φώναξε “παρούσα” και απέδειξε την ευαισθησία της στα κοινωνικά ζητήματα, σύσσωμο το Δ.Σ. της ΕΑΣ με επικεφαλής τον Πρόεδρο του τον κ. Τσικρικά δείχνοντας το ανθρώπινο πρόσωπο της Ένωσης και εκατοντάδες Λαρισαίες και Λαρισαίοι που όλοι μαζί έγιναν ένα με τη Ελένη. Κυρίως όμως ήταν εκεί η γυναίκα που σκέφθηκε, πρότεινε και οργάνωσε – όπως είπε
στον πρόλογο του ο κ. Τσικρικάς – όλη την εκδήλωση. Η υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων της ΕΑΣ και του Gaea Life Style Center Μαρία Μπέλτσιου. Ακούραστη να φροντίζει τα πάντα, από την φιλοξενία της Ελένης μέχρι την πιο μικρή λεπτομέρεια της βραδιάς. Και δεν κέρδισε τυχαία τα συγχαρητήρια όλων αλλά και την αγάπη της Ελένης Καλαμάρη που τη εκδήλωνε κάθε στιγμή πολύ έντονα.Η βραδιά ξεκίνησε με την Μαρία Μπέλτσιου στο βήμα να καλωσορίζει τους καλεσμένους και να παρουσιάζει την συγγραφέα και τους ομιλητές συντονίζοντας την εκδήλωση.
Αμέσως μετά η κ. Νικολέτα Τσιτσανούδη προλόγισε το βιβλίο της Ελένης και παρουσίασε την ίδια αναφερόμενη στην μεγάλη προσφορά της. Στην συνέχεια ο πρόεδρος της ΕΑΣ κ. Τσικρικάς αναφέρθηκε στην σημασία της βραδιάς, στην συγκλονιστική όπως είπε προσωπικότητα της Ελένης Καλαμάρη και υποσχέθηκε και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις δείχνοντας έτσι το ανθρώπινο πρόσωπο της Ε.Α.Σ.
.jpg)
Και ήρθε η σειρά της πρωταγωνίστριας της βραδιάς της Ελένης Καλαμάρη. Τα πρώτα της λόγια ήταν: Θέλετε να σας διαβάσω κάτι από το βιβλίο ή να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας;Μίλησε για την περιπέτεια της και για το πώς τη αντιμετωπίζει. Η απλότητα με την οποία έλεγε την λέξη “καρκίνος” ξάφνιασε το κοινό που σιγά-σιγά άρχισε να αντιδρά. Δειλά στην αρχή πιο ξεθαρρεμένα όσο κυλούσε η βραδιά ρωτούσαν, έλεγαν την άποψη τους και αντάλλασαν απόψεις με την Ελένη. Έγιναν κάποιες ερωτήσεις που, για τα μέχρι εκείνη την στιγμή δεδομένα μας, ήταν σκληρές ή ενοχλητικές. Η απλότητα, η αμεσότητα και η ειλικρίνεια των απαντήσεων της απελευθέρωσαν τους παρευρισκομένους και πολλοί άρχισαν να συζητάνε το πρόβλημα τους που – όπως είπαν – μέχρι εκείνη την στιγμή το έκρυβαν. Εκείνο το βράδυ η Ελένη άνοιξε μια χαραμάδα προς την αλήθεια, το βιβλίο της “Από Έλενα… Ελένη” μας ανοίγει διάπλατα την πόρτα, πιστέψτε με.
Όταν, μετά από πολύ ώρα, η Ελένη ακούραστη υπέγραφε το βιβλίο της και φωτογραφιζόταν με όποιον το ζητούσε με τα πλατύ χαμόγελο της μόνιμα χαραγμένο στο πρόσωπο της.
.jpg)
Στο φουαγιέ του αμφιθεάτρου όπου είχε στηθεί ένας μπουφές για τους καλεσμένους στα πηγαδάκια ένα μόνο στοιχείο επικρατούσε. Θαυμασμός για την Ελένη. Και μια κρυφή ευγνωμοσύνη γιατί μας απελευθέρωσε από τους φόβους μας.Κλείνοντας θα ήταν παράλειψη να μην συγχαρώ δημόσια την Μαρία Μπέλτσιου για την ιδέα της αλλά και για την άψογη διοργάνωση όλης της εκδήλωσης της οποίας είχε την ευθύνη. Ελπίζω να δούμε σύντομα και άλλες τέτοιες πετυχημένες εκδηλώσεις γιατί τις έχει ανάγκη η πόλη μας. Μπράβο Μαρία.
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε στα γραφεία της ΕΑΣ (Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών) Χατζημιχάλη 81 ή επικοινωνήστε στα τηλέφωνα 6936192346 και 6979720998
Χορηγοί της εκδήλωσης ήταν η διαφημιστική εταιρία STEFF και η Δήμητρα Μιχαλοπούλου, η εταιρία Kettering “Καλογιάννης”, η οινοποιία “Κτήμα Αλατά”, τα Bowling και το Gaea Life Style Center.
Στιγμές που κατέγραψε η φωτογραφική ματιά της Έλενας Λαγαρία.
Η Μαρία Μπέλτσιου συντονίζει την εκδήλωση.
Η Ελένη Καλαμάρη συζητάει με τους παρευρισκομένους για πολύ ώρα...
.jpg)
...και στην συνέχεια υπογράφει το βιβλίο της.
Οι πρωτεργάτες και οι συντελεστές της εκδήλωσης ο πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΑΣ, η Νικολέτα Τσιτσανούδη και η Μαρία Μπέλτσιου έχοντας ανάμεσα τους την Ελένη.
Η Δήμητρα Μιχαλοπούλου, η Νικολέτα Τσιτσανούδη, Ο Σπύρος Τσικρίκας, η Ελένη Καλαμάρη και ο Τάκης Αλατάς.
Ο πρόεδρος της ΕΑΣ Σπύρος Τσικρίκας προσφέρει λουλούδια στην Ελένη Καλαμάρη.
Με την Νικολέτα Τσιτσανούδη.
Οι Κωνσταντίνα και η Μαρία Μπέλτσιου κλείνουν στη αγκαλιά τους την Ελένη "τους" όπως την έλεγαν.
Η Ελένη υπογράφει το βιβλίο της κάτω από την "επίβλεψη" της Έλενας Λαγαρία και της Λίλας Βούγια.
Το ζεύγος Τσικρίκα περίμενε υπομονετικά να τελειώσει η βραδιά για υπογράψει η Ελένη και το δικό τους βιβλίο και να απαθανατίσουν μια από τις στιγμές που πέρασαν μαζί αυτές τις μέρες.
Ελένη Καλαμάρη και Φώτης Βακιρτζηδέλης. Αν και δεν χρειαζόμουν καμια φωτογραφία για θυμάμαι το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου για πάντα.
Οι τρεις βασικοί υπεύθυνοι που το βιβλίο-καταλύτης της Ελένης έφτασε στα χέρια εκατοντάδων Λαρισαίων και που ευχόμαστε να γίνουν χιλιάδες. Ο πρόεδρος της ΕΑΣ Σπύρος Τσικρίκας, η εκδότρια του βιβλίου Ανθή Σμυρνιώτη και η ψυχή της βραδιάς Μαρία Μπέλτσιου.
Ελένη Καλαμάρη.
Χάρισε Ελπίδα.
Εισέπραξε Αγάπη.
Σε περιμένουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται πάλι από τα μέρη μας"φιλαράκι".
Σ.Σ. Αυτό δεν ήταν ένα ρεπορτάζ για την παρουσίαση ενός βιβλίου είπατε; Το ξέρω. Μια διακιολογία έψαχνα για να πω και να δείξω κάποια πράγματα για την αληθινή ζωή.
Φώτης Βακιρτζηδέλης
People
Μέχρι πριν από τρία χρόνια , η Ελένη Καλαμάρη, 32, ήταν μια κοπέλα μόλις 2 χρόνια παντρεμένη, με όνειρα για το μέλλον και μια μάλλον χαλαρή αίσθηση για το χρόνο που περνάει. Αλλά αυτό ήταν πριν ανακαλύψει ότι πάσχει από καρκίνο του μαστού. Τον Ιούνιο του 2007, μια μόλις εβδομάδα μετά τη γέννηση του γιου της, έκανε την πρώτη της μαστεκτομή, οι γιατροί της ανακοίνωσαν ότι έχει τρεις με έξι μήνες ζωής και ο σύζυγός της πως την εγκαταλείπει και παίρνει μαζί και το γιο τους.Καθισμένη στο σαλόνι του σπιτιού της, στον πέμπτο όροφο μιας ήσυχης πολυκατοικίας στο Πέραμα, αφού φτιάξει τη νέα της περούκα που παρέλαβε μόλις το πρωί και χαμογελάσει με τις ψεύτικες βλεφαρίδες («τις έχω χάσει τις δικές μου κι έχω ξεχάσει το αίσθημα του να τις έχεις» ), η Ελένη παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεκινά να ξετυλίγει την ιστορία της ζωής της.
Το 2007, σε ηλικία 28 χρόνων και έγκυος στο γιο της, ξεκίνησαν οι ενοχλήσεις. «Λίγο πριν από το Πάσχα του 2007 άρχισε να πονάει το πόδι μου. Με τον καιρό ο πόνος γινόταν αφόρητος και στον ένατο μήνα έμεινα κλινήρης. Δύο ώρες πριν γεννήσω, σε μια προσπάθεια να γυρίσω πλευρό στο κρεβάτι του μαιευτηρίου ακούω ένα έντονο «κρακ».
Όλο το σώμα μου έστριψε αριστερά, αλλά το πόδι μου έμεινε στη θέση του. Με έβαλαν εσπευσμένα στο χειρουργείο και με καισαρική μου πήραν το παιδί. Περίμεναν να σηκωθώ, αλλά ήταν αδύνατον. Με πήγαν για ακτινογραφία. Εκεί είδαν ότι τόσο καιρό πονούσα επειδή η λεκάνη μου και η κορυφή του μηρού ήταν θρυψαλιασμένα».Εκείνη η περίοδος ήταν και η πιο σκοτεινή της ζωής της. «Δεν μου είπαν τίποτα. Το είπαν στον σύζυγό μου. Και μία εβδομάδα μετά το μαιευτήριο, με πήγαν σε ένα νοσοκομείο με την πρόφαση ότι θα με έβλεπε κάποιος ορθοπεδικός».
Τη μετέφεραν στο νοσοκομείο Αμαλία Φλέμινγκ. « Αυτό που σκεφτόμουν ήταν ότι ήθελα να πάω στο παιδί μου. Ήταν πέντε ημερών κι εγώ δεν ήμουν κοντά του».
Η διευθύντρια της ενδοκρινολογικής πτέρυγας απέκλεισε στους συγγενείς της το ενδεχόμενο σύνδεσης του καρκίνου με το θυρεοειδή της.
Ενώ εκείνη δεν γνώριζε τίποτα, κρίθηκε απαραίτητη η μεταφορά της στο Μεταξά. «Έρχεται ο γιατρός, με πιάνει από το δεξί ώμο και μου λέει «Ελένη, είναι καρκίνος, λυπάμαι». Και του απαντάω «ωραία, πάμε να τα βγάλουμε γιατί πρέπει να πάω στο παιδί μου» και μου λέει « όχι, δεν κατάλαβες, δεν μπορώ να προχωρήσω σε χειρουργείο, γιατί είναι ήδη αργά και έχει δώσει μετάσταση στα οστά». Είδα το γιατρό να φεύγει από το δωμάτιο κι εγώ ούρλιαζα ακόμη πιο έντονα. Φώναζα το όνομα του συζύγου μου.Ύστερα από λίγο, ήρθε να μου πει ότι εγώ είμαι αντράκι και μου ζήτησε να του κάνω προσωπική χάρη να γίνω καλά γιατί δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εμένα» διηγείται για εκείνη τη συγκλονιστική περίοδο της ζωής της. Οι γιατροί της έδιναν μόνο τρεις μήνες ζωής και την επόμενη κιόλας μέρα έκανε την πρώτη της χημειοθεραπεία. Ο καρκίνος, όμως, δεν ήταν ο μοναδικός της εχθρός.
«Τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν. Γύρισα στο πατρικό μου, ήρθε ο σύζυγός μου να με δει τέλη Ιουνίου, όπου μου είπε ότι θέλει να χωρίσουμε. Ισχυρίστηκε πως ήξερα ότι είχα καρκίνο και το έκρυβα για να χρησιμοποιήσω τα χρήματα του, για να με πάει στο εξωτερικό, να με κάνει καλά από τον καρκίνο και ότι έκανα παιδί μαζί του για να μπορέσω να δέσω με δικλείδα ασφαλείας το σχέδιο μου» θυμάται η Ελένη, που είδε για πρώτη φορά το γιο της μετά το μαιευτήριο, όταν εκείνος ήταν δυόμισι μηνών. Έμεινε στην Αθήνα για τις θεραπείες της και ο σύζυγός της πήρε το παιδί στο νησί, όπου ζούσαν ως ζευγάρι από το 2005.
Η Ελένη δεν μπορούσε να δει το παιδί της. Η επιθυμία της να το κρατήσει και πάλι στην αγκαλιά της ήταν τόσο ισχυρή ώστε να διαψεύσει τους γιατρούς. «Μέρα με τη μέρα γινόμουν όλο και καλύτερα. Σηκώθηκα και άρχισα να διεκδικώ αυτά που μου ανήκουν. Και πρώτα πρώτα το παιδί μου. Το φθινόπωρο πήρα τηλέφωνο το σύζυγό μου και του είπα πως θέλω να δω το παιδί. Μου είπε ότι ο μοναδικός τρόπος να δω το παιδί ήταν να δώσω το συναινετικό διαζύγιο και να του παραχωρήσω την επιμέλεια του παιδιού». Αποφασίζει να πάει στο νησί και μένει εκεί για δύο μήνες. Ο άντρας της τη διώχνει, όπως υποστηρίζει, αλλά η Ελένη είναι αποφασισμένη να κερδίσει το παιδί με οποιονδήποτε τρόπο.
«Μπήκα μέσα στο σπίτι, όπου βρισκόταν το παιδί. Τη στιγμή εκείνη οι μισοί έλειπαν και οι υπόλοιποι κοιμούνταν. Δεν με είδε κανένας, πήρα το γιο μου κρυφά κι έφυγα. Ζητάω συγγνώμη που πήρα το παιδί μου με αυτό τον τρόπο και δεν τους άφησα να το χαιρετήσουν, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει». Η πιο σημαντική μάχη για την Ελένη είχε κερδηθεί. «Το Φεβρουάριο του 2008 με συμβιβαστικό τρόπο κέρδισα την επιμέλεια του παιδιού και ο πατέρας του τη δυνατότητα να βλέπει το παιδί, αν κι ακόμα βρισκόμαστε σε μια δικαστική διαμάχη».
Έχουν περάσει δυόμισι χρόνια και η ζωή της αλλάζει ριζικά. Δεν έχει πια την αγωνία να κρατήσει κοντά της το παιδί, αλλά να το μεγαλώσει. Γι αυτό και είναι αποφασισμένη να νικήσει για τρίτη φορά τον καρκίνο : «Στα μάτια μου ο καρκίνος έγινε ίωση και η ανάγκη να μεγαλώσω το παιδί μου έγινε μονόδρομος. Έμεινα στους γονείς μου, Ιωάννα και Θανάση, δεν είχα τη δυνατότητα να μείνω μόνη μου. Τον Ιανουάριο του 2008 οι εξετάσεις μου βγήκαν τελείως καθαρές. Ο καρκίνος είχε εξαφανιστεί. Το Πάσχα της ίδιας χρονιάς, όμως, εμφανίζεται ξανά στο αριστερό μου στήθος. Το Νοέμβριο του 2008, οι εξετάσεις πάλι δείχνουν ότι ο καρκίνος είχε φύγει τελείως και πάλι. Όμως, φέτος το Πάσχα οι εξετάσεις έδειξαν ότι ο καρκίνος ξυπνάει ξανά στο αριστερό μου πόδι. Τώρα είμαι στο δρόμο να καθαρίσω ξανά…».
Η Ελένη έχει αφαιρέσει και τους δυο μαστούς, με τις χημειοθεραπείες έφτασε ακόμα και τα 40 κιλά, η ίδια όμως αισθάνεται πως έχει πολλή ζωή μέσα της. Αρνείται να μπει στο περιθώριο, είναι δραστήρια. Καθημερινά μέσω facebook βρίσκεται σε επικοινωνία με άλλους πάσχοντες. «Αυτό γίνεται το μεσημέρι που ο μικρός κοιμάται» κι όταν υπάρχει περισσότερος χρόνος γράφει το τελευταίο μέρος της αυτοβιογραφίας της που αναμένεται να εκδοθεί το Δεκέμβριο από τις εκδόσεις Σμυρνιώτη. «Είναι η αυτοβιογραφία μου. Αν αυτό καταφέρει να αλλάξει και να βοηθήσει τη ζωή έστω ενός ανθρώπου, νομίζω πως θα έχω επιτύχει».
Tου Δημήτρη Μαυροκεφαλίδη
Χανιώτικα Νέα
Ο αγώνας για τη ζωή δεν είναι ποτέ εύκολος. Το να κοιτάς τον θάνατο κατά πρόσωπο και να τον πολεμάς με όλες σου τις δυνάμεις απαιτεί ψυχικό σθένος, πίστη, αυτοσεβασμό και -πάνω απ’ όλα- αγάπη'.Με αυτά τα λόγια η συγγραφέας, Ελένη Καλαμάρη, διηγείται τη δική της συγκλονιστική ιστορία: Την ιστορία μιας νεαρής μητέρας που, με τη δύναμη της ψυχής της, δίνει τρεις φορές τη μάχη με τον καρκίνο και την κερδίζει.
Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία ζωής που περιγράφεται στο εξαιρετικό βιβλίο «Από Ελενα… Ελένη» της Ελένης Καλαμάρη, το οποίο παρουσιάστηκε χθες το απόγευμα στον 1ο όροφο του βιβλιοχαρτοπωλείου ΤΥΠΟΒΙΒΛΙΟΧΑΡΤΕΜΠΟΡΙΚΗ 'ΠΕΛΕΚΑΝΑΚΗ' (Χάληδων 89).
Πολύς κόσμος έδωσε το 'παρών' για να γνωρίσει τη συγγραφέα, που μίλησε για την περιπέτειά της με τον καρκίνο, τον αγώνα που έκανε για να τον νικήσει και να κρατηθεί στη ζωή αλλά και τις βαθύτερες σκέψεις στις οποίες οδηγήθηκε στη διάρκεια αυτού του ανηλεούς αγώνα.
Μέρος των εισπράξεων από τις πωλήσεις του βιβλίου θα κατατεθεί προς ενίσχυση των προσπαθειών της κοινωφελούς μη κερδοσκοπικής οργάνωσης 'Μείνε Δυνατός'.
Οπως ανέφερε χαρακτηριστικά η Ελένη Καλαμάρη 'αυτό το βιβλίο δεν θα γινόταν ποτέ αν δεν είχε την ιδέα η εκδότρια κα Ανθή Σμυρνιώτη. Ηταν ενα ημερολόγιο που ήθελα να αφήσω στον γιο μου σε περίπτωση που εγώ δεν τα κατάφερνα για να έχει να θυμάται κάτι από τη μαμά του. Πολέμησα τον καρκίνο και τις τρεις φορές, μεγάλωσα το παιδί μου και συνεχίζω. Πιστεύω πως όσο χαμηλά και να πέσει ένας άνθρωπος είτε από χτυπήματα της ζωής είτε από τον ίδιο του τον εαυτό, εάν θέλει μπορεί να σηκωθεί ξανά όρθιος'.
Σχολιάζοντας την επιλογή του τίτλου του βιβλίου 'Από Ελενα... Ελένη', η ίδια ανέφερε ότι δεν ήταν τυχαία και είχε την σημασία του: 'Ηθελα να δείξω ότι αν κάποιος θέλει να αλλάξει, μπορεί να γίνει άλλος άνθρωπος. Ολη αυτή η ιστορία που βίωσα, μου άφησε την ελπίδα για τον άνθρωπο που αν θέλει κάτι μπορεί να το πετύχει'.
Στέλνοντας ένα μήνυμα σε αυτούς ή αυτές που έχουν βιώσει ή βιώνουν μια παρόμοια δύσκολη κατάσταση η κα Καλαμάρη τόνισε: 'Να μην φοβούνται, ό,τι κι αν γίνει. Ολα είναι σοφά πλασμένα από τον Θεό και όλα έχουν τον λόγο τους, όποια και να είναι η κατάληξη'.
Η ίδια ανέφερε ότι ήδη ετοιμάζει το νέο της βιβλίο, το οποίο θα είναι ένα μυθιστόρημα 'μια παραβολή που θα μιλά για τρόπους μέσα από τους οποίους μπορεί ένας άνθρωπος να αλλάξει', όπως σημείωσε.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Πρόκειται για την πραγματική ιστορία της ηρωικής μάχης που δίνει μια νεαρή γυναίκα κόντρα στον καρκίνο. Πρώτα η αρρώστια, η πίκρα, το βάσανο,˙ μετά η προδοσία αυτών που η ίδια αγάπησε όσο τίποτα άλλο στη ζωή της, η άδικη κατηγόρια, η αποξένωση σαν κύματα ήρθαν και σάρωσαν τη ζωή της Ελένης στην πιο τρυφερή και αθώα ηλικία. Ομως η γενναία ψυχή της δεν λυγίζει. Η ελπίδα δεν παύει ποτέ να φωτίζει το δύσκολο διάβα της στα μονοπάτια του πόνου.
Είναι μητέρα, δεν έχει δικαίωμα να πεθάνει! Ζωντανή, όμορφη, δυνατή δεν θα επιτρέψει ποτέ στον Μαύρο Καβαλάρη να κόψει το νήμα της ζωής της χωρίς να παλέψει. Με τον γιο της αστέρι λαμπρό να την οδηγεί, η Ελένη δίνει τη μάχη της με τον θάνατο και την κερδίζει! Ενα γενναίο βιβλίο, από μια γενναία γυναίκα. Δοσμένη απλά, χωρίς λογοτεχνικά καλούδια και έπαρση, η ιστορία της Ελένης συγκινεί και διδάσκει.
Ελένη Φουντουλάκη
Χανιώτικα Νέα
Εφημερίδα Πατρίδα
“Αν πεις: έχω καρκίνο και τι έγινε, θα δεις θαύματα”
Η συγγραφέας του βιβλίου “Από Έλενα... Ελένη”, Ελένη Καλαμάρη μιλά στην “Π”
Μια γυναίκα-παράδειγμα ζωής, δύναμης και ελπίδας αποτελεί η συγγραφέας Ελένη Καλαμάρη, η οποία με το βιβλίο της με τίτλο “Από Έλενα…Ελένη” προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα αρκεί να το πιστέψουν, είτε «τα πάντα» αφορούν τον καρκίνο είτε μια ερωτική απογοήτευση.
Η Ελένη Καλαμάρη γεννήθηκε το 1978 στη Γερμανία από Έλληνες γονείς και σπούδασε Μηχανογραφημένη Λογιστική και Γραμματεία Διευθύνσεως, καθώς και δύο ξένες γλώσσες.
Στα 28 της, κατά τη διάρκεια της πρώτης της εγκυμοσύνης, προσβλήθηκε από καρκίνο και έκτοτε έχει στρέψει το βλέμμα της σε άλλους ορίζοντες. Στη φιλοσοφία και την ανθρώπινη υπόσταση μέσα από το πρίσμα του εσωτερισμού.
Ασχολείται με τον εθελοντισμό και τη φιλανθρωπία ενώ ακόμα δεν έχει περάσει η απαραίτητη πενταετία που θα βεβαιώνει ότι πλέον δεν νοσεί από καρκίνο.
Σήμερα ζει μόνη με τον γιο της στον Πειραιά. Το βιβλίο της παρουσιάζεται απόψε στις 7.30 στο studio 2. Την εκδήλωση διοργανώνει το βιβλιοπωλείο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ.
Θα προλογίσει η πρόεδρος ΟΕΚΚ - Αγκαλια-ΖΩ (Ηρακλείου), Χρυσούλα Αντωνοπούλου-Αντωνογιαννάκη.
Το βιβλίο σας είναι αυτοβιογραφικό;
Όχι, δεν είναι. Δεν είναι αυτοβιογραφία, πρόκειται για μια περίοδο της ζωής μου. Όμως είναι αληθινή ιστορία. Ξεκινά από το πώς προσβλήθηκα από τον καρκίνο, το πώς το βίωσα και τη διαδικασία του να αλλάξω και να γίνω άλλος άνθρωπος.
Όταν ξεκίνησα να γράφω είχα ήδη προσβληθεί δυο φορές από τον καρκίνο. Ακόμα νοσούσα. Μου είχαν ανακοινώσει ότι θα ξεκινήσω πάλι χημειοθεραπείες.
Η συγγραφή του βιβλίου ήταν μια λύτρωση για εσάς ή έχει ως σκοπό να βοηθήσει τον κόσμο;
Τίποτα από όλα αυτά. Δεν έχω σκοπό να καρπωθώ πράγματα τα οποία δεν έχω σκεφτεί. Αυτό που έκανα ήταν να γράψω ένα ημερολόγιο και να το αφήσω σαν παρακαταθήκη για το γιο μου σε περίπτωση που εγώ τελικά δεν επιζούσα. Ήθελα να έχει κάτι από τη μαμά του. Αργότερα το ημερολόγιο έγινε βιβλίο, μετά από παρακίνηση της εκδότριάς μου κ. Σμυρνιώτη, με σκοπό να βοηθήσει τον κόσμο. Από την στιγμή που θα το διάβαζε ένας άνθρωπος γιατί να μη το διαβάσουν περισσότεροι είτε είναι καρκινοπαθείς είτε όχι.
Πού οφείλεται ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ακόμα δεν μπορούν να πουν τη λέξη «καρκίνος»;
Στον φόβο των ανθρώπων ότι αν μιλήσουν για τον καρκίνο, είναι σαν να τον καλούν. Δεν καταλαβαίνω όμως, γιατί τον φοβόμαστε τόσο πολύ, ειδικά στις μέρες μας που ο κόσμος επιζεί. Τον λένε καρκίνο, αυτό είναι το όνομα του και δεν είναι η επάρατη νόσος, επάρατος είναι ο καταραμένος. Αν όμως κάποιος βλέποντάς με αντικρίζει μια καταραμένη γυναίκα, τότε μπορεί να με αποκαλεί καταραμένη. Εγώ από μικρή τον έλεγα καρκίνο, δεν φοβόμουν να το πω. Όλο αυτό είναι αποτέλεσμα αμαθείας, ο κόσμος δεν φταίει. Όταν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τον ονομάζουν έτσι, τότε όλοι το μαθαίνουν ως κακό. Αυτό που κάνω είναι μιλώντας στον κόσμο να του δείξω ότι ζω όπως και πολύς κόσμος ζει, άνθρωποι πεθαίνουν και από άλλες αρρώστιες. Θέλω να δώσω στον κόσμο να καταλάβει ότι όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, μπορείς να το καταφέρεις. Στην πράξη, όχι στα λόγια. Μόνο όταν θες κάτι πολύ, μπορείς να το πετύχεις, αν δεν το θέλεις, δεν μπορείς να το λύνεις.
Πριν προσβληθείτε και η ίδια, τα είχατε σκεφτεί όλα αυτά;
Όχι, γιατί δεν με αφορούσε. Πότε δεν το είχα κάνει πράξη, μόνο το διάβαζα δεν το είχα εφαρμόσει. Κατάφερα να μετατρέψω την κατάρα σε δώρο, είδα την άλλη όψη του νομίσματος. Πριν αρρωστήσω ήμουν γκρινιάρα και στενοχωρούμουν με το παραμικρό. Όλη αυτή η περιπέτεια με έκανε να γνωρίσω τον εαυτό μου και να μάθω που φτάνουν τα όρια μου. Με έκανε πιο δυνατή. Όμως δεν είχα και ανθρώπους δίπλα μου που με βοήθησαν αρκετά. Πλέον έχω γνωστούς και μια μεγάλη οικογένεια. Δεν ήμουν πάντα δυνατή, όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο παραιτήθηκα από τη δουλειά μου. Όμως, συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω το παιδί μου να μείνει χωρίς μαμά. Αυτό που εκτιμώ στους φίλους μου είναι ότι δεν με αντιμετώπισαν σαν άρρωστη, μου έλεγαν ότι είσαι καλά και το εννοούσαν.
Πόσο σημαντικό είναι για να ξεπεράσεις την αρρώστια να την κοιτάς στα μάτια και να την αντιμετωπίζεις;
Είναι εξίσου σημαντικό για να ξεπεράσεις τον καρκίνο να κάνεις σωστά τη θεραπεία σου και να παίρνεις τα φάρμακά σου όσο και να καταφέρεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι μπορείς να τον νικήσεις και δεν τον φοβάσαι. Παρόλα αυτά, πρέπει κανείς να ‘χει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι δε θα ζήσουμε για πάντα, ότι το πεπρωμένο του φτάνει μέχρι εδώ. Αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι ότι δεν έχεις πέσει αμαχητί και ότι έχεις πληρώσει ό,τι χρωστάς στη ζωή. Όταν πιστέψεις ότι έχεις τελειώσει τελειώνεις, αν πεις όμως καρκίνο έχω και τι έγινε, θα δεις θαύματα. Πρέπει να το πιστεύεις όμως.
Ποιο θα είναι το επόμενο θέμα του βιβλίου σας;
Γράφω ήδη το επόμενο βιβλίο, που δεν αφορά τον καρκίνο μόνο αλλά την αρρώστια γενικότερα. Είναι ένα μυθιστόρημα μέσα από το όποιο παραβολικά περιγράφω τρόπους που ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει επίπεδα ενεργειακά και ψυχικά. Τη διαδικασία που μπορεί να ακολουθήσει ο άνθρωπος για να αλλάξει χαρακτήρα.
“Μη φοβάσαι, αυτό θέλω να πω στους καρκινοπαθείς”
Ασχολείστε με τον εθελοντισμό και την φιλανθρωπία, με ποιους τρόπους;
Αυτή τη στιγμή δεν εργάζομαι, είμαι συνταξιούχος αναπηρίας στο ΙΚΑ. Αυτό που κάνω είναι να συνομιλώ με κόσμο που έχει ανάγκη από βοήθεια και να του μεταφέρω τις εμπειρίες μου. Βοηθάω τον κόσμο να μη φοβάται, αυτό έμαθα από τον καρκίνο. Σκοπός της ζωής μου μετά τον γιο μου είναι ο εθελοντισμός, η προσφορά.
Επίσης, ασχολούμαι με την μη κερδοσκοπική οργάνωση Μείνε Δυνατός, και έσοδα από το βιβλίο μου θα διατεθούν εκεί. Πρόκειται για οργάνωση που σκοπό έχει να προσφέρει ψυχολογική υποστήριξη στους καρκινοπαθές και το περιβάλλον τους
Το τηλέφωνο που μπορεί να επικοινωνήσει κάποιος είναι το 1069.
Πιστεύετε ότι υπάρχει κρίση;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κρίση. Κρίση έχουν αυτοί που παρακολουθούν ειδήσεις. Ένας άνθρωπος που θα χάσει τη δουλειά του, δεν έχει χάσει ούτε τα πόδια του, ούτε τα χέρια ούτε, ούτε τη ζωή του. Μόνο ο τεμπέλης δεν βρίσκει δουλειά σήμερα.
Όταν μου ανακοίνωσαν ότι έχω τρεις με έξι μήνες ζωής ήμουν 11 ημερών λεχώνα, θα ήταν πολύ εύκολο να φουντάρω από το μπαλόνι. Όμως, αποφάσισα ότι αν θέλω κάτι πάρα πολύ μπορώ και να το έχω. Τώρα έχω ένα σπίτι και το γιο μου. Μπορεί να τα οικονομικά μου να μην είναι καλά, είμαι όμως εγώ. Τα χρήματα είναι το μέσο όχι ο σκοπός.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να δώσετε στον κόσμο;
Μην φοβάσαι, αυτό θέλω να πω στους καρκινοπαθείς. Αυτό που θέλω να πω σε όλο τον κόσμο είναι ότι όσο χαμηλά και αν έχεις πέσει, όσο μαύρα και είναι τα πράγματα στη ζωή σου αν πραγματικά το θελήσεις μπορείς αν σηκωθείς. Ήρωας είναι αυτός που έχει πέσει 9 φορές και έχει σηκωθεί 10.
“Μέσα από τον καρκίνο έγινα άλλος άνθρωπος”
Τι σημαίνει ο τίτλος του βιβλίου. Υπάρχει κάποιος συμβολισμός;
Ναι, είναι συμβολικός και ο τίτλος και το εξώφυλλο. Το εξώφυλλο παρουσιάζει το κεφάλι μου, το οποίο κρατώ με δάχτυλα μου και δημιουργώ δυο βέλη δείχνοντας προς το κεφάλι μου. Με αυτό δείχνω τον τρόπο μέσα από τον οποίο άλλαξα και έγινα άλλος άνθρωπος μέσα από τον καρκίνο. Δηλαδή, πώς έγινα από Έλενα…Ελένη. Πριν από τον καρκίνο όλοι με φώναζαν Έλενα, τώρα πια έχω γίνει ένας άλλος άνθρωπος.
Της Ειρήνης Καρκανάκη
Εφημερίδα Πατρίδα
Η συγγραφέας του βιβλίου “Από Έλενα... Ελένη”, Ελένη Καλαμάρη μιλά στην “Π”
Μια γυναίκα-παράδειγμα ζωής, δύναμης και ελπίδας αποτελεί η συγγραφέας Ελένη Καλαμάρη, η οποία με το βιβλίο της με τίτλο “Από Έλενα…Ελένη” προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα αρκεί να το πιστέψουν, είτε «τα πάντα» αφορούν τον καρκίνο είτε μια ερωτική απογοήτευση.
Η Ελένη Καλαμάρη γεννήθηκε το 1978 στη Γερμανία από Έλληνες γονείς και σπούδασε Μηχανογραφημένη Λογιστική και Γραμματεία Διευθύνσεως, καθώς και δύο ξένες γλώσσες.
Στα 28 της, κατά τη διάρκεια της πρώτης της εγκυμοσύνης, προσβλήθηκε από καρκίνο και έκτοτε έχει στρέψει το βλέμμα της σε άλλους ορίζοντες. Στη φιλοσοφία και την ανθρώπινη υπόσταση μέσα από το πρίσμα του εσωτερισμού.
Ασχολείται με τον εθελοντισμό και τη φιλανθρωπία ενώ ακόμα δεν έχει περάσει η απαραίτητη πενταετία που θα βεβαιώνει ότι πλέον δεν νοσεί από καρκίνο.
Σήμερα ζει μόνη με τον γιο της στον Πειραιά. Το βιβλίο της παρουσιάζεται απόψε στις 7.30 στο studio 2. Την εκδήλωση διοργανώνει το βιβλιοπωλείο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ.
Θα προλογίσει η πρόεδρος ΟΕΚΚ - Αγκαλια-ΖΩ (Ηρακλείου), Χρυσούλα Αντωνοπούλου-Αντωνογιαννάκη.
Το βιβλίο σας είναι αυτοβιογραφικό;
Όχι, δεν είναι. Δεν είναι αυτοβιογραφία, πρόκειται για μια περίοδο της ζωής μου. Όμως είναι αληθινή ιστορία. Ξεκινά από το πώς προσβλήθηκα από τον καρκίνο, το πώς το βίωσα και τη διαδικασία του να αλλάξω και να γίνω άλλος άνθρωπος.
Όταν ξεκίνησα να γράφω είχα ήδη προσβληθεί δυο φορές από τον καρκίνο. Ακόμα νοσούσα. Μου είχαν ανακοινώσει ότι θα ξεκινήσω πάλι χημειοθεραπείες.
Η συγγραφή του βιβλίου ήταν μια λύτρωση για εσάς ή έχει ως σκοπό να βοηθήσει τον κόσμο;
Τίποτα από όλα αυτά. Δεν έχω σκοπό να καρπωθώ πράγματα τα οποία δεν έχω σκεφτεί. Αυτό που έκανα ήταν να γράψω ένα ημερολόγιο και να το αφήσω σαν παρακαταθήκη για το γιο μου σε περίπτωση που εγώ τελικά δεν επιζούσα. Ήθελα να έχει κάτι από τη μαμά του. Αργότερα το ημερολόγιο έγινε βιβλίο, μετά από παρακίνηση της εκδότριάς μου κ. Σμυρνιώτη, με σκοπό να βοηθήσει τον κόσμο. Από την στιγμή που θα το διάβαζε ένας άνθρωπος γιατί να μη το διαβάσουν περισσότεροι είτε είναι καρκινοπαθείς είτε όχι.
Πού οφείλεται ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ακόμα δεν μπορούν να πουν τη λέξη «καρκίνος»;
Στον φόβο των ανθρώπων ότι αν μιλήσουν για τον καρκίνο, είναι σαν να τον καλούν. Δεν καταλαβαίνω όμως, γιατί τον φοβόμαστε τόσο πολύ, ειδικά στις μέρες μας που ο κόσμος επιζεί. Τον λένε καρκίνο, αυτό είναι το όνομα του και δεν είναι η επάρατη νόσος, επάρατος είναι ο καταραμένος. Αν όμως κάποιος βλέποντάς με αντικρίζει μια καταραμένη γυναίκα, τότε μπορεί να με αποκαλεί καταραμένη. Εγώ από μικρή τον έλεγα καρκίνο, δεν φοβόμουν να το πω. Όλο αυτό είναι αποτέλεσμα αμαθείας, ο κόσμος δεν φταίει. Όταν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τον ονομάζουν έτσι, τότε όλοι το μαθαίνουν ως κακό. Αυτό που κάνω είναι μιλώντας στον κόσμο να του δείξω ότι ζω όπως και πολύς κόσμος ζει, άνθρωποι πεθαίνουν και από άλλες αρρώστιες. Θέλω να δώσω στον κόσμο να καταλάβει ότι όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, μπορείς να το καταφέρεις. Στην πράξη, όχι στα λόγια. Μόνο όταν θες κάτι πολύ, μπορείς να το πετύχεις, αν δεν το θέλεις, δεν μπορείς να το λύνεις.
Πριν προσβληθείτε και η ίδια, τα είχατε σκεφτεί όλα αυτά;
Όχι, γιατί δεν με αφορούσε. Πότε δεν το είχα κάνει πράξη, μόνο το διάβαζα δεν το είχα εφαρμόσει. Κατάφερα να μετατρέψω την κατάρα σε δώρο, είδα την άλλη όψη του νομίσματος. Πριν αρρωστήσω ήμουν γκρινιάρα και στενοχωρούμουν με το παραμικρό. Όλη αυτή η περιπέτεια με έκανε να γνωρίσω τον εαυτό μου και να μάθω που φτάνουν τα όρια μου. Με έκανε πιο δυνατή. Όμως δεν είχα και ανθρώπους δίπλα μου που με βοήθησαν αρκετά. Πλέον έχω γνωστούς και μια μεγάλη οικογένεια. Δεν ήμουν πάντα δυνατή, όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο παραιτήθηκα από τη δουλειά μου. Όμως, συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω το παιδί μου να μείνει χωρίς μαμά. Αυτό που εκτιμώ στους φίλους μου είναι ότι δεν με αντιμετώπισαν σαν άρρωστη, μου έλεγαν ότι είσαι καλά και το εννοούσαν.
Πόσο σημαντικό είναι για να ξεπεράσεις την αρρώστια να την κοιτάς στα μάτια και να την αντιμετωπίζεις;
Είναι εξίσου σημαντικό για να ξεπεράσεις τον καρκίνο να κάνεις σωστά τη θεραπεία σου και να παίρνεις τα φάρμακά σου όσο και να καταφέρεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι μπορείς να τον νικήσεις και δεν τον φοβάσαι. Παρόλα αυτά, πρέπει κανείς να ‘χει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι δε θα ζήσουμε για πάντα, ότι το πεπρωμένο του φτάνει μέχρι εδώ. Αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι ότι δεν έχεις πέσει αμαχητί και ότι έχεις πληρώσει ό,τι χρωστάς στη ζωή. Όταν πιστέψεις ότι έχεις τελειώσει τελειώνεις, αν πεις όμως καρκίνο έχω και τι έγινε, θα δεις θαύματα. Πρέπει να το πιστεύεις όμως.
Ποιο θα είναι το επόμενο θέμα του βιβλίου σας;
Γράφω ήδη το επόμενο βιβλίο, που δεν αφορά τον καρκίνο μόνο αλλά την αρρώστια γενικότερα. Είναι ένα μυθιστόρημα μέσα από το όποιο παραβολικά περιγράφω τρόπους που ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει επίπεδα ενεργειακά και ψυχικά. Τη διαδικασία που μπορεί να ακολουθήσει ο άνθρωπος για να αλλάξει χαρακτήρα.
“Μη φοβάσαι, αυτό θέλω να πω στους καρκινοπαθείς”
Ασχολείστε με τον εθελοντισμό και την φιλανθρωπία, με ποιους τρόπους;
Αυτή τη στιγμή δεν εργάζομαι, είμαι συνταξιούχος αναπηρίας στο ΙΚΑ. Αυτό που κάνω είναι να συνομιλώ με κόσμο που έχει ανάγκη από βοήθεια και να του μεταφέρω τις εμπειρίες μου. Βοηθάω τον κόσμο να μη φοβάται, αυτό έμαθα από τον καρκίνο. Σκοπός της ζωής μου μετά τον γιο μου είναι ο εθελοντισμός, η προσφορά.
Επίσης, ασχολούμαι με την μη κερδοσκοπική οργάνωση Μείνε Δυνατός, και έσοδα από το βιβλίο μου θα διατεθούν εκεί. Πρόκειται για οργάνωση που σκοπό έχει να προσφέρει ψυχολογική υποστήριξη στους καρκινοπαθές και το περιβάλλον τους
Το τηλέφωνο που μπορεί να επικοινωνήσει κάποιος είναι το 1069.
Πιστεύετε ότι υπάρχει κρίση;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κρίση. Κρίση έχουν αυτοί που παρακολουθούν ειδήσεις. Ένας άνθρωπος που θα χάσει τη δουλειά του, δεν έχει χάσει ούτε τα πόδια του, ούτε τα χέρια ούτε, ούτε τη ζωή του. Μόνο ο τεμπέλης δεν βρίσκει δουλειά σήμερα.
Όταν μου ανακοίνωσαν ότι έχω τρεις με έξι μήνες ζωής ήμουν 11 ημερών λεχώνα, θα ήταν πολύ εύκολο να φουντάρω από το μπαλόνι. Όμως, αποφάσισα ότι αν θέλω κάτι πάρα πολύ μπορώ και να το έχω. Τώρα έχω ένα σπίτι και το γιο μου. Μπορεί να τα οικονομικά μου να μην είναι καλά, είμαι όμως εγώ. Τα χρήματα είναι το μέσο όχι ο σκοπός.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να δώσετε στον κόσμο;
Μην φοβάσαι, αυτό θέλω να πω στους καρκινοπαθείς. Αυτό που θέλω να πω σε όλο τον κόσμο είναι ότι όσο χαμηλά και αν έχεις πέσει, όσο μαύρα και είναι τα πράγματα στη ζωή σου αν πραγματικά το θελήσεις μπορείς αν σηκωθείς. Ήρωας είναι αυτός που έχει πέσει 9 φορές και έχει σηκωθεί 10.
“Μέσα από τον καρκίνο έγινα άλλος άνθρωπος”
Τι σημαίνει ο τίτλος του βιβλίου. Υπάρχει κάποιος συμβολισμός;
Ναι, είναι συμβολικός και ο τίτλος και το εξώφυλλο. Το εξώφυλλο παρουσιάζει το κεφάλι μου, το οποίο κρατώ με δάχτυλα μου και δημιουργώ δυο βέλη δείχνοντας προς το κεφάλι μου. Με αυτό δείχνω τον τρόπο μέσα από τον οποίο άλλαξα και έγινα άλλος άνθρωπος μέσα από τον καρκίνο. Δηλαδή, πώς έγινα από Έλενα…Ελένη. Πριν από τον καρκίνο όλοι με φώναζαν Έλενα, τώρα πια έχω γίνει ένας άλλος άνθρωπος.
Της Ειρήνης Καρκανάκη
Εφημερίδα Πατρίδα
Περιοδικό Χανίων
Η Ελένη Καλαμάρη γεννήθηκε στην Γερμανία το 1978. Η 32χρονη συγγραφέας υποφέρει από την νόσο του καρκίνου. Η δύναμη, όμως, της ψυχής και ο τρόπος σκέψης της ήταν πραγματικά κάτι που με συγκίνησε. Με αφορμή, λοιπόν, την παρουσίαση του πρώτου της βιβλίου ” από Έλενα σε…Ελένη” που γίνεται στα Χανιά, εμείς κλέψαμε λίγο από το χρόνο της, για να μας δώσει μία συνέντευξη για το περιοδικό.
Πώς αντιδράσατε όταν μάθατε ότι έχετε καρκίνο για δεύτερη φορά;
Η πρώτη φορά ήταν η δύσκολη, την δεύτερη φορά και την τρίτη φορά, ήταν πιο εύκολο να το διαχειριστώ. Είχε πάψει να είναι κάτι άγνωστο για μένα…
Οι δικοί σας, σας στηρίζουν σε μία από τις δυσκολότερες περιόδους στη ζωή σας;
Οι γονείς και τα αδέρφια μου ήταν και είναι, δόξα τω Θεώ, το στήριγμα μου σε αυτόν τον ‘αγώνα’. Και φυσικά οι διαλεγμένοι φίλοι μου, που μέσα από αυτήν την διαδικασία, μετατράπηκαν σε οικογένεια μου.
Ο σύζυγος σας στην αρχή σας στάθηκε πολύ. Μετά αποφάσισε να μην είναι άλλο δίπλα σας και αποχώρησε. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό για σας;
Αρκετά, αλλά όχι δυσκολότερο από το να παλεύεις με τον ίδιο τον θάνατο.
Μετά από λίγο καιρό ο πρώην άντρα σας επέλεξε να ξαναφτιάξει την ζωή του με μία από τις καλύτερες φίλες σας. Όταν το μάθατε αυτό, πώς αντιδράσατε; Εμπιστοσύνη πλέον στους ανθρώπους γύρω σας μετά από αυτό έχετε;
Η ζωή με έχει διδάξει ότι δεν ήμαστε όλοι ίδιοι. Ούτε στα πλεονεκτήματα, ούτε στα μειονεκτήματα μας. Όλοι είμαστε διαφορετικοί, αλλά ταυτόχρονα κομμάτια του ίδιου Θεού. Αν πω ή αν σκεφτώ ότι δεν έχω εμπιστοσύνη πλέον στους ανθρώπους, αυτό θα σημαίνει αυτομάτως ότι έχω πάψει να πιστεύω στον Θεό. Συνεπώς, ναι, συνεχίζω να εμπιστεύομαι και να αγαπώ τους ανθρώπους, χωρίς να αφήνω το παρελθόν μου να μπαίνει τροχοπαίδι στην νέα μου ζωή.
Σύμφωνα με ιατρικές έρευνες, έχει αποδειχθεί ότι η εγκυμοσύνη είναι επικίνδυνη για το καρκίνο. Διαταράσσονται πολύ οι ορμόνες. Και πολλές φορές είτε έρχεται για πρώτη φορά ο καρκίνος είτε επανέρχεται. Έτυχε και σε σας αυτό;
Αυτό που ιατρικά – με βιοψία και εξετάσεις – επιβεβαιώθηκε σε εμένα, ήταν ένας πρωτογενής ορμονοεξαρτώμενος καρκίνος του μαστού, που δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε ταχύτατα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, ακριβώς λόγω της ορμονοεξάρτησης του.
Υπάρχουν ειδικές εξετάσεις ώστε να μπορεί να δει μία έγκυος εάν έχει καρκίνο ή όχι;
Φυσικά και υπάρχουν, αρκεί ο γυναικολόγος της κάθε εγκύου να μην είναι αμελής. Να ακούει την μητέρα όταν του λέει τι νιώθει. Μια εξέταση που μπορεί μια έγκυος να κάνει είναι ο υπέρηχος, που έχει μηδαμινή ακτινοβολία – μην ξεχνάμε ότι κάνουμε σαν έγκυες υπέρηχο στην ίδια μας την κοιλιά για να δούμε το παιδί μας. Επιπλέον μπορεί να κάνει και μαγνητική τομογραφία, εξέταση που επίσης δεν έχει ακτινοβολία, και έτσι δεν δύναται να βλάψει το μωρό. Και τέλος εξέταση αίματος.
Βρίσκεστε στα Χανιά για την παρουσίαση του πρώτου σας βιβλίου. Θέλετε λίγο να μας μιλήσετε για αυτό;
Βρίσκομαι στα Χανιά για την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου, μετά την κεντρική στην Αθήνα. Για εμένα είναι πολύ σημαντικό, να ξεκινάω τις παρουσιάσεις στην Ελλάδα και την Κύπρο από το αγαπημένο μου νησι, την Κρήτη. Νιώθω ευτυχής και υπερήφανη!
Ο τίτλος του βιβλίου σας είναι «από Έλενα σε… Ελένη». Γιατί επιλέξατε αυτό το τίτλο;
Το εξηγώ μέσα στο ίδιο το βιβλίο, πρόκειται για το αποτέλεσμα της προσπάθειας μου για ολική μετάλλαξη, μετά την επίθεση του καρκίνου.
Σε όλη αυτή την δύσκολη περίοδο που περνάτε έχετε λυγίσει ποτέ;
Ασφαλώς και έχω λυγίσει, και σίγουρα θα λυγίσω και πάλι. Σημασία δεν έχει να μην λυγίζεις ή να μην ξεσπάς. Σημασία έχει να κοιτάς γύρω σου, να βλέπεις όσα σου έχει δώσει η ζωή και να χαμογελάς. Να μην το βάζεις κάτω. Σημασία έχει να ξανασηκωθείς, μια φορά παραπάνω από όσες ‘έπεσες’!
Σχέδια για το μέλλον κάνετε; Ή απλά ζείτε για το τώρα;
Ονειρεύομαι και σχεδιάζω το μέλλον μου, ενώ ταυτόχρονα ζω έντονα το παρόν μου. Εξάλλου, αν το καλοσκεφτούμε, το παρόν μας, είναι το ΜΟΝΟ που έχουμε…
Κάτι τελευταίο που θα θέλατε να πείτε στις κυρίες που νοσούν από αυτήν αρρώστια;
Δυστυχώς δεν είσαι η μόνη που έχεις καρκίνο. Ευτυχώς δεν είσαι μόνη σου. Μην πεις ποτέ ‘Γιατί σε εμένα Θεέ μου’ αλλά ψάξε το μάθημα που κρύβεται από πίσω. Το πιο βασικό είναι να μην φοβάσαι. Όλα πηγάζουν από τον φόβο. Έχουμε γεννηθεί για να πεθάνουμε, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, μπορούμε όμως να ΖΗΣΟΥΜΕ μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, ή να πεθάνουμε από τώρα κλαίγοντας και περιμένοντας την. Η απόφαση είναι δική σου!
Του Άγγελου Γεραιουδάκη
Περιοδικό Χανίων
Πώς αντιδράσατε όταν μάθατε ότι έχετε καρκίνο για δεύτερη φορά;
Η πρώτη φορά ήταν η δύσκολη, την δεύτερη φορά και την τρίτη φορά, ήταν πιο εύκολο να το διαχειριστώ. Είχε πάψει να είναι κάτι άγνωστο για μένα…
Οι δικοί σας, σας στηρίζουν σε μία από τις δυσκολότερες περιόδους στη ζωή σας;
Οι γονείς και τα αδέρφια μου ήταν και είναι, δόξα τω Θεώ, το στήριγμα μου σε αυτόν τον ‘αγώνα’. Και φυσικά οι διαλεγμένοι φίλοι μου, που μέσα από αυτήν την διαδικασία, μετατράπηκαν σε οικογένεια μου.
Ο σύζυγος σας στην αρχή σας στάθηκε πολύ. Μετά αποφάσισε να μην είναι άλλο δίπλα σας και αποχώρησε. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό για σας;
Αρκετά, αλλά όχι δυσκολότερο από το να παλεύεις με τον ίδιο τον θάνατο.
Μετά από λίγο καιρό ο πρώην άντρα σας επέλεξε να ξαναφτιάξει την ζωή του με μία από τις καλύτερες φίλες σας. Όταν το μάθατε αυτό, πώς αντιδράσατε; Εμπιστοσύνη πλέον στους ανθρώπους γύρω σας μετά από αυτό έχετε;
Η ζωή με έχει διδάξει ότι δεν ήμαστε όλοι ίδιοι. Ούτε στα πλεονεκτήματα, ούτε στα μειονεκτήματα μας. Όλοι είμαστε διαφορετικοί, αλλά ταυτόχρονα κομμάτια του ίδιου Θεού. Αν πω ή αν σκεφτώ ότι δεν έχω εμπιστοσύνη πλέον στους ανθρώπους, αυτό θα σημαίνει αυτομάτως ότι έχω πάψει να πιστεύω στον Θεό. Συνεπώς, ναι, συνεχίζω να εμπιστεύομαι και να αγαπώ τους ανθρώπους, χωρίς να αφήνω το παρελθόν μου να μπαίνει τροχοπαίδι στην νέα μου ζωή.
Σύμφωνα με ιατρικές έρευνες, έχει αποδειχθεί ότι η εγκυμοσύνη είναι επικίνδυνη για το καρκίνο. Διαταράσσονται πολύ οι ορμόνες. Και πολλές φορές είτε έρχεται για πρώτη φορά ο καρκίνος είτε επανέρχεται. Έτυχε και σε σας αυτό;
Αυτό που ιατρικά – με βιοψία και εξετάσεις – επιβεβαιώθηκε σε εμένα, ήταν ένας πρωτογενής ορμονοεξαρτώμενος καρκίνος του μαστού, που δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε ταχύτατα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, ακριβώς λόγω της ορμονοεξάρτησης του.
Υπάρχουν ειδικές εξετάσεις ώστε να μπορεί να δει μία έγκυος εάν έχει καρκίνο ή όχι;
Φυσικά και υπάρχουν, αρκεί ο γυναικολόγος της κάθε εγκύου να μην είναι αμελής. Να ακούει την μητέρα όταν του λέει τι νιώθει. Μια εξέταση που μπορεί μια έγκυος να κάνει είναι ο υπέρηχος, που έχει μηδαμινή ακτινοβολία – μην ξεχνάμε ότι κάνουμε σαν έγκυες υπέρηχο στην ίδια μας την κοιλιά για να δούμε το παιδί μας. Επιπλέον μπορεί να κάνει και μαγνητική τομογραφία, εξέταση που επίσης δεν έχει ακτινοβολία, και έτσι δεν δύναται να βλάψει το μωρό. Και τέλος εξέταση αίματος.
Βρίσκεστε στα Χανιά για την παρουσίαση του πρώτου σας βιβλίου. Θέλετε λίγο να μας μιλήσετε για αυτό;
Βρίσκομαι στα Χανιά για την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου, μετά την κεντρική στην Αθήνα. Για εμένα είναι πολύ σημαντικό, να ξεκινάω τις παρουσιάσεις στην Ελλάδα και την Κύπρο από το αγαπημένο μου νησι, την Κρήτη. Νιώθω ευτυχής και υπερήφανη!
Ο τίτλος του βιβλίου σας είναι «από Έλενα σε… Ελένη». Γιατί επιλέξατε αυτό το τίτλο;
Το εξηγώ μέσα στο ίδιο το βιβλίο, πρόκειται για το αποτέλεσμα της προσπάθειας μου για ολική μετάλλαξη, μετά την επίθεση του καρκίνου.
Σε όλη αυτή την δύσκολη περίοδο που περνάτε έχετε λυγίσει ποτέ;
Ασφαλώς και έχω λυγίσει, και σίγουρα θα λυγίσω και πάλι. Σημασία δεν έχει να μην λυγίζεις ή να μην ξεσπάς. Σημασία έχει να κοιτάς γύρω σου, να βλέπεις όσα σου έχει δώσει η ζωή και να χαμογελάς. Να μην το βάζεις κάτω. Σημασία έχει να ξανασηκωθείς, μια φορά παραπάνω από όσες ‘έπεσες’!
Σχέδια για το μέλλον κάνετε; Ή απλά ζείτε για το τώρα;
Ονειρεύομαι και σχεδιάζω το μέλλον μου, ενώ ταυτόχρονα ζω έντονα το παρόν μου. Εξάλλου, αν το καλοσκεφτούμε, το παρόν μας, είναι το ΜΟΝΟ που έχουμε…
Κάτι τελευταίο που θα θέλατε να πείτε στις κυρίες που νοσούν από αυτήν αρρώστια;
Δυστυχώς δεν είσαι η μόνη που έχεις καρκίνο. Ευτυχώς δεν είσαι μόνη σου. Μην πεις ποτέ ‘Γιατί σε εμένα Θεέ μου’ αλλά ψάξε το μάθημα που κρύβεται από πίσω. Το πιο βασικό είναι να μην φοβάσαι. Όλα πηγάζουν από τον φόβο. Έχουμε γεννηθεί για να πεθάνουμε, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, μπορούμε όμως να ΖΗΣΟΥΜΕ μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, ή να πεθάνουμε από τώρα κλαίγοντας και περιμένοντας την. Η απόφαση είναι δική σου!
Του Άγγελου Γεραιουδάκη
Περιοδικό Χανίων
Τελευταία συνέντευξη στο περιοδικό Life and Style.
Η Ελένη Καλαμάρη στις 18:00 το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης έχασε την μάχη με τον καρκίνο και άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο. «Μέσα σε μια πενταετία ήρθα αντιμέτωπη έξι φορές με τον καρκίνο. Τον καταπολεμούσα κάθε φορά και μετά από ένα μικρό διάστημα επέστρεφε… Ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες έντεκα ημέρες αφότου γεννήθηκε ο γιός μου, πριν από πέντε χρόνια. Το παιδί μου μεγάλωνε και τα μαλλιά μας μάκραιναν ταυτόχρονα. Στην αρχή φορούσα μόνο μαντίλια, μετά – για λίγο – φόρεσα μια περούκα και κάποια άλλη περίοδο κυκλοφορούσα χωρίς τίποτα. Δεν μπορούσα να προσποιούμαι ούτε σε μένα ούτε στους άλλους για κάτι που δεν είμαι. Την τελευταία φορά όμως, μου είπε ο γιός μου: « Μαμά, θέλω να έχεις μαλλιά». Έτσι, φόρεσα ξανά την περούκα. Κι όταν με ρώτησε για πρώτη φορά τι έχω, του εξήγησα πως :« Κάποια σκουληκάκια μπήκαν στο στήθος και στα κόκαλα της μανούλας και τα τρώνε. Πρέπει να κάνω ενέσεις για να πεθάνουν τα σκουληκάκια»… Αν δεν πετύχεις τον καρκίνο στο πρώτο στάδιο θέλει υπομονή. Και εγώ δεν τον πέτυχα στην αρχή του. Ο δικός μου ήταν «ορμοεξαρτώμενος», δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Αν δεν είχα μείνει έγκυος, το κύτταρο του οιστρογόνου δεν θα είχε «τρελαθεί» και ο καρκίνος δεν θα είχε εμφανιστεί. Αν έμενα έγκυος τον επόμενο μήνα, το κύτταρο που «τρελάθηκε», δεν θα ζούσε και πάλι δεν θα τον πάθαινα. Ήταν η κακιά στιγμή που λένε. Γέννησα στις 26 Μαΐου 2007 και στις 6 Ιουνίου έκανα την πρώτη μου χημιοθεραπεία. Δεν με πρόδωσε ο γιός μου, βέβαια , αλλά το σώμα μου. Εντάξει, αν είχα γεννήσει ένα μήνα αργότερα, δεν θα είχα καρκίνο, αλλά θα είχα ένα άλλο παιδί, δεν θα είχα το γιό που έχω τώρα. Και το γιό μου δεν θα τον άλλαζα με όλη την υγεία του κόσμου. Μπορεί η εγκυμοσύνη να μου έφερε τον καρκίνο αλλά ο γιός μου είναι εκείνος που με κρατάει στη ζωή. Δεν έχω περιουσία, δεν έχω χρήματα, δεν έχω οικογένεια, δεν έχω σπίτι, δεν έχω καν υγεία. Όμως έχω αυτό το παιδί… Στο νοσοκομείο οι γιατροί μου έδιναν μόνο 3 – 6 μήνες ζωής. Η διαδικασία της πρώτης χημειοθεραπείας ήταν πολύ δύσκολη και επίπονη. Να καταλάβεις, έχω κάνει περισσότερες από 150 χημειοθεραπείες, έχασα τα μαλλιά μου και το κυριότερο είχα έντονες πληγές σε χέρια, πόδια και στόμα. Μαστεκτομή έκανα ύστερα από δύο χρόνια και μάλιστα, διπλή. Δεν έχω στήθος, αλλά δεν είναι μόνο το στήθος ή τα μαλλιά που έχασα. Ο δικός μου καρκίνος μου τα πήρε όλα. Μου στέρησε ακόμα και την αξιοπρέπειά μου. Έφτασα να κινούμαι με φορείο… Ευτυχώς τα κατάφερα και την πρώτη φορά που εμφανίστηκε ο καρκίνος και τις επόμενες πέντε φορές. Ήταν δύσκολο, αλλά όπως αποδείχτηκε όχι ακατόρθωτο! Τα πάντα είναι μέσα στο μυαλό μας. Σε τέτοιες στιγμές ο καθένας έχει δικαίωμα να «πέσει», αλλά και τεράστια υποχρέωση να ξανασηκωθεί. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, αλλά ταυτόχρονα μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μαζί με την κατάρα, έρχεται ταυτόχρονα και το δώρο της δύναμης. Η δύναμη της ψυχής είναι ο αρχηγός. Το μόνο που σκεφτόμουν για να μην τα παρατήσω ήταν το παιδί μου. Σύμφωνα με τις στατιστικές και τα λεγόμενα των γιατρών, έπρεπε να ήμουν νεκρή εδώ και πολύ καιρό. Οι γιατροί έπιασαν τη μητέρα μου και της είπαν να κάνει σχέδια μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο. Όμως, ο καθένας αποφασίζει για τη ζωή του, μόνος του. Θα φύγω μόνο όταν αποφασίσω η ίδια ότι «τελείωσα». Έχω περάσει βέβαια, τόσο έντονους πόνους που παρακαλούσα να πεθάνω, ώστε να μην πονάω άλλο… Το ψυχολογικό κομμάτι είναι το ίδιο σημαντικό με τις χημειοθεραπείες για την ίαση της ασθένειας. Όμως το να είσαι αισιόδοξη είναι αρκετά δύσκολο. Όταν ο καρκίνος σε ρίξει στην ανημποριά, δυσκολεύει περισσότερο. Όταν κρατάς όμως το μυαλό σου απασχολημένο, όλο πας μπροστά. Είμαι πάρα πολύ τυχερή, γιατί έχω μια οικογένεια η οποία με λατρεύει. Οι γονείς μου έκλαψαν πολύ και ακόμα ώρες ώρες κλαίνε… Στην πορεία, ήρθαν άνθρωποι δίπλα μου, οι οποίοι μεταλλάχτηκαν αργότερα σε οικογένειά μου. Οι γιατροί σε πολλές περιπτώσεις σε αντιμετωπίζουν ως φάκελο και ως χρήμα στο ευρώ τους. Εγώ πάντως το έζησα αυτό και αναγκάστηκα να αλλάξω γιατρό. Οι γιατροί μου πλέον στο Μετροπόλιταν, είναι καταπληκτικοί δεν μου έχουν πάρει ποτέ χρήματα… Ο καρκίνος ξεκαθάρισε το τοπίο και μου έδειξε ποιοι πραγματικά ήταν οι φίλοι μου και ποιοι οι εχθροί στη ζωή μου. Όλα τα συναισθήματα φαίνονται καθαρά πια σε μένα. Και ο φόβος των γύρων μου και η αγωνίες και η λύπηση και η απόρριψη. Ένα πράγμα έχω καταλάβει : o καρκινοπαθής χρειάζεται να του φέρεσαι φυσιολογικά. Το να σε λυπούνται οι ίδιοι σου οι συγγενείς είναι από μόνο του λυπηρό. Ο κόσμος δεν ξέρει και είναι λογικό, από τη στιγμή που δεν έχουν έρθει αντιμέτωποι με το θάνατο Σήμερα, πήγα στο super market. Είχα πολλούς μήνες να βγω από το σπίτι. Δεν μπορούσα να περπατήσω από την αδυναμία και μετακινούμουν με καροτσάκι. Ο κόσμος με έβλεπε και τραβούσε τα παιδιά του λες και θα τους κολλήσω. Όλα είναι θέμα παιδείας… Όμως, μην είμαι αχάριστη με σταματούν για να πουν και «μπράβο». Πολλές γυναίκες, πέρα από το φόβο ή την αμέλεια, δεν πηγαίνουν να κοιταχτούν γιατί φοβούνται τις αντιδράσεις των αντρών τους. Σκέφτονται ότι θα τις απατήσουν ή χειρότερα, θα τις χωρίσουν, αν μάθουν για την ασθένεια.» Όλα είναι δύναμη Θεού. Αυτός είναι που αποφασίζει. Κάθε πρωί που σηκώνομαι από το κρεβάτι τον ευχαριστώ. Πολλές φορές χρειάστηκα βοήθεια, αλλά ποτέ δεν ζήτησα. Έχω ακραία περηφάνια και δεν το μετανιώνω. Θεωρώ ότι και αύριο να πεθάνω, είμαι νικήτρια πια. Δεν κατέθεσα τα όπλα ούτε για μια στιγμή. Ζούσα με τη νοοτροπία ότι η Ελένη δεν έπαθε καρκίνο αλλά ο καρκίνος έπαθε Ελένη. Έχω αλλάξει προς το καλύτερο. Έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν οι δυνάμεις που στην πορεία απέκτησα… Γι’ αυτό και στο βιβλίο που έγραψα, έδωσα τον τίτλο «από Έλενα, Ελένη».
Πηγή: entertv
http://www.espressonews.gr/default.asp?pid=79&la=2&artid=1518544&catid=16
http://www.agioritikovima.gr/news1/6033-ntakrua-gia-tin-gunaika-umbolo
Δευτέρα, 16 Απρίλιος 2012 17:16
Ηταν η γυναίκα-σύμβολο στη μάχη κατά του καρκίνου. Η συμμετοχή της στο διαφημιστικό σποτ της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης «Μείνε Δυνατός», στο οποίο έπαιζε μποξ μαζί με τον ιδρυτή της οργάνωσης Παναγιώτη Μιχαήλ για να νικήσει την επάρατη νόσο, την έκανε γνωστή σε όλη την Ελλάδα. Κι όμως, η στάση ζωής και η δύναμη ψυχής που έδειξε έπρεπε να είναι σημείο αναφοράς από την πρώτη ημέρα που τη χτύπησε η ύπουλη αρρώστια.Η Ελένη Καλαμάρη, η κοπέλα που πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της τον καρκίνο, που έκανε τους γιατρούς να σκίσουν τα διπλώματά τους πριν από πέντε χρόνια, όταν της έδιναν μόλις τρεις μήνες ζωής, έφυγε στα τριάντα τέσσερά της για το μεγάλο ταξίδι βυθίζοντας σε θλίψη όλους όσοι είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν. Κι έφυγε όπως ήθελε.
Με το κεφάλι ψηλά, αγωνιζόμενη σαν λιοντάρι μέχρι το τέλος. Μπορεί να μην πρόλαβε να δει τον λατρεμένο της γιο να μεγαλώνει πολύ, όπως επιθυμούσε, αλλά του έμαθε, όπως σε όλους μας, τι σημαίνει δύναμη. Και η Ελένη ήταν δυνατή, ακόμη και τον περασμένο Οκτώβριο, όταν έφτασε στο σημείο να ζυγίζει μόλις 34 κιλά και δεν μπορούσε να κρατήσει όποια τροφή κι αν έτρωγε. Πάλεψε ώς το τέλος σαν παλικάρι, σαν γνήσια Αμαζόνα.
«Οι Αμαζόνες έκοβαν το στήθος τους, γιατί τις εμπόδιζε να κρατούν το τόξο. Σαν κι αυτές νιώθω. Δηλαδή είμαι περισσότερο αγωνίστρια παρά γυναίκα» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά στην τελευταία της συνέντευξη στο περιοδικό «Life & Style». To moto της ζωής της, το ίδιο τα τελευταία πέντε χρόνια: «Ο αγώνας για τη ζωή δεν είναι ποτέ εύκολος. Το να κοιτάς τον θάνατο κατά πρόσωπο και να τον πολεμάς με όλες σου τις δυνάμεις απαιτεί ψυχικό σθένος, πίστη, αυτοσεβασμό και -πάνω απ’ όλα- αγάπη». Και όλοι όσοι τη γνώρισαν παραδέχθηκαν το σθένος της και την αγάπησαν.
Τραγική ειρωνεία
Η συγκλονιστική της ιστορία άρχισε τον Μάιο του 2007. Και τραγική ειρωνεία, ο καρκίνος δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής της. Οταν περίμενε πώς και πώς να σφίξει στην αγκαλιά της το μωρό που θα γεννούσε. Ενιωθε στην αρχή ενοχλήσεις στο πόδι της και στη συνέχεια ο πόνος είχε γίνει αφόρητος. Στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης της έμεινε κλινήρης και λίγες ώρες πριν γεννήσει, σε μια προσπάθεια να γυρίσει πλευρό στο κρεβάτι του μαιευτηρίου, το πόδι της έσπασε. Ετσι μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο για να της γίνει καισαρική τομή και ακολούθως την πήγαν για ακτινογραφίες. Εκεί φάνηκε ότι η λεκάνη και η κορυφή του μηρού είχαν γίνει κομμάτια.
Οι γιατροί ήταν σχεδόν σίγουροι ότι είχε «χτυπηθεί» από καρκίνο, αλλά περίμεναν κάποιες εξετάσεις για να βεβαιωθούν. Δυστυχώς η αρχική τους διάγνωση επιβεβαιώθηκε. Μάλιστα τα αποτελέσματα ήταν αποθαρρυντικά. Είχε γίνει μετάσταση στα οστά και οι γιατροί απέκλεισαν το ενδεχόμενο εγχείρησης. Ηταν ήδη πολύ αργά. Την επόμενη κιόλας μέρα έκανε την πρώτη της χημειοθεραπεία, με τους θεράποντες ιατρούς να είναι απαισιόδοξοι, αφού της έδιναν μόνο τρεις μήνες ζωής.
Μάχη και για το παιδί
Εκείνη όμως τους διέψευσε, γιατί πάνω από όλα μίλησε το μητρικό ένστικτο. Η Ελένη ήθελε πολύ να δει το μωράκι της. Ηταν άλλωστε λεχώνα μόλις έντεκα ημερών, όταν άρχισε ο Γολγοθάς της. Και η επιθυμία της να βρεθεί δίπλα στο παιδί της ήταν τέτοια που κατάφερε τότε να κερδίσει τη μεγάλη μάχη με την επάρατη νόσο. Οπως αποκάλυψε πάντως στο περιοδικό «People», η μάχη που είχε αμέσως μετά ήταν πολύ πιο δύσκολη και πιο επώδυνη.
«Το φθινόπωρο πήρα τηλέφωνο τον σύζυγό μου και του είπα πως θέλω να δω το παιδί. Μου είπε ότι ο μοναδικός τρόπος να το δω ήταν να δώσω το συναινετικό διαζύγιο και να του παραχωρήσω την επιμέλεια του παιδιού». Αποφασίζει να πάει στο νησί όπου μένουν ο σύζυγος και το παιδί της και μένει εκεί δύο μήνες, με προστριβές με τον άντρα της. Τελικά, όπως εξομολογήθηκε: «Μπήκα μέσα στο σπίτι, όπου βρισκόταν το παιδί. Τη στιγμή εκείνη οι μισοί έλειπαν και οι υπόλοιποι κοιμούνταν. Δεν με είδε κανένας, πήρα τον γιο μου κρυφά κι έφυγα. Ζητάω συγγνώμη που πήρα το παιδί μου με αυτό τον τρόπο και δεν τους άφησα να το χαιρετήσουν, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει».
Την επόμενη χρονιά κερδίζει με συμβιβασμό την επιμέλεια του γιου της. Ηταν η πιο χαρούμενη στιγμή της από τότε που βρέθηκε αντιμέτωπη με την επάρατη νόσο. Και η ανάγκη πλέον ήταν να μεγαλώσει το παιδί της γνωρίζοντας ότι είχε μπροστά της να αντιμετωπίσει έναν Γολγοθά. «Δεν έχω περιουσία, δεν έχω χρήματα, δεν έχω οικογένεια, δεν έχω σπίτι, δεν έχω καν υγεία. Ομως έχω αυτό το παιδί» δήλωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια στην τελευταία της συνέντευξη.
Φιλανθρωπική δράση
Είχε όμως πολλούς φίλους, αφού η στάση της όλο αυτό το διάστημα απέναντι στην αρρώστια είχε γίνει σημείο αναφοράς. Μια γυναίκα-παράδειγμα ζωής, δύναμης και ελπίδας. Εγραψε βιβλίο για την περιπέτειά της, ανέπτυξε έντονη φιλανθρωπική δράση με την οργάνωση «Μείνε Δυνατός», πάντα βρισκόταν δίπλα σε όσους ζήτησαν τη βοήθεια και τη συμπαράστασή της στη δική τους μάχη κατά του καρκίνου και ποτέ δεν φοβήθηκε να μιλήσει ανοικτά για την αρρώστια της.
Η ίδια παραδέχθηκε ότι κάθε μέρα χτυπούσε συνεχώς το τηλέφωνό της, αφού όλοι τη θεωρούσαν υπόδειγμα θάρρους κι εκείνη πάντα το σήκωνε και μιλούσε με τον κόσμο δίνοντας συμβουλές και στήριξη.
Το Πάσχα του 2008 κι ενώ είχε κερδίσει την πρώτη μάχη, εμφανίστηκε ξανά όγκος, αυτή τη φορά στο αριστερό της στήθος. Τον νικάει ξανά, αλλά ξέρει πια ότι η ζωή της θα είναι ένας συνεχής πόλεμος με τον ύπουλο εχθρό. Την τελευταία πενταετία ήρθε αντιμέτωπη με την αρρώστια συνολικά έξι φορές. Τις πέντε βγήκε νικήτρια.
Ολοι πίστευαν ότι και την έκτη θα τα κατάφερνε. Δίπλα της ήταν οι γονείς της και οι πραγματικοί φίλοι, που έμειναν δίπλα της από το 2007 και μετά. Στο πλευρό της, και όσοι θαύμαζαν το έργο της και της έλεγαν «μπράβο» για τη δύναμη και το κουράγιο της. Δυστυχώς αυτή τη φορά λύγισε. Λύγισε, όχι δεν τα κατάφερε, γιατί ειδικά την τελευταία πενταετία όσα κατάφερε ήταν πάρα πολλά. Και μην ξεχνάμε ότι οι γιατροί τής έδιναν μόνο τρεις μήνες ζωής...
«Από Ελενα... Ελένη»
Η Ελένη Καλαμάρη ποτέ δεν φοβήθηκε να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημα της υγείας της. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν ο καρκίνος τη «χτύπησε» δεύτερη φορά, εκείνη αποφάσισε να γράψει βιβλίο για τη μάχη της. Ο τίτλος του: Από Ελενα... Ελένη». Η επιλογή του τίτλου μόνο τυχαία δεν ήταν.
Ηθελε να δείξει ότι αν κάποιος θέλει να αλλάξει, μπορεί να γίνει όντως άλλος άνθρωπος. Ηταν ουσιαστικά το δικό της ημερολόγιο που ήθελε να το αφήσει ως παρακαταθήκη στον γιο της, σε περίπτωση που εκείνη δεν ζούσε. Στη συνέχεια το ημερολόγιο έγινε βιβλίο, ύστερα από παρακίνηση της εκδότριάς της, με σκοπό να βοηθήσει τον κόσμο. Μέρος των εσόδων από το βιβλίο της διατέθηκαν στη μη κερδοσκοπική οργάνωση «Μείνε Δυνατός», που σκοπό έχει να προσφέρει ψυχολογική υποστήριξη στους καρκινοπαθείς και το περιβάλλον τους.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
«Δεν κατέθεσα τα όπλα ούτε ένα λεπτό»
Η τελευταία συνέντευξη της Ελένης ήταν στο περιοδικό «Life & Style», το οποίο έκανε εκστρατεία κατά του καρκίνου του μαστού.
Και πάλι μίλησε χωρίς να μασήσει τα λόγια της και είπε πολλές (και πικρές) αλήθειες. Όπως, για παράδειγμα, το ξεκαθάρισμα των ανθρώπων που βρίσκονταν δίπλα της: «Ο καρκίνος ξεκαθάρισε το τοπίο και μου έδειξε ποιοι πραγματικά ήταν οι φίλοι μου και ποιοι οι εχθροί στη ζωή μου».
Στενοχωριόταν πολύ για την άγνοια του κόσμου και τη στάση που κρατούσε: «Ο κόσμος δεν ξέρει. Και είναι λογικό, από τη στιγμή που δεν έχουν έρθει κοντά στον θάνατο. Σήμερα πήγα στο σούπερ μάρκετ. Είχα πολλούς μήνες να βγω από το σπίτι. Δεν μπορούσα να περπατήσω από την αδυναμία και μετακινήθηκα με το καροτσάκι. Ο κόσμος με έβλεπε και τραβούσε τα παιδιά του, λες και θα τους κολλήσω. Στην Ελλάδα είμαστε, το έχω συνηθίσει».
Η Ελένη σε κάθε της συνέντευξη δεν έκρυβε τη λατρεία για το παιδί της: «Αν είχα γεννήσει ένα μήνα αργότερα, δεν θα είχα καρκίνο, αλλά θα είχα ένα άλλο παιδί. Δεν θα είχα τον γιο που έχω τώρα. Και τον γιο μου δεν θα τον άλλαζα για όλη την υγεία του κόσμου».
Και φυσικά με τα λόγια που είπε στο τέλος της συνέντευξης απέδειξε γιατί για πολλούς ήταν η γυναίκα-σύμβολο, το παράδειγμα θάρρους στη μάχη κατά του καρκίνου: «Πολλές φορές χρειάστηκα βοήθεια, αλλά ποτέ δεν ζήτησα. Εχω ακραία περηφάνια και δεν το μετανιώνω. Θεωρώ ότι και αύριο να πεθάνω, είμαι νικήτρια πια. Δεν κατέθεσα τα όπλα ούτε ένα λεπτό. Ζούσα με τη νοοτροπία ότι η Ελένη δεν έπαθε καρκίνο, αλλά ο καρκίνος έπαθε Ελένη. Εχω αλλάξει προς το καλύτερο. Εχω γίνει άλλος άνθρωπος».
Αξίζει να σημειωθεί, πως η σελίδα της στο Facebook είναι ανοιχτή και βασικά "ζωντανή", γιατί οι φίλοι της συνεχίζουν, να της γράφουν....σαν να μην έφυγε ποτέ....
http://www.agioritikovima.gr/news1/6033-ntakrua-gia-tin-gunaika-umbolo
Δευτέρα, 16 Απρίλιος 2012 17:16
Ηταν η γυναίκα-σύμβολο στη μάχη κατά του καρκίνου. Η συμμετοχή της στο διαφημιστικό σποτ της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης «Μείνε Δυνατός», στο οποίο έπαιζε μποξ μαζί με τον ιδρυτή της οργάνωσης Παναγιώτη Μιχαήλ για να νικήσει την επάρατη νόσο, την έκανε γνωστή σε όλη την Ελλάδα. Κι όμως, η στάση ζωής και η δύναμη ψυχής που έδειξε έπρεπε να είναι σημείο αναφοράς από την πρώτη ημέρα που τη χτύπησε η ύπουλη αρρώστια.Η Ελένη Καλαμάρη, η κοπέλα που πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της τον καρκίνο, που έκανε τους γιατρούς να σκίσουν τα διπλώματά τους πριν από πέντε χρόνια, όταν της έδιναν μόλις τρεις μήνες ζωής, έφυγε στα τριάντα τέσσερά της για το μεγάλο ταξίδι βυθίζοντας σε θλίψη όλους όσοι είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν. Κι έφυγε όπως ήθελε.Με το κεφάλι ψηλά, αγωνιζόμενη σαν λιοντάρι μέχρι το τέλος. Μπορεί να μην πρόλαβε να δει τον λατρεμένο της γιο να μεγαλώνει πολύ, όπως επιθυμούσε, αλλά του έμαθε, όπως σε όλους μας, τι σημαίνει δύναμη. Και η Ελένη ήταν δυνατή, ακόμη και τον περασμένο Οκτώβριο, όταν έφτασε στο σημείο να ζυγίζει μόλις 34 κιλά και δεν μπορούσε να κρατήσει όποια τροφή κι αν έτρωγε. Πάλεψε ώς το τέλος σαν παλικάρι, σαν γνήσια Αμαζόνα.
«Οι Αμαζόνες έκοβαν το στήθος τους, γιατί τις εμπόδιζε να κρατούν το τόξο. Σαν κι αυτές νιώθω. Δηλαδή είμαι περισσότερο αγωνίστρια παρά γυναίκα» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά στην τελευταία της συνέντευξη στο περιοδικό «Life & Style». To moto της ζωής της, το ίδιο τα τελευταία πέντε χρόνια: «Ο αγώνας για τη ζωή δεν είναι ποτέ εύκολος. Το να κοιτάς τον θάνατο κατά πρόσωπο και να τον πολεμάς με όλες σου τις δυνάμεις απαιτεί ψυχικό σθένος, πίστη, αυτοσεβασμό και -πάνω απ’ όλα- αγάπη». Και όλοι όσοι τη γνώρισαν παραδέχθηκαν το σθένος της και την αγάπησαν.
Τραγική ειρωνεία
Η συγκλονιστική της ιστορία άρχισε τον Μάιο του 2007. Και τραγική ειρωνεία, ο καρκίνος δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής της. Οταν περίμενε πώς και πώς να σφίξει στην αγκαλιά της το μωρό που θα γεννούσε. Ενιωθε στην αρχή ενοχλήσεις στο πόδι της και στη συνέχεια ο πόνος είχε γίνει αφόρητος. Στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης της έμεινε κλινήρης και λίγες ώρες πριν γεννήσει, σε μια προσπάθεια να γυρίσει πλευρό στο κρεβάτι του μαιευτηρίου, το πόδι της έσπασε. Ετσι μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο για να της γίνει καισαρική τομή και ακολούθως την πήγαν για ακτινογραφίες. Εκεί φάνηκε ότι η λεκάνη και η κορυφή του μηρού είχαν γίνει κομμάτια.
Οι γιατροί ήταν σχεδόν σίγουροι ότι είχε «χτυπηθεί» από καρκίνο, αλλά περίμεναν κάποιες εξετάσεις για να βεβαιωθούν. Δυστυχώς η αρχική τους διάγνωση επιβεβαιώθηκε. Μάλιστα τα αποτελέσματα ήταν αποθαρρυντικά. Είχε γίνει μετάσταση στα οστά και οι γιατροί απέκλεισαν το ενδεχόμενο εγχείρησης. Ηταν ήδη πολύ αργά. Την επόμενη κιόλας μέρα έκανε την πρώτη της χημειοθεραπεία, με τους θεράποντες ιατρούς να είναι απαισιόδοξοι, αφού της έδιναν μόνο τρεις μήνες ζωής.
Μάχη και για το παιδί
Εκείνη όμως τους διέψευσε, γιατί πάνω από όλα μίλησε το μητρικό ένστικτο. Η Ελένη ήθελε πολύ να δει το μωράκι της. Ηταν άλλωστε λεχώνα μόλις έντεκα ημερών, όταν άρχισε ο Γολγοθάς της. Και η επιθυμία της να βρεθεί δίπλα στο παιδί της ήταν τέτοια που κατάφερε τότε να κερδίσει τη μεγάλη μάχη με την επάρατη νόσο. Οπως αποκάλυψε πάντως στο περιοδικό «People», η μάχη που είχε αμέσως μετά ήταν πολύ πιο δύσκολη και πιο επώδυνη.
«Το φθινόπωρο πήρα τηλέφωνο τον σύζυγό μου και του είπα πως θέλω να δω το παιδί. Μου είπε ότι ο μοναδικός τρόπος να το δω ήταν να δώσω το συναινετικό διαζύγιο και να του παραχωρήσω την επιμέλεια του παιδιού». Αποφασίζει να πάει στο νησί όπου μένουν ο σύζυγος και το παιδί της και μένει εκεί δύο μήνες, με προστριβές με τον άντρα της. Τελικά, όπως εξομολογήθηκε: «Μπήκα μέσα στο σπίτι, όπου βρισκόταν το παιδί. Τη στιγμή εκείνη οι μισοί έλειπαν και οι υπόλοιποι κοιμούνταν. Δεν με είδε κανένας, πήρα τον γιο μου κρυφά κι έφυγα. Ζητάω συγγνώμη που πήρα το παιδί μου με αυτό τον τρόπο και δεν τους άφησα να το χαιρετήσουν, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει».
Την επόμενη χρονιά κερδίζει με συμβιβασμό την επιμέλεια του γιου της. Ηταν η πιο χαρούμενη στιγμή της από τότε που βρέθηκε αντιμέτωπη με την επάρατη νόσο. Και η ανάγκη πλέον ήταν να μεγαλώσει το παιδί της γνωρίζοντας ότι είχε μπροστά της να αντιμετωπίσει έναν Γολγοθά. «Δεν έχω περιουσία, δεν έχω χρήματα, δεν έχω οικογένεια, δεν έχω σπίτι, δεν έχω καν υγεία. Ομως έχω αυτό το παιδί» δήλωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια στην τελευταία της συνέντευξη.
Φιλανθρωπική δράση
Είχε όμως πολλούς φίλους, αφού η στάση της όλο αυτό το διάστημα απέναντι στην αρρώστια είχε γίνει σημείο αναφοράς. Μια γυναίκα-παράδειγμα ζωής, δύναμης και ελπίδας. Εγραψε βιβλίο για την περιπέτειά της, ανέπτυξε έντονη φιλανθρωπική δράση με την οργάνωση «Μείνε Δυνατός», πάντα βρισκόταν δίπλα σε όσους ζήτησαν τη βοήθεια και τη συμπαράστασή της στη δική τους μάχη κατά του καρκίνου και ποτέ δεν φοβήθηκε να μιλήσει ανοικτά για την αρρώστια της.
Η ίδια παραδέχθηκε ότι κάθε μέρα χτυπούσε συνεχώς το τηλέφωνό της, αφού όλοι τη θεωρούσαν υπόδειγμα θάρρους κι εκείνη πάντα το σήκωνε και μιλούσε με τον κόσμο δίνοντας συμβουλές και στήριξη.
Το Πάσχα του 2008 κι ενώ είχε κερδίσει την πρώτη μάχη, εμφανίστηκε ξανά όγκος, αυτή τη φορά στο αριστερό της στήθος. Τον νικάει ξανά, αλλά ξέρει πια ότι η ζωή της θα είναι ένας συνεχής πόλεμος με τον ύπουλο εχθρό. Την τελευταία πενταετία ήρθε αντιμέτωπη με την αρρώστια συνολικά έξι φορές. Τις πέντε βγήκε νικήτρια.
Ολοι πίστευαν ότι και την έκτη θα τα κατάφερνε. Δίπλα της ήταν οι γονείς της και οι πραγματικοί φίλοι, που έμειναν δίπλα της από το 2007 και μετά. Στο πλευρό της, και όσοι θαύμαζαν το έργο της και της έλεγαν «μπράβο» για τη δύναμη και το κουράγιο της. Δυστυχώς αυτή τη φορά λύγισε. Λύγισε, όχι δεν τα κατάφερε, γιατί ειδικά την τελευταία πενταετία όσα κατάφερε ήταν πάρα πολλά. Και μην ξεχνάμε ότι οι γιατροί τής έδιναν μόνο τρεις μήνες ζωής...
«Από Ελενα... Ελένη»
Η Ελένη Καλαμάρη ποτέ δεν φοβήθηκε να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημα της υγείας της. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν ο καρκίνος τη «χτύπησε» δεύτερη φορά, εκείνη αποφάσισε να γράψει βιβλίο για τη μάχη της. Ο τίτλος του: Από Ελενα... Ελένη». Η επιλογή του τίτλου μόνο τυχαία δεν ήταν.
Ηθελε να δείξει ότι αν κάποιος θέλει να αλλάξει, μπορεί να γίνει όντως άλλος άνθρωπος. Ηταν ουσιαστικά το δικό της ημερολόγιο που ήθελε να το αφήσει ως παρακαταθήκη στον γιο της, σε περίπτωση που εκείνη δεν ζούσε. Στη συνέχεια το ημερολόγιο έγινε βιβλίο, ύστερα από παρακίνηση της εκδότριάς της, με σκοπό να βοηθήσει τον κόσμο. Μέρος των εσόδων από το βιβλίο της διατέθηκαν στη μη κερδοσκοπική οργάνωση «Μείνε Δυνατός», που σκοπό έχει να προσφέρει ψυχολογική υποστήριξη στους καρκινοπαθείς και το περιβάλλον τους.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
«Δεν κατέθεσα τα όπλα ούτε ένα λεπτό»
Η τελευταία συνέντευξη της Ελένης ήταν στο περιοδικό «Life & Style», το οποίο έκανε εκστρατεία κατά του καρκίνου του μαστού.
Και πάλι μίλησε χωρίς να μασήσει τα λόγια της και είπε πολλές (και πικρές) αλήθειες. Όπως, για παράδειγμα, το ξεκαθάρισμα των ανθρώπων που βρίσκονταν δίπλα της: «Ο καρκίνος ξεκαθάρισε το τοπίο και μου έδειξε ποιοι πραγματικά ήταν οι φίλοι μου και ποιοι οι εχθροί στη ζωή μου».
Στενοχωριόταν πολύ για την άγνοια του κόσμου και τη στάση που κρατούσε: «Ο κόσμος δεν ξέρει. Και είναι λογικό, από τη στιγμή που δεν έχουν έρθει κοντά στον θάνατο. Σήμερα πήγα στο σούπερ μάρκετ. Είχα πολλούς μήνες να βγω από το σπίτι. Δεν μπορούσα να περπατήσω από την αδυναμία και μετακινήθηκα με το καροτσάκι. Ο κόσμος με έβλεπε και τραβούσε τα παιδιά του, λες και θα τους κολλήσω. Στην Ελλάδα είμαστε, το έχω συνηθίσει».
Η Ελένη σε κάθε της συνέντευξη δεν έκρυβε τη λατρεία για το παιδί της: «Αν είχα γεννήσει ένα μήνα αργότερα, δεν θα είχα καρκίνο, αλλά θα είχα ένα άλλο παιδί. Δεν θα είχα τον γιο που έχω τώρα. Και τον γιο μου δεν θα τον άλλαζα για όλη την υγεία του κόσμου».
Και φυσικά με τα λόγια που είπε στο τέλος της συνέντευξης απέδειξε γιατί για πολλούς ήταν η γυναίκα-σύμβολο, το παράδειγμα θάρρους στη μάχη κατά του καρκίνου: «Πολλές φορές χρειάστηκα βοήθεια, αλλά ποτέ δεν ζήτησα. Εχω ακραία περηφάνια και δεν το μετανιώνω. Θεωρώ ότι και αύριο να πεθάνω, είμαι νικήτρια πια. Δεν κατέθεσα τα όπλα ούτε ένα λεπτό. Ζούσα με τη νοοτροπία ότι η Ελένη δεν έπαθε καρκίνο, αλλά ο καρκίνος έπαθε Ελένη. Εχω αλλάξει προς το καλύτερο. Εχω γίνει άλλος άνθρωπος».
Αξίζει να σημειωθεί, πως η σελίδα της στο Facebook είναι ανοιχτή και βασικά "ζωντανή", γιατί οι φίλοι της συνεχίζουν, να της γράφουν....σαν να μην έφυγε ποτέ....
1 σχόλια:
Μου λείπουν συνεντεύξεις από την Κύπρο... που σίγουρα υπάρχουν, αλλά δεν μπορώ να τις βρω....javascript:void(0)
Δημοσίευση σχολίου