Μία πρόταση για την Κρίση

Μία πρόταση για την Κρίση

ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΑΚΗ

<<Στην πραγματικότητα οι μεγάλες επαναστάσεις

έγιναν από ανθρώπους ίδιους με όλους εμάς

με την μόνη διαφορά ότι εκείνοι

είχαν το θάρρος να πάρουν μια σημαντική

απόφαση σε μια δύσκολη στιγμή.>>

Paolo Coelho

Ο Καθρέφτης....

Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι… Αναρωτιέμαι αν είμαι αυτό, που πιστεύω ότι είμαι… Φοβάμαι… Φοβάμαι μήπως το πέρασμα του χρόνου με αλλοίωσε…με άλλαξε…..με χάλασε…

Και ρωτάω τον εαυτό μου…Θυμάσαι που γεννήθηκες;  Ναι, θυμάμαι.

Θυμάσαι αυτούς που μεγάλωσες μαζί τους; Ναι, θυμάμαι.

Θυμάσαι αυτούς που σε στήριξαν στα πρώτα σου βήματα; Ναι, θυμάμαι.

Θυμάσαι αυτούς που είχαν την ανάγκη σου;  Ναι, θυμάμαι.

Θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι… Δεν ξεχνάω κανέναν και τίποτα… Την κάθε στιγμή, τον κάθε άνθρωπο, το κάθε λεπτό…

Ναι, είμαι αυτό, που βλέπω στον καθρέφτη τελικά… Είμαι άνθρωπος κi έξω και μέσα μου… Γιατί θυμάμαι ποιος ήμουν, για να μπορέσω να συνεχίσω να είμαι ΕΓΩ…

Γιατί αυτοί που ξέχασαν, έπαψαν να είναι… έπαψαν να είναι πλήρεις… Γιατί είναι μισοί…είναι ψεύτικοι….Είναι ακρωτηριασμένοι… και ντρέπονται… Για  αυτό προσπαθούν να το κρύψουν, μέσα από τον νέο τους κύκλο…τα νέα πρόσωπα, τις νέες καταστάσεις, τις νέες εκδηλώσεις…

Τελικά εσύ, είσαι αυτός που βλέπεις στον καθρέφτη;

Ελλάδα 2010

- Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας του 2010, βλέπω βλέμματα κενά, άδεια, σε πλήρη απόγνωση. Βλέπω ανθρώπους που τρέχουν να προλάβουν. Τη ζωή τους; Τις προθεσμίες; Τώρα πια δεν περνάνε μόνο το πορτοκαλί, περνάνε και το κόκκινο. Πετάνε χαρτιά και τσιγάρα από τα παράθυρα, κορνάρουν και φωνάζουν περισσότερο από πριν. Βλέπω μετανάστες να ψάχνουν την πατρίδα τους μέσα στη δική μας κι εμείς πολλές φορές να μην είμαστε διατεθειμένοι να τους τη δώσουμε. Βλέπω παιδιά με όνειρα που δε μπορούν να τα πραγματοποιήσουν. Αλλά από την άλλη, είδα ένα αγόρι με μια κιθάρα κι ένα κορίτσι με μια φυσαρμόνικα έξω από το θέατρο, στον πεζόδρομο της Βαλαωρίτου. Έπαιζαν μουσική και ήταν σαν να είχαν κατακτήσει τον κόσμο. Δε ζήταγαν κάτι. Μόνο έδιναν. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, τι μπορούμε να δίνουμε και όχι μόνο τι μπορούμε να παίρνουμε. Ίσως αλλάξουμε κάτι έτσι…

Τόπο στα θεατρικά νιάτα: Μαρίνα Ασλάνογλου   14/11/2010
της Ιωάννας Μπλάτσου

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

                                          Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 

«Η ζωή ενός ανθρώπου είναι ενδιαφέρουσα κυρίως όταν έχει αποτύχει. Γιατί αυτό σημαίνει ότι προσπάθησε να ξεπεράσει τον εαυτό του.»

Ζορζ Κλεμανσό