Τα Χριστούγεννα ...που ζει ο κόσμος...

Στην Ιταλία, η περίοδος των Χριστουγέννων διαρκεί από τις 8 Δεκεμβρίου έως τις 6 Ιανουαρίου που είναι και η μέρα των Θεοφανείων. Στις 25 Δεκεμβρίου μετά το παραδοσιακό γεύμα, τα παιδιά απαγγέλουν ποιήματα και ανταμείβονται χρηματικά. Κατά την Ιταλική παράδοση, παραμονή Θεοφανείων η καλή μάγισσα Μπεφάνα, πετάει πάνω από τα σπίτια με την μαγική της σκούπα και αφήνει χριστουγεννιάτικα δώρα στα «καλά» παιδιά, ενώ αντίθετα στα «άτακτα» αφήνει ένα σακί με κάρβουνο.


Στην Γερμανία, είναι ιδιαίτερα σημαντική η περίοδος των Χριστουγέννων. Οι Γερμανοί δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στο στόλισμα του σπιτιού με πολύχρωμα φωτάκια και χριστουγεννιάτικες φιγούρες, ενώ συνηθίζουν να στολίζουν στο εξωτερικό του σπιτιού φυσικό έλατο. Ένα από τα κύρια έθιμά τους, είναι το λεγόμενο “Adventskranz”. Σύμφωνα με το έθιμο αυτό τοποθετούν ένα κηροπήγιο με τέσσερις θέσεις,  που συμβολίζουν τις τέσσερις τελευταίες εβδομάδες του έτους. Και κάθε Κυριακή που τελειώνει η εβδομάδα, ανάβουν και το αντίστοιχο κερί. Έτσι υπολογίζουν αντίστροφα τις μέρες που απομένουν για τον ερχομό του νέου έτους. Ακόμα ένα έθιμό τους είναι και το χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο, το λεγόμενο “Adventskalender”. Αυτό είναι ένα ημερολόγιο με 24 θέσεις «κλεισμένα πορτάκια» που συμβολίζουν τις ημέρες μέχρι τα Χριστούγεννα. Κάθε μέρα λοιπόν ανοίγουν και ένα πορτάκι περιμένοντας την έκπληξη που κρύβει. Αυτή μπορεί να είναι ένα μικρό δωράκι, ένα σοκολατάκι, ένα γλυκό κ.α.


Στην Γαλλία, η παραμονή των Χριστουγέννων είναι εργάσιμη ημέρα. Ο Pere Noel, ο δικός τους δηλαδή Άγιος Βασίλης, δίνει τα δώρα του, το βράδυ της 24ης Δεκεμβρίου. Ιδιαίτερη βαρύτητα οι Γάλλοι, δίνουν στο εορταστικό τραπέζι τόσο των Χριστουγέννων όσο και της Πρωτοχρονιάς, το οποίο και γεμίζουν με διάφορα φαγητά και γλυκά. Τα αλεξανδρινά λουλούδια, τα αποκαλούν «αστέρια των Χριστουγέννων» και τα επιλέγουν τόσο για να στολίσουν το σπίτι τους, όσο και για δώρο σε αγαπημένα πρόσωπα.


Στην Αυστρία, η περίοδος των Χριστουγέννων, ξεκινά από την 1η Δεκεμβρίου. Εκεί τα δώρα τα μοιράζει στα παιδιά ο Άγιος Νικόλαος, στις 6 Δεκεμβρίου. Οι Αυστριακοί τοποθετούν και αυτοί στο χριστουγεννιάτικο στεφάνι τους, κεριά τα οποία και ανάβουν ένα – ένα κάθε Κυριακή μέχρι να φτάσει η 24η Δεκεμβρίου. Τα παιδιά, τραγουδούν τα κάλαντα μεταμφιεσμένα σε μάγους, ενώ τα χρήματα που συγκεντρώνουν απ’ αυτά τα δίνουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.


Στην Σουηδία, έχουν το έθιμο της «Λουτσία» – σύμβολο δηλαδή του φωτός. Στις 13 Δεκεμβρίου, το πρωί, το μεγαλύτερο κορίτσι της οικογένειας, ντυμένο στα λευκά πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι και μοιράζει ζεστό καφέ με κουλουράκια. Στο κεφάλι φορά στεφάνι με αναμμένα κεριά ενώ τραγουδά κάλαντα, βασισμένα στον ρυθμό του ναπολιτάνικου τραγουδιού «Σάντα Λουτσία».


Στην Ιαπωνία, έχουν αφομοιώσει πολλά από τα έθιμα των Δυτικών χωρών για τις μέρες των Χριστουγέννων. Αυτό γιατί μόνο το 1% του συνολικού πληθυσμού της Ιαπωνίας είναι χριστιανοί. Έτσι έμαθαν και εκείνοι να τρώνε γαλοπούλα και να στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στην Ιαπωνία όμως, τα δώρα στα παιδιά τα φέρνει ο «Hoteiosho». Ο Hoteiosho, είναι μια αρχαία θεότητα του ιαπωνικού πάνθεον με  την ιδιαιτερότητα να  έχει μάτια και πίσω στο κεφάλι του και έτσι παρακολουθεί και ξέρει ποια παιδιά ήταν φρόνιμα και ποια όχι στην διάρκεια της χρονιάς.


Στην Αυστραλία, επειδή ακριβώς τις μέρες των Χριστουγέννων έχουν καλοκαίρι, συνηθίζουν μετά το γεύμα των Χριστουγέννων να πηγαίνουν είτε στην παραλία, είτε για έναν αγώνα κρίκετ.


Στην Κένυα, τα Χριστούγεννα είναι τελείως διαφορετικά σε σχέση με τις υπόλοιπες Δυτικές χώρες. Αυτό γιατί εκεί τις μέρες των Χριστουγέννων έχουν καλοκαίρι. Έτσι αντί για χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ψήνουν στις αυλές των σπιτιών κάνοντας barbeque. Οι εκκλησίες στην Κένυα στολίζονται με πολύχρωμα μπαλόνια.


Στην Μεγάλη Βρετανία, τα παιδιά γράφουν γράμμα στον “Father Christmas”, όπου του δίνουν ευχές και του ζητούν το δώρο τους. Ρίχνουν το γράμμα μέσα στο τζάκι, ώστε ο καπνός να το πάρει μαζί του και από την καμινάδα να το οδηγήσει στον Βόρειο Πόλο. Ένα έθιμο που έχουν σε μερικές περιοχές της Μεγάλης Βρετανίας ακόμα και σήμερα είναι την παραμονή των Χριστουγέννων, να πηγαίνουν σε κήπους με μηλιές και να πυροβολούν τα κλαδιά, προκειμένου να διώξουν τα «κακά» πνεύματα.


Στην Χαβάη, ο δικός του Άγιος Βασίλης, δεν έρχεται με έλκηθρο πάνω στα χιόνια αλλά με κανό. Εκεί αφού φάνε, σολομό και χοιρινό, γλεντούν με γιουκαλίλι τραγουδώντας χριστουγεννιάτικες μελωδίες τροποποιημένες όμως με χαβανέζικο ρυθμό.


Στην Ιρλανδία, χαρακτηριστικό είναι ότι αντί για μπότες, κρεμούν στο τζάκι μεγάλες τσάντες για να αφήσει μέσα ο Άγιος Βασίλης τα δώρα του. Αφήνουν ένα ποτήρι μπύρα Guinness και ένα κομμάτι κρεατόπιτα στην εξώπορτα του σπιτιού τους, για να τα βρει ο Άγιος Βασίλης όταν θα τους επισκεφτεί.


Στην Ρωσία, έχουν το χριστουγεννιάτικο έθιμο, να ντύνουν μία νεαρή κοπέλα στα λευκά για να παραστήσει την Παναγία. Στις 6 Ιανουαρίου, πολλές περιοχές της Ρωσίας με ορθόδοξους χριστιανούς, βασισμένοι στο Ιουλιανό ημερολόγιο, γιορτάζουν την παραμονή των Χριστουγέννων, γνωστή και ως «Σοτσέλνικ». Την παραμονή των Χριστουγέννων οι πιστοί τηρούν αυστηρή νηστεία και οι ορθόδοξοι χριστιανοί, στολίζουν τα σπίτια τους με κλαδιά ελάτου. Επίσης τηρούν και τις επισκέψεις τους στις εκκλησίες, προκειμένου να παρακολουθήσουν τις λειτουργίες και να «αγιαστούν».


Στην Ελβετία, τα παιδιά περιμένουν την 6η Δεκεμβρίου, τον Άγιο Νικόλαο να τους φέρει δώρα και γλυκά. Την τελευταία Πέμπτη, πριν τα Χριστούγεννα, τα παιδιά παρελαύνουν τραγουδώντας τα κάλαντα, ενώ στα χέρια τους κρατούν τεύτλα με κεριά και πηγαίνουν στο σχολείο τους όπου τους περιμένουν ψωμιά και  ζεστά λουκάνικα.  Στην Ελβετία επίσης, υπάρχει ένα περίεργο έθιμο κατά το οποίο την παραμονή των Χριστουγέννων οι ανύπαντροι άνδρες του χωριού, φοράνε μαύρα κοστούμια και ψηλά μαύρα καπέλα και κάνουν παρέλαση στους δρόμους. Ο ψηλότερος από αυτούς φοράει μία μακριά γενειάδα και μπαίνει μπροστά, κρατώντας στο χέρι του ένα μακρύ ξύλο που στην άκρη του έχει κρεμασμένα κουρέλια γεμάτα κάπνες.

Χριστούγεννα και οι αναμνήσεις που θα έχουν τα παιδιά μας...

Ενηλικιωθήκαμε και αποστασιοποιηθήκαμε επιτέλους από το μελό πανηγύρι των Χριστουγέννων. Ένα γεύμα με την οικογένεια, μερικά δώρα και …μπάστα. Και ξαφνικά, έρχεται ένα μωρό και πιάνουμε τους εαυτούς μας να περιμένουμε να στολίσουμε μαζί του το πρώτο του δέντρο, να του δείξουμε τις στολισμένες βιτρίνες, να χαρεί με τα δώρα του. Παίρνουμε φωτογραφίες για να… θυμάται αργότερα.

Τα Χριστούγεννα είναι μια παράξενη γιορτή. Όσο είμαστε παιδιά δε βλέπουμε την ώρα νάρθουν και λαχταράμε να κρατήσουν όσο περισσότερο γίνεται.

Γινόμαστε έφηβοι και τότε μπορεί ν’ αρχίσουν να μας «τη δίνουν», όλες αυτές οι «γλυκανάλατες» χριστουγεννιάτικες συνήθειες, αντιδράμε στην οικογένεια, τους μεγάλους, θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί αλλά έχουμε κι ένα πολύ ζωντανό παιδί μέσα μας που συγκινείται κρυφά.

Μετά ενηλικιωνόμαστε και μπαίνουμε σε καινούργιους ρυθμούς, πολλές από τις χαρές των παιδικών χρόνων παύουν να μας συγκινούν (πολύ), αποκτάμε καινούργιες συνήθειες και μανίες και περνάμε τις γιορτές των Χριστουγέννων τεμπελιάζοντας στο κρεβάτι, πηγαίνοντας σινεμά, τρώγοντας πίτσα ή κινέζικο, ταξιδεύοντας και προσπαθώντας να αποφύγουμε τις πολλές οικογενειακές συνεστιάσεις.



Κάποια στιγμή, κάποιοι, γινόμαστε γονείς. Τότε συμβαίνει το θαυμαστό και παράδοξο, να γινόμαστε ένα βηματάκι πιο ώριμοι και πιο ενήλικοι και (ίσως ακριβώς λόγω αυτού του μικρού βήματος) ταυτόχρονα να νιώθουμε κάτι πολύ παιδικό να (ξανα)σκιρτάει μέσα μας. Πιάνουμε τον εαυτό μας να (ξανα)συγκινείται με τα Χριστούγεννα, τα δέντρα, τα κάλαντα, τα δώρα, τις μυρωδιές, τα φώτα, τις γιορτές.

Τα (ξανα)βλέπουμε όλα αυτά μέσα απ’ τα μάτια του παιδιού μας, τα χαιρόμαστε όσο ίσως δεν τα είχαμε χαρεί όταν ήμαστε οι ίδιοι παιδιά, ξαναθυμόμαστε πώς ήταν για μας και θέλουμε οπωσδήποτε να τα θυμάται κι αυτό.

Προσπαθούμε λοιπόν να φτιάξουμε για το παιδί ή τα παιδιά μας ωραίες στιγμές, βγάζουμε την οικογένεια και τους συγγενείς απ’ τη ναφθαλίνη ή απ’ το ψυγείο (ανάλογα), φτιάχνουμε ατμόσφαιρα, στηνόμαστε πίσω από κάμερες και απαθανατίζουμε γιατί «αυτά μένουν», όπως ακούμε τον εαυτό μας να λέει. Με λίγα λόγια, δουλεύουμε, απ’ τους πρώτους κιόλας μήνες της ζωής του πολύ ευσυνείδητα για τις αναμνήσεις του. Θα τα θυμάται όμως πράγματι όλα αυτά ή άδικα κοπιάζουμε;



Οι επιστήμονες σ’ αυτό το θέμα είναι μάλλον ισοπεδωτικοί: όσο κι αν προσπαθούμε, ισχυρίζονται, τα παιδιά μας δεν θα θυμούνται τίποτε απ’ όσα έζησαν πριν από τα τρία τους χρόνια. Μπορεί αυτά τα τρία πρώτα χρόνια να είναι (και είναι) τα πιο πλούσια και τα πιο καρποφόρα σε μάθηση, βιώματα, καινούργιες «γνώσεις» και ικανότητες, όμως τα παιδιά δεν θα έχουν καμία συνειδητή ανάμνηση απ’ όλα αυτά. Δεν θα θυμάται, λένε, αν είχαμε στο σπίτι το ψηλότερο δέντρο της αγοράς ή αν ο παππούς, ο μπαμπάς και ο νονός έκαναν το τρίο Άγιος Βασίλης τραγουδώντας εν χορώ με κόκκινα σκουφάκια τα κάλαντα για χάρη του.



Αυτό το γεγονός της παιδικής «αμνησίας», εξηγείται επιστημονικά ως εξής: Για να μπορούμε να έχουμε αναμνήσεις που μας εντυπώνονται και μπορούμε να ανακαλέσουμε ανά πάσα στιγμή, πρέπει να συντρέχουν τρεις παράγοντες.



Ο πρώτος απ’ αυτούς είναι η γλώσσα. Για να αρχίσει να λειτουργεί η αυτοβιογραφική μας μνήμη στην οποία αποθηκεύουμε προσωπικά βιώματα, πρέπει να έχουμε κατακτήσει πολύ καλά τη μητρική μας γλώσσα. Βιώματα που δεν ήμαστε σε θέση να περιγράψουμε με λέξεις όταν τα ζήσαμε, δεν «αρχειοθετήθηκαν» και δεν μπορούν να ανασυρθούν από τους θησαυρούς της μνήμης έστω κι αν θεωρητικά είναι κάπου καταχωνιασμένα. Για να το πούμε διαφορετικά: η γλώσσα είναι ο αποκωδικοποιητής που κάνει τα βιώματα των αισθήσεων, σύμβολα αναγνωρίσιμα για τον εγκέφαλο μας και βοηθάει στην καταχώρηση τους.



Ο δεύτερος παράγοντας είναι η νευρολογική ωρίμανση του εγκεφάλου. Ο εγκέφαλος, όπως και το υπόλοιπο σώμα, αναπτύσσεται από τη στιγμή που αρχίζει να διαμορφώνεται το έμβρυο και συνεχίζει να αναπτύσσεται ως την ενήλικη ζωή. Στα μικρά παιδιά λοιπόν δεν έχει αναπτυχθεί ακόμη το δίκτυο των νευρώνων που είναι απαραίτητο για την καλύτερη δυνατή αποθήκευση αναμνήσεων. Η ωρίμανση αυτή ολοκληρώνεται στην εφηβεία, ενώ στις πολύ μικρές ηλικίες η μνήμη λειτουργεί ακόμη με πολύ απλό τρόπο. Το βρέφος «θυμάται» στην αρχή πράγματα που συμβαίνουν σχεδόν αντανακλαστικά, π. χ. ότι πρέπει να βυζάξει τη ρώγα για να χορτάσει. «Θυμάται» τη μυρωδιά της μητέρας του και αργότερα ποια είναι η γιαγιά ή ότι το μάτι της κουζίνας καίει. Μετά τα τρία χρόνια είναι η ανάπτυξη του εγκεφάλου τέτοια που το παιδί να είναι σε θέση να απομνημονεύει προσωπικά βιώματα και να τα καταγράφει στην αυτοβιογραφική του μνήμη.



Και ο τρίτος παράγοντας είναι τέλος η ανάπτυξη του εγώ ή αλλιώς του εαυτού ή της προσωπικότητας. Γύρω στα 2 με 3 χρόνια τα παιδιά αρχίζουν να αναπτύσσουν μια αντίληψη του ποια είναι και ότι είναι αυτόνομα πλάσματα, ξεχωριστά από τους άλλους. Τότε περίπου αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους και σε σχέση με τον γύρω κόσμο και τότε αρχίζει σιγά-σιγά να αναπτύσσεται και η έννοια του χρόνου: τι είναι σήμερα, χτες, αύριο. Μέχρι να συμβεί αυτό, λένε οι ειδικοί, τα παιδιά δεν είναι σε θέση να αποθηκεύσουν ή να ανακαλέσουν αναμνήσεις.



Σ’ αυτό το σημείο όμως ας μας επιτραπεί να έχουμε μερικές αντιρρήσεις. Μπορεί να μην μπορούμε συνειδητά να ανακαλέσουμε αναμνήσεις από τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής μας όμως πολλοί από μας έχουν εικόνες από στιγμιότυπα που έλαβαν χώρα πριν από την ηλικία αυτή.

«Έχω εικόνες απ’ το σπίτι μας, απ’ το οποίο μετακομίσαμε πριν κλείσω τα τρία. Και θυμάμαι μία σκηνή που την επιβεβαίωσε η μητέρα μου, ότι ήταν Χριστούγεννα και ήρθε μία γειτόνισσα μας και μούφερε ένα υπέροχο καροτσάκι κούκλας από μπαμπού της κόρης της που είχε μεγαλώσει, που το είχα μετά πολλά χρόνια. Θυμάμαι πώς μπήκε μέσα στο σπίτι με το καροτσάκι και πόσο είχα χαρεί.» θυμάται η Χαρίκλεια, 29 χρονών τώρα.

«Θυμάμαι ότι ήμασταν στο σπίτι της γιαγιάς μου και ότι ο νονός μου είχε ντυθεί Άγιος Βασίλης και ότι δεν τον είχα αναγνωρίσει και ότι φοβόμουν πάρα πολύ. Αυτό θυμάμαι πιο πολύ απ΄ όλα, το πόσο είχα τρομάξει μ’ αυτόν τον αλλόκοτο άντρα με τα μούσια. Οι γονείς μου λένε ότι αυτό έγινε όταν ήμουν δυο..» θυμάται ο Παναγιώτης, 17 ετών τώρα.



Μπορεί λοιπόν τις πολύ πρώιμες αναμνήσεις μας να μην μπορούμε να τις ανακαλέσουμε όπως και όποτε θέλουμε αλλά κάποια συμβάντα έχουν παρόλα αυτά καταγραφεί σαν εικόνες συνυφασμένες με συναισθήματα.

Τα συναισθήματα ούτως ή άλλως μοιάζουν να είναι το κλειδί για τις παιδικές μας αναμνήσεις και σ’ αυτό συμφωνούν και οι ειδικοί της νευροβιολογίας του εγκεφάλου. Κανείς δεν μπορεί να πει τι θα θυμάται ένα παιδί κάποτε. Το σίγουρο όμως είναι, ότι οι αναμνήσεις που έχουμε απ’ την παιδική ηλικία εξαρτώνται από το πόσο έντονη συναισθηματικά ήταν για μας μια κατάσταση ή ένα συμβάν. Είτε νιώσαμε έντονη χαρά, λύπη, ντροπή ή φόβο, το σημαντικό είναι ότι κάτι μας άγγιξε πολύ βαθιά κι έτσι καταχωρήθηκε μέσα μας. Μ’ αυτό τον τρόπο λοιπόν μπορεί ένα παιδί να θυμάται ένα χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι που του λέγανε γιατί ένιωθε πολύ όμορφα καθώς καθόταν ευτυχισμένο και ασφαλές στην αγκαλιά των γονιών του.

Αυτή είναι τελικά και η αξία αυτών των παιδικών αναμνήσεων: ότι ακόμη κι αν δεν θυμόμαστε συγκεκριμένα γεγονότα, έχουμε μέσα μας μία αίσθηση για το αν, πότε και πώς νιώσαμε σαν παιδιά ασφάλεια, θαλπωρή και αγάπη ή όχι. Αυτές οι θετικές αλλά και οι αρνητικές καταγραφές συνεισφέρουν στην διαμόρφωση της προσωπικότητας μας, μας κάνουν λιγότερο ή περισσότερο ευαίσθητους και εμπλουτίζουν τον συναισθηματικό μας κόσμο κάνοντας μας ξεχωριστούς και μοναδικούς.


Αν και δεν μπορούμε να προκαθορίσουμε τι θα θυμούνται τα παιδιά μας και τι όχι, μπορούμε όμως λίγο να συνεισφέρουμε ώστε να τους μείνουν μερικές από τις ωραίες αναμνήσεις. Πώς;


-Μιλώντας με τα παιδιά για αυτά που έζησαν. Είναι ωραίο, τα βράδια, ειδικά μετά από ξεχωριστές μέρες όπως των γιορτών, να ξαναθυμόμαστε τα συμβάντα της μέρας, τι ήταν ωραίο και τι όχι. Όσα γίνονται λόγος και έκφραση παραμένουν στη μνήμη καλύτερα. Και ο ύπνος βοηθάει να αποτυπωθούν αυτά ακόμη καλύτερα ώστε κάποιες στιγμές να μείνουν σαν αναμνήσεις στο μυαλό.


-Επαναλαμβάνοντας. Σαν ενήλικες βαριόμαστε την επανάληψη, για τα παιδιά όμως είναι πολύ σημαντική. Ό,τι αγαπούν, ό,τι τους έδωσε χαρά μπορούν και θέλουν να το επαναλαμβάνουν απεριόριστα. Με λίγη υπομονή απ’ τη μεριά μας μπορούμε να τα βοηθήσουμε να αποθηκεύσουν καλύτερα τις αγαπημένες τους στιγμές της ημέρας.


-Δίνοντας τους την ευκαιρία να κινηθούν. Ακούγεται ίσως αστείο αλλά δεν είναι. Η κίνηση και ιδιαίτερα στον καθαρό αέρα βοηθάει στην έκκριση «ορμονών ευφορίας». Μ’ αυτό τον τρόπο βιώνονται ακόμη πιο θετικά και πιο έντονα οι ωραίες καταστάσεις και καταχωρούνται πιο εύκολα στη μνήμη.


Χρειαζόμαστε τις ωραίες παιδικές αναμνήσεις των γιορτών γιατί όταν και όποτε τις ανακαλούμε αισθανόμαστε ευφορία, με τον ίδιο περίπου τρόπο όπως όταν ακούμε ωραία μουσική ή τρώμε σοκολάτα: το σώμα μας εκκρίνει ενδορφίνες, τις ορμόνες της ευτυχίας, οι οποίες με τη σειρά τους δυναμώνουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα και την σωματική και ψυχική μας αντοχή.

(Της κυρίας Λουίζας Βογιατζή, Ψυχολόγου-Συμβούλου Προσωποκεντρικής Προσέγγισης.)