Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Τρέλα....απομόνωση....τρέλα...



Η εργασία στον χώρο της πρωτοβάθμιας Κοινωνικής Φροντίδας και ευρύτερα στον τομέα της ψυχικής υγείας, αποτελεί εκ των πραγμάτων μια ιδιαίτερη μορφή δράσης. Η ιδιαιτερότητά της οφείλεται στον σκοπό της που είναι: η υποστήριξη ανθρώπων που ωθούνται στην απομόνωση, η στήριξη εκείνων που κινδυνεύουν να βιώσουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και τον στιγματισμό.Πρόκειται για λέξεις που όλοι χρησιμοποιούμε έστω και μηχανιστικά μερικές φορές. Χωρίς δηλαδή να φανταζόμαστε πώς μεταφράζονται σε καθημερινές πρακτικές και ποια είναι τα συναισθήματα που παράγονται μέσα σε αυτές.

Κοινωνικός αποκλεισμός, κοινωνική απομόνωση, προσωπικός και οικογενειακός στιγματισμός είναι στοιχεία ενός φαύλου κύκλου μεταξύ σημασιών, κυρίαρχων αντιλήψεων και των μηχανισμών αναπαραγωγής τους, που εμείς οι ίδιοι, ως κάτοικοι της γειτονιάς μας, μέλη της τοπικής κοινότητας ή της ευρύτερης εθνικής μας κοινωνίας, υφαίνουμε και συντηρούμε σε δημόσιο και ιδιωτικό επίπεδο. Συμμετέχουμε ή διευκολύνουμε με την ανοχή μας, πίσω από κλειστά παράθυρα, την συντήρηση αυτής της φαυλότητας.

Ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση περιγράφουν εκδοχές της ίδιας πραγματικότητας. Οι άνθρωποι που βιώνουν δυσκολίες στην ψυχική τους υγεία κινδυνεύουν να απομονωθούν στο περιθώριο της κοινωνίας μας, μιας κοινωνίας που η ίδια τους βάφτισε «τρελούς» και τους έντυσε με πολλούς ακόμη αρνητικούς προσδιορισμούς· η θέση τους στην οικογένεια και ο ρόλος τους μέσα σε αυτή σταδιακά παύει να υφίσταται, στερούνται το δικαίωμα στην εργασία, στην απασχόληση, το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση, το δικαίωμα στον έρωτα και την αγάπη, κι ακόμη χειρότερα, μέχρι πρόσφατα η θέασή τους, και μόνον, σε δημόσιο χώρο δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτή κι υπήρχαν γι αυτούς τα γνωστά μας «ιδρύματα» ή «άσυλα».

Μεγαλώνοντας θυμάμαι τους δικούς μου να συζητούν χαμηλόφωνα μέσα στο σπίτι για κάποιους γείτονες: «ο αδερφός της είναι άρρωστος και τον έχουν σε ίδρυμα, πάνε μια φορά τον μήνα και του αφήνουν ρούχα..».

Έτσι, η πορεία της νόσου προκαταβάλλεται καθώς το «περιθώριο» στο οποίο καλείται να ζήσει ο ασθενής, οδηγεί στην επιδείνωση της κατάστασής του. Με λίγα λόγια αποκλεισμός σημαίνει να στερείσαι το δικαίωμα στη ζωή συνολικά.

Η συγκεκριμένη πρακτική επιτελείται στη βάση ορισμένων κυρίαρχων αντιλήψεων, οντολογικών πεποιθήσεων για τον άνθρωπο, την κοινωνία και τη φύση. Δηλαδή από νοήματα και σημασίες που εμπεριέχονται σε συμβολικές δημόσιες αναπαραστάσεις και στερεότυπα αναφορικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά και τις «παρεκτροπές» της: τι είναι η ψυχή; τι είναι φυσιολογικό; τι δεν είναι; τι είναι ανθρώπινο; τι υπερφυσικό, θεϊκό ή σατανικό; τι είναι ηθικό, τι όχι;

Και ποιος τα ορίζει όλα αυτά;

Η κοινωνική απομόνωση βρίσκει τα απαραίτητα συστατικά της στο αξιακό σύστημα της «τιμής» και της «ντροπής» μιας οικογένειας. Το κύρος και η αποδοχή της από ένα δεδομένο κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκει, εξαρτάται και από την ψυχική υγεία των μελών της. Ο αποκλεισμός από τον κόσμο του «ηθικά και βιολογικά υγιούς» αντλεί τις πρώτες ύλες του από θρησκευτικές δοξασίες που πάντοτε επινοούν τρόπους να επιβιώνουν και να «βαφτίζουν» ανθρώπους «φυσιολογικούς» ή «δαιμονισμένους» ανά τους αιώνες.

Αυτός είναι πολύ συνοπτικά ο «στιγματισμός»: είναι το συστατικό στοιχείο και το εργαλείο νομιμοποίησης του κοινωνικού αποκλεισμού και ταυτόχρονα το καύσιμο των μηχανισμών αναπαραγωγής του.

Σε μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται ως μία διαδικασία ετεροκαθορισμού των ατόμων που ασθένησαν και των οικογενειών τους από ένα απρόσωπο κοινωνικό σύνολο που τους ωθεί στο περιθώριο παρά τη θέλησή τους. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι καθώς περιπλέκονται κίνητρα και δράσεις.

Σημειώνω τρεις βασικούς παράγοντες λιγότερο ή περισσότερο συγκεκριμένους: οικογένεια και τοπική κοινωνία, Ψυχιατρική κοινότητα, κράτος και κεντρική διοίκηση.


H ανθρώπινη συμπεριφορά με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, ερμηνεύεται εντός ενός συστήματος αντιλήψεων το οποίο θέτει αυστηρά όρια και δεν δέχεται αποκλίσεις ή «παρεκτροπές» από εκείνο που θεωρείται παραδοσιακά «υγειές». Με άλλα λόγια, στερεί το δικαίωμα στην διαφορετικότητα και περιορίζει με αυστηρούς όρους τα περιθώρια της αλληλεγγύης.

Έτσι, η λεκτική ή μη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που βιώνει μια ψυχιατρική κατάσταση εντός της οικογένειας, στις ευρύτερες φιλικές του σχέσεις ή στη σχέση με τον ερωτικό του σύντροφο, γίνεται αντιληπτή ως αλλόκοτη και συνήθως περνά τα εξής στάδια νοηματοδότησης.

Αρχικά επικρατεί η άρνηση από το οικείο περιβάλλον καθώς
α. Η ψυχική υγεία πρόσφατα εισήλθε στο νοητικό οπλοστάσιο της καθημερινής μας ζωής και
β. σε πολλές περιπτώσεις, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας αισθάνονται κάποιου είδους ευθύνη ή ντροπή αδυνατώντας να παραδεχτούν ότι κάτι συμβαίνει.

Η προκατάληψη οδηγεί στην απόκρυψη και στη σιωπή. Ακριβώς «για να μη μαθευτεί», οι άμεσα εμπλεκόμενοι αυτολογοκρίνονται και αυτό-περιθωριοποιούνται. Δηλαδή οδηγούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους στη μοναξιά για να προλάβουν τους άλλους. Στη βάση αυτή αναζητούνται λύσεις που θα εμπεριέχουν τα χαρακτηριστικά της εχεμύθειας και της απομόνωσης. Κατά συνέπεια, με την βοήθεια των ιατρών οι ασθενείς μέχρι πρόσφατα απομονώνονταν στον υλικό και κοινωνικό χώρο μιας κλειστής κλινικής μαχόμενοι να επιβιώσουν.

Το ιδιαίτερο στοιχείο εδώ είναι ότι ακόμη κι όταν η «ασθένεια» γίνει αποδεκτή ως γεγονός και ζητηθεί η βοήθεια του ιατρού ή του ειδικού ψυχολόγου, δηλαδή αναδειχθούν δείγματα μιας ορθολογικής αντιμετώπισης, η οικογένεια συνεχίζει να διαπραγματεύεται τον στιγματισμό της ο οποίος εδράζεται σε λιγότερο ορθολογικά κριτήρια.

Ομοίως συμβαίνει και με ασθένειες όπως το ΑΙDS ή λιγότερο όπως ο καρκίνος. Αυτό που ενώνει στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή τέτοιες αντιδράσεις είναι ότι πρόκειται για νόσους που τα αίτια των οποίων ανάγονται σε «ανήθικες» σχέσεις κι αλλόκοτες πράξεις μη αποδεκτές. Η οικογένεια αισθάνεται πρώτα η ίδια ότι στιγματίζεται και κατακρίνεται καθώς η ερμηνεία της κατάστασης που βιώνει στο εσωτερικό της, αναζητείται στο πεδίο του υπερφυσικού όπου εκεί συναντάται με κάθε είδους θρησκευτικές δοξασίες, κανόνες ηθικής και πρότυπα «υγιούς» συμπεριφοράς.

Παράλληλα, μέχρι και τις τελευταίες δεκαετίες, η ψυχιατρική κοινότητα ανταποκρινόταν στην πολιτική του «ασύλου» με ελάχιστες εξαιρέσεις και καμία υποστήριξη από την κρατική διοίκηση. Το κοινωνικό κράτος, οι τοπικές δομές κοινωνικής μέριμνας και φροντίδας δεν λειτουργούσαν.

Στη στροφή του 21ου αιώνα ωστόσο, στο πλαίσιο της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν. Η ενσωμάτωση των ψυχιατρικών κλινικών στα γενικά νοσοκομεία, η ανάπτυξη τοπικών δομών υποστήριξης και φιλοξενίας, οι νέες αρχές της από-ιδρυματοποίησης και της επιστροφής των ανθρώπων που βιώνουν μια ψυχιατρική κατάσταση στον κόσμο των «φυσιολογικών» αποτελούν τους βασικούς άξονες αυτής της αλλαγής.

Ταυτόχρονα για το κράτος, η πρόνοια υπέρ των μέχρι τώρα περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων όπως οι φορείς του ΑΙDS, τα ΑμΕΑ κλπ, θεωρήθηκε δείκτης πολιτισμού κι έτσι, ευτυχώς για μας, εντάχθηκε στις σχετικές πολιτικές.

Πώς, εντούτοις, αυτές οι νέες αρχές, οι νέες επιστημονικές και πιο ανθρώπινες πεποιθήσεις θα γίνουν πραγματικότητα; Μη γελιόμαστε, η προσπάθεια γίνεται εκ των άνω και δεν πρόκειται για μια μεταρρύθμιση που απαιτήθηκε από την ευρεία βάση της κοινωνικής ιεραρχίας.

Η απάντηση βρίσκεται σε μια ισχυρή, καλά οργανωμένη και αποτελεσματική κοινωνική υπηρεσία η οποία θα στελεχώνεται από ειδικούς κοινωνικούς επιστήμονες με θεωρητική, ερευνητική και πρακτική εμπειρία. Στόχος της θα είναι η ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης, της συλλογικής συνείδησης και της συνοχής, έτσι ώστε οι ψυχικά ασθενείς να επιστρέφουν στην καθημερινότητα της οικογένειάς τους, της πόλης, της κωμόπολης και του χωριού τους «προστατευμένοι».

Μόνον έτσι, κατά την διαδικασία της κοινωνικής αποκατάστασης της ζωής τους θα ολοκληρώσουν την προσπάθεια για την θεραπεία τους. Η μοναξιά των συνανθρώπων μας που βρέθηκαν σε αδυναμία δεν είναι επιλογή τους αλλά ευθύνη μας. Τα στερεότυπα του «τρελού», του «σχιζοφρενή δολοφόνου» κλπ, θα αφανιστούν μόνο όταν εμείς οι ίδιοι πάψουμε να τα συντηρούμε. Κάθε φορά που έχουμε την ευκαιρία αλλά δεν αντιστεκόμαστε, γινόμαστε φορείς και υπαίτιοι μιας χρόνιας κατάστασης..

Χ. Πετράς, Ιατρικός Ανθρωπολόγος
BSc, MSc, Κοιν. Ανθρωπολογίας


Με το να τους απομονώνουμε, τους οδηγούμε και πάλι στην "τρέλα". Δεν απέχουμε πολύ, από το να συμβεί και σε μας...Άλλωστε δεν είναι κάτι, που το αποφασίζουμε από μόνοι μας....Είναι μην γίνει το "ΚΛΙΚ"...

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Πανελλαδικές ώρα μηδέν...




Ναι Πανελλαδικές ώρα μηδέν… Αύριο αρχίζουν οι εξετάσεις για την εισαγωγή στα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι της χώρας…Τα παιδιά της τρίτης Λυκείου, έρχονται αντιμέτωπα, με τα όνειρα και τους εφιάλτες τους…
Ένας χρόνος πέρασε, όλο αγωνία, διάβασμα, αμφισβητήσεις, ανασφάλειες… Ένας χρόνος, που καλά γνωρίζουμε όλοι μας, πως θα μείνει αξέχαστος όσα χρόνια κι αν περάσουν…όσες σπουδές κι αν κάνουν, όσες εξετάσεις κι αν δώσουν στην ζωή τους…
Μετά από 24 χρόνια, έρχομαι να αντιμετωπίσω ξανά τον ίδιο εφιάλτη… Με ελάχιστες διαφορές, από την περίοδο που έδινα εγώ εξετάσεις…
Μπορεί να αλλάζουν οι λέξεις, ο τρόπος, και τα μαθήματα…. Όμως το λάθος σύστημα παραμένει… Το σύστημα , που κάνει τα παιδιά να αγωνιούν και να αγχώνονται, για κάτι που πραγματικά θέλουν να κάνουν…
(και φυσικά μιλάω για αυτά τα παιδιά, που μπαίνουν στην διαδικασία των πανελλαδικών, καθαρά από δική τους επιλογή και μόνο).
Αντί, να διευρύνουν το μυαλό τους και να διαβάζουν κάτι που τους ενδιαφέρει, μ΄  ευχαρίστηση, από την πρώτη κιόλας στιγμή, που το αποφασίζουν, τους βάζουν να λειτουργούν σε λάθος πλαίσια, και  με παλιομοδίτικες μεθοδολογίες.
Ας είναι όμως, δεν είμαστε εδώ να κρίνουμε το σύστημα…. Είμαστε εδώ, να πούμε καλή επιτυχία σ’ όλα αυτά τα παιδιά, που αύριο δίνουν μία μάχη  ζωής…. Της δικής τους ζωής, των δικών τους ονείρων…
Έχω 18 χρόνια, που σαν μητέρα δεν μπήκα ποτέ στην διαδικασία, να παινέψω ή  «κανακέψω» τα παιδιά μου… Ποτέ δεν το έκανα, γιατί πάντα θεωρούσα, πως έπρεπε να το κάνουν οι άλλοι κι όχι εγώ…. (λάθος ή σωστό ο χρόνος θα δείξει)…
Προσπάθησα, να τα κάνω να στηρίζονται στα πόδια τους και στις δικές τους δυνάμεις…Να μπορούν να υποστηρίξουν τον εαυτό τους και τα πιστεύω τους….
Σήμερα όμως, θέλω να πω στην κόρη μου, πως την θαυμάζω και  την στηρίζω, για αυτό που είναι και για αυτό που αγωνίζεται να καταφέρει. (όσο κι αν ξέρω, ότι διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, θα αρχίζει να με «κράζει»)
Ένας αγώνας είναι κορίτσι μου,  ίσως να τον κερδίσεις  … ίσως να τον χάσεις…
Η ζωή δεν τελειώνει εδώ…. Ξέρεις άλλωστε να την πιάνεις, από το μαλλί …. Δεν σε  φοβάμαι εσένα…
Εσύ έκανες, ότι καλύτερο μπορούσες και αυτό είναι που μετράει!!!!
Καλή επιτυχία μάτια μου!!!! Καλή επιτυχία σ’ όλα τα παιδιά, που πρόκειται να δώσουν τον δικό τους αγώνα….

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

ΨΕΜΑ... ΨΕΥΤΙΑ....ΨΕΥΤΕΣ...



Ψέματα....ψέματα....έχουμε μπουχτίσει από αυτά και δε φτάνει που τα ακούμε στην καθημερινή μας ζωή τα ακούμε και στην ερωτική μας. Πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για ψέματα που έχουμε ακούσει από το ταίρι μας και τραγούδια μέσα από την ίδια τη ζωή. Δυστυχώς ακόμα κι αν πιστεύουμε πως έχουμε βρει την κατάλληλη, στο πίσω μέρος του μυαλού μας θα υπάρχει η αμφιβολία μήπως μας λέει ψέματα;

Φυσικά θα μου πείτε υπάρχουν δύο ειδών ψέματα, τα ψέματα από ανάγκη και τα ψέματα από συνήθειο. Τα ψέματα από ανάγκη είναι αυτά που όλοι λίγο πολύ λέμε είτε σε γονείς για να κρύψουμε κάτι σημαντικό όπως π.χ. η σεξουαλική μας ταυτότητα που είναι πολύ σημαντική για τις περισσότερες και περισσότερους. Ψέμα για το πού είμαστε, κάτι που κάνουν πολλοί φοιτητές για να βρεθούν είτε στην αγκαλιά της αγάπης τους είτε για να κάνουν κάποιο ταξίδι στα κρυφά. Άλλα ψέματα ανάγκης είναι για να καλύψουμε την κολλητή μας από τους γονείς της ή από κάποιους άλλους. Ακόμα και για να καλυφθούμε και εμείς οι ίδιοι ...Το μεγαλύτερο βέβαια θέμα είναι να μην ξεφύγουμε από τα βασικά γιατί μετά το θέμα πάει αλλού για αλλού και ερχόμαστε στα ψέματα από συνήθειο που είναι η μεγαλύτερη βλακεία, γιατί ποτέ κανείς δεν έχει ξεφύγει από τον τυφώνα-ψέμα και έρχεται η στιγμή που μπερδευόμαστε και δεν ξέρουμε που έχουμε πει τι με αποτέλεσμα να γινόμαστε κοινότυποι.

Με το να λέμε ψέματα από συνήθειο διακινδυνεύουμε να χάσουμε πολλά πράγματα που είναι σημαντικά στην ζωή μας όπως φίλους σχέσεις, αγαπημένα μας πρόσωπα που μας συμπαραστέκονται και μας ανέχονται καθημερινά. Μήπως πρέπει να ψάξουμε βαθιά μέσα μας να δούμε τι φταίει και λέμε τόσα ψέματα; Ένας βασικός παράγοντας που οδηγεί τον κόσμο σε τέτοια συμπεριφορά είναι φυσικά ότι την έχει πατήσει παλιότερα είτε από ταίρι είτε από φίλο-φίλη-φίδι και σαν τρόπο άμυνας κάνει το ίδιο στους άλλους. Μήπως την επόμενη φορά που θα μπούμε στην διαδικασία να πούμε ψέματα να το σκεφτούμε καλύτερα;

Ακόμα και στα chat rooms, που φυσικά όλες και όλοι μπαίνουμε κατά καιρούς, έχουμε μπουχτίσει από ψέματα. Πόσες φορές δεν έχουμε μιλήσει με κάποιο άτομο και μας έχει αραδιάσει ένα κάρο ψέματα για το ποιος είναι ή τι δουλειά κάνει μόνο και μόνο για να μας ρίξει, να πάρει αυτό που επιθυμεί που δεν είναι τίποτα άλλο από λίγη ώρα μαζί μας στο κρεβάτι.Σίγουρα έχουμε ξαφνιαστεί όταν μιλάμε στο internet και βλέπουμε ότι το άτομο που μας μιλάει λέει ακριβώς αυτά που θέλουμε να ακούσουμε και φυσικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα φθηνό copy paste σε αυτά που απλά γράφουμε στο προφίλ μας ότι ψάχνουμε. Δυστυχώς είναι πολύ κακό όταν συνειδητοποιούμε ότι όλα αυτά είναι ψέματα.

Πάντως λίγο πολύ όλοι πιστεύουμε ότι δεν θα πέσουμε σε τέτοια άτομα και για όσες δεν έχουν βρει αυτό που ψάχνουν ότι δεν θα συναντήσουν τέτοια άτομα. Πάντα πρέπει να ελπίζουμε για το καλύτερο και το μόνο που χρειάζεται είναι απλά να είμαστε ο εαυτός μας και να αφήσουμε να μας αγαπήσουν γι’ αυτό που είμαστε.


Γιατί όμως λέμε ψέματα....
Ερωτώμενος ευθέως, ο μέσος φυσιολογικός ενήλικας θα απαντούσε «φυσικά και είναι κακό να λέμε ψέματα». Μερικά λεπτά αργότερα, όμως, θα αρνιόταν να απαντήσει σε κάποιο ενοχλητικό τηλεφώνημα λέγοντας «δεν είμαι εδώ» και θα δικαιολογούσε την οκνηρία του να βγει το βράδυ με φίλους λέγοντας «είμαι πολύ κουρασμένος». Το συμπέρασμα είναι απλό, πανανθρώπινο και -κατά έναν νοσηρά αλληλέγγυο λόγο- σιωπηλά αποδεκτό: Όλοι λέμε ψέματα.
Οι άνδρες, για την ακρίβεια, δείχνουν να λένε κάμποσα παραπάνω ψέματα από τις γυναίκες -όπως τουλάχιστον αποκάλυψε σχετικά πρόσφατη έρευνα του Βρετανικού Science Museum- ενώ νιώθουν αρκετά λιγότερες τύψεις γι’αυτό. Τα συχνότερα ψέματά τους απευθύνονται στις μητέρες τους, αμέσως μετά στις συντρόφους τους και έχουν να κάνουν με το πόσο ήπιαν ή με την ερώτηση «τι έχεις;» (συχνότερη ψευδής απάντηση: «δεν έχω τίποτα, μια χαρά είμαι»). Και αυτή η έρευνα, πάντως, επιβεβαιώνει το παραπάνω συμπέρασμα: Το 84% των ανθρώπων πιστεύουν ότι υπάρχει «αποδεκτό ψέμα», ότι είναι προτιμότερο, δηλαδή, να πει κανείς κάποιο αθώο ψέμα από το να πληγώσει κάποιον.
Το ψέμα, βέβαια, ίσως να μην αποτελούσε αμαρτία αν μοναδικός του σκοπός ήταν να προστατεύει τα αισθήματα των άλλων. Οι λόγοι, δηλαδή, για τους οποίους λέμε ψέματα μπορεί να είναι εντελώς αθώοι, με μοναδικό σκοπό να μην έρθουμε ή να μην φέρουμε κάποιον σε δύσκολη θέση, αλλά μπορεί να είναι και κακόβουλοι και κακοπροαίρετοι, με σκοπό να σώσουμε το «τομάρι» μας ή και να βλάψουμε κάποιον. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα όταν κανείς χρησιμοποιεί το ψέμα συστηματικά για να επιβιώνει από διάφορες καταστάσεις –για να μην φτάσουμε σε περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν κάνει το ψέμα τρόπο ζωής, τόσο που δυσκολεύονται και οι ίδιοι να το ξεχωρίσουν από την αλήθεια.
Τι φταίει;
Τι είναι, όμως, αυτό που μας κάνει τελικά να λέμε ψέματα, ενώ γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο είναι λάθος και ότι πιθανώς να υποστούμε δυσάρεστες συνέπειες από τους γύρω μας όταν μαθευτεί η αλήθεια; Ένας προφανής λόγος για τον οποίον λέμε ψέματα είναι ότι είναι εύκολο. Ειδικά αν το ψέμα είναι μικρό, αθώο, δεν επιφέρει συνέπειες αν αποκαλυφθεί ή οι συνέπειες είναι ασήμαντες, είναι πολύ πιο εύκολο να πούμε ένα γρήγορο, «εύπεπτο» ψέμα, από το να δίνουμε εξηγήσεις που πιθανώς να μην αρέσουν ή ακόμα και να μην γίνουν πιστευτές.
Ένας βαθύτερος λόγος, όμως, βρίσκει τις ρίζες του στην κουλτούρα μας, η οποία, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, διδάσκει τα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία να λένε μικρά -«λευκά»- ψέματα. Η ψυχίατρος Gail Saltz, του Presbyterian Hospital της Νέας Υόρκης παρατηρεί συνεχώς γονείς να λένε στα παιδιά τους «πες στην θεία πόσο ωραία είναι σήμερα» ή «πες στην γιαγιά πόσο πολύ την αγαπάς». Όσο αθώο, ακόμα και χαριτωμένο, ακούγεται αυτό όταν τα παιδιά είναι μικρά, μεγαλώνοντας αυτά μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τέτοιες συναισθηματικά φορτισμένες εκφράσεις για να εκμεταλλεύονται προς όφελός τους καταστάσεις.
Ο καθηγητής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου New England, στο Μέιν των ΗΠΑ, δρ. David L. Smith υποστηρίζει ότι η τάση να λέμε ψέματα είναι «ένα πολύ φυσικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό». «Το ψέμα σου επιτρέπει να χειραγωγείς τον τρόπο με τον οποίον θέλεις να σε βλέπουν οι άλλοι», συνεχίζει ο δρ. Smith, εξηγώντας ότι οι περισσότεροι άνθρωποι λέμε ψέματα επειδή επιδιώκουμε με αυτά να δείχνουμε καλύτεροι, σπουδαιότεροι, πιο αρεστοί από όσο πιστεύουμε ότι είμαστε. Η ανάγκη, λοιπόν, θετικής ένταξης στο κοινωνικό σύνολο, στον χώρο εργασίας μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, είναι ένας ακόμα λόγος για τον οποίον λέμε ψέματα.
Το ψέμα στην φύση (μας)
Πέραν των παραπάνω επί μέρους εξηγήσεων, πάντως, σαφής, ολοκληρωμένη και κοινώς αποδεκτή απάντηση στο «γιατί λέμε ψέματα;» δεν υπάρχει και ο βασικός λόγος είναι η πολυπλοκότητα τόσο του ανθρώπινου εγκεφάλου όσο και του ίδιου του ορισμού της λέξης. Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, για παράδειγμα, διευκρινίζοντας τους ορισμούς του ψέματος, λέει ότι ακόμα και μια αληθής δήλωση μπορεί να εκληφθεί ως ψέμα, αν το άτομο που την κάνει δεν την υποστηρίζει ως τέτοια. Από την άλλη, ο δρ. Smith επισημαίνει την άρρηκτη σχέση ψεύδους και εξαπάτησης, εξηγώντας ότι κινήσεις με σκοπό την παραπλάνηση των άλλων συναντώνται στην ίδια την φύση: τα φυτά και τα ζώα, για παράδειγμα, αναπτύσσουν συχνά πρακτικές μίμησης προκειμένου να προστατευτούν από επικίνδυνες καταστάσεις. Συνεπώς, η προδιάθεσή μας να εξαπατούμε, σύμφωνα πάντα με τον Smith, είναι ένα χαρακτηριστικό της εξελικτικής διαδικασίας του ανθρώπου, πιθανώς μία κληρονομική νοητική βλάβη.
Από την προδιάθεση ως την πράξη, όμως, μεσολαβεί ένας εγκέφαλος ανεπτυγμένος σε κοινωνικά πλαίσια και κανόνες. Όπως σχετικά διαπιστώνει και η ψυχολόγος του In2life που απαντά στις ερωτήσεις των αναγνωστών «Η προδιάθεση να λέμε ψέματα είναι μεν εγγεγραμμένη στο hardware του οργανισμού, αλλά φυσικά διαπλάθεται και από την εμπειρία. Στην ηλικία των τριών ετών ξεκινάνε οι πρώτες απόπειρες εξαπάτησης – αν και χωρίς μεγάλη επιτυχία – ενώ μέχρι την ηλικία των πέντε, τα παιδιά γνωρίζουν ήδη ότι οι πεποιθήσεις των άλλων αποτελούν μια αναπαράσταση και όχι μια ακριβή αντανάκλαση της πραγματικότητας.
Κοντολογίς, όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο επιδέξιοι γινόμαστε στην εξαπάτηση, αλλά και στην ανίχνευση της εξαπάτησης των άλλων. Κάπως έτσι άλλωστε αποκτάμε και τα κοινωνικά μας συναισθήματα: ηθική αγανάκτηση, οργή και εκδίκηση όταν ανακαλύπτουμε ότι μας εξαπάτησαν, ενοχή, ντροπή και επανόρθωση, αν μας πιάσουν να εξαπατάμε.»
Το ερώτημα, τελικά, που γεννάται είναι «υπάρχει σωτηρία από το ψέμα;». Μπορεί -ή χρειάζεται ή πρέπει- κανείς που συνηθίζει να λέει συχνά μεγάλα ή μικρά ψέματα να… συνέλθει; Η ψυχολόγος μας κάνει διαχωρισμό ανάμεσα στα άτομα που ψεύδονται για να γίνουν αρεστά και στους παθολογικούς ψεύτες, εξηγώντας πάντως ότι και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν ελπίδες «διόρθωσης», εφόσον φυσικά το άτομο το επιθυμεί. Όπως λέει, «ένας άνθρωπος που ψεύδεται κατά σύστημα επειδή αισθάνεται την ανάγκη να εντυπωσιάζει τους άλλους και να γίνεται αρεστός, θα μπορούσε να περιορίσει αυτή τη συμπεριφορά αν κατάφερνε να βασίσει την αυτοεκτίμησή του σε λιγότερο θεαματικά, αλλά πιο αυθεντικά ερείσματα. Κι αυτό είναι κάτι που η ψυχοθεραπεία ή η αλληλεπίδρασή του με τους άλλους μπορεί να του διδάξει.
Στον αντίποδα, άνθρωποι με παθολογική οργάνωση του χαρακτήρα, όπως οι ψυχοπαθητικοί, είναι πολύ πιο δύσκολο να εκπαιδευτούν στη φιλαλήθεια. Όμως σε τέτοιες περιπτώσεις οι μειονεξίες είναι βαθύτερες και διαχέονται σε όλη τη συναισθηματική και κοινωνική έκφραση, ενώ υποστηρίζεται ότι έχουν και οργανικό υπόβαθρο.»
Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι το ίδιο και το εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο ο Νίτσε, στην περί ψέματος φιλοσοφία του: «Δεν με ενοχλεί που μου είπες ψέματα, με ενοχλεί που από εδώ και πέρα δεν μπορώ να σε πιστεύω». Ο ίδιος φόβος της απόρριψης και έλλειψης εμπιστοσύνης από τους γύρω μας είναι τελικά το μόνο που μπορεί να μας «σώσει» από το να… μην λέμε ψέματα.

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

ΜΗΤΕΡΑ... ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΩΜΑΤΑ....




“Η απόφαση να κάνεις ένα παιδί είναι σοβαρότατη. Αποφασίζεις πως θα έχεις την καρδιά σου για πάντα να κόβει βόλτες μακριά από το σώμα σου”.  
Elizabeth Stone


Η τέχνη να είσαι μάνα...

H μητέρα συνθλίβεται ανάμεσα σε μία διπλή σύγκρουση. Να υποταχτεί το παιδί της σε εκείνη ή εκείνη στο παιδί της; Στην πρώτη περίπτωση νιώθει ένοχη και ανικανοποίητη, στη δεύτερη καταπιεσμένη από το ίδιο το παιδί της. Ότι και να κάνει, δεν θα γλιτώσει την ετικέτα της κακής μητέρας.Να ξέρεις να ζεις, σημαίνει να ξέρεις να ζεις με τους άλλους, δίχως να παραβιάζεις τις ανάγκες τις δικές σου ή τις δικές τους. Να ξέρεις να αναθρέψεις το παιδί σου, σημαίνει να το μάθεις να ζει.

Το μωρό γεννιέται με τις παρορμήσεις και τα πρωταρχικά του ένστικτα. Ζητά να ικανοποιήσει όλες του τις ανάγκες. Κι επειδή το μωρό αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του, η πληρότητά του άλλα και η επιβίωσή του εξαρτώνται από την διάθεση κάποιου άλλου. Όμως, η ολική εξάρτηση του βρέφους από τη μητέρα, έρχεται αντιμέτωπη με πολλές από τις ανάγκες της. Το μωρό που ξυπνάει τη νύχτα γιατί πεινάει, παραβλέπει την ανάγκη της μητέρας για ύπνο.

Η ανάγκη του να μονοπωλήσει την προσοχή της, παραβιάζει την δική της ανάγκη να έχει άλλες ασχολίες και άλλα ενδιαφέροντα. Το κλάμα του δεν την αφήνει να ξαποστάσει, να ησυχάσει, να ηρεμήσει. Οι ατελείωτες ανάγκες και απαιτήσεις του μωρού φέρνουν συχνά τη μητέρα στο σημείο να σκεφτεί ότι έχει πάψει να υπάρχει ως άτομο. Με λίγα λόγια, η μητέρα μπορεί να μη βλέπει σ'αυτή την κατάσταση μία σύγκρουση αλλά να αισθάνεται, αντίθετα ότι πνίγεται από την πληθωρική παρουσία του παιδιού.

Η άμεση επιβίωση του παιδιού του βρέφους εξαρτάται από την ικανοποίηση των αναγκών του. Η απώτερη επιβίωσή του εξαρτάται από την ανάπτυξη της ικανότητας να φροντίζει μόνο τον εαυτό του, να περιμένει και να μετριάζει εκείνες τις παρορμήσεις που θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική ή ψυχική ακεραιότητα των άλλων.


Πώς θα περάσει το παιδί από τη μία κατάσταση στην άλλη;


Η μητέρα είναι το πρώτο πρόσωπο, με το οποίο έρχεται σε σύγκρουση το παιδί. Από τη σχέση του μαζί της, βιώνει τις πρώτες του αποστερήσεις που ένα μέρος τους έρχεται από το ότι άφησε τη μήτρα της μητέρας του και «ήρθε στον κόσμο».

Η μητέρα δεν είναι πάντα σε θέση να το ταΐσει, μόλις εκείνο νιώσει το αίσθημα της πείνας. Κι ύστερα δεν μπορεί πάντα να καταλαβαίνει τι ζητάει και να καθησυχάζει τους φόβους του. Ωστόσο, ορισμένες αποστερήσεις επιβάλλονται σκόπιμα από τη μητέρα η οποία προσπαθεί να διδάξει στο παιδί της τη συμπεριφορά που απαιτεί η κοινωνία μας. Σε αυτή τη προσπάθειά της , η μητέρα επηρεάζεται στο έπακρο από τα πιστεύω και τα πρότυπα συμπεριφοράς της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει. Επηρεάζεται ακόμα από τον τρόπο που της μεταδόθηκαν αυτά τα μηνύματα, όταν η ίδια ήταν παιδί. Γύρω από τη διάσταση ανάμεσα στις ανάγκες του παιδιού και τις απαιτήσεις της ομαδικής ζωής, τα παραδοσιακά παιδαγωγικά σχήματα είχαν πάρει μία στάση ξεκάθαρη. Η πρωτόγονη και αντικοινωνική συμπεριφορά του παιδιού ήταν ανεπιθύμητη, απαράδεκτη.

Ο γονέας εκπροσωπούσε την εξουσία και το παιδί όφειλε να υπακούει, άσχετα αν αυτή η υπακοή ερχόταν σε σύγκρουση με τη θέλησή του. Τα λόγια και οι επιθυμίες των γονιών ήταν νόμος. Η μεγάλη απήχηση που βρήκαν οι ψυχαναλυτικές θεωρίες για την ανάπτυξη της προσωπικότητας , αντέστρεψε τους όρους αυτής της σχέσης. Η προσοχή συγκεντρώθηκε στις ανάγκες του παιδιού. Οι γονείς έμαθαν για τα τραύματα που προκαλούσαν ο απογαλακτισμός και η εκμάθηση της καθαριότητας, για τα οιδιπόδεια συμπλέγματα, για τις φοβίες του ευνουχισμού, για τις νευρώσεις και κατέληξαν έτσι να πιστέψουν ότι οι αποστερήσεις είναι βλαβερές για το παιδί, πως η επιμονή σε μία ορισμένη στάση μπορούσε να το βλάψει και πως αν υπήρχε διάσταση ανάμεσα στις επιθυμίες τους και στις ανάγκες του παιδιού, οι δεύτερες είχαν προβάδισμα.

Αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς φαίνεται καθαρά στο θέμα της διατροφής των παιδιών, όπου από τα αυστηρά ωράρια που επέβλεπε, περάσαμε στη διατροφή κατά βούληση, όπου τα μικρά ταΐζονται κάθε φορά που έκλαιγαν ή που έδειχναν να πεινάνε.

Οι κυριότερες λοιπόν δυσκολίες που συναντά η μητρότητα και που τη θέτουν υπό αμφισβήτηση, ξεκινούν από τα ψυχολογικά προβλήματα γύρω από την ενυπάρχουσα σύγκρουση στη σχέση μητέρας - παιδιού; Ναι!


Οι μητέρες πιάνουν τον εαυτό τους να αντιδρά στη συμπεριφορά των παιδιών, εντελώς αναπάντεχα. Η μητέρα νιώθει παγιδευμένη από μία συμπεριφορά που εναντιώνεται στα συναισθήματά της. Τις πιο πολλές φορές παραβλέπει το γεγονός ότι ανάγκες, επιθυμίες και συναισθήματα διαμετρικά αντίθετα μεταξύ τους, μπορούν να συνυπάρχουν.
Γι'αυτήν μόνο δύο λύσεις υπάρχουν: να υποταχθεί το παιδί της σε εκείνη ή εκείνη στο παιδί της.
Καμία τους όμως δεν την κάνει να νιώθει καλύτερη μητέρα.

Αν επιβάλλει τη θέλησή της στο παιδί, αισθάνεται σαν κτήνος: επιθετική, μικροπρεπής, αποτρεπτική. Συχνά έχει την εντύπωση πως έκανε κακό στο παιδί της δημιουργώντας του το αίσθημα του ανικανοποίητου και τότε την κυριεύει η ενοχή.

Από την άλλη, δεν το βρίσκει σωστό να υποχωρήσει. Νιώθει ανικανοποίητη, καταπιεσμένη από το ίδιο της το παιδί. Βρίσκεται αντιμέτωπη με μια συμπεριφορά που την κρίνει απαράδεκτη. Και το χειρότερο, η επιτυχία ή αποτυχία της ως μητέρα, κρίνεται από τους άλλους με βάση αυτή τη συμπεριφορά.Ότι κι αν κάνει, αισθάνεται πάντα κακή μητέρα. Η μητέρα σκέφτεται ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημά της, φτάνει να της πει κάποιος αν η συμπεριφορά του παιδιού της είναι καλή ή κακή ή αν ο τρόπος που χειρίζεται μια δεδομένη κατάσταση είναι σωστός ή λαθεμένος. Θα πει: «Δεν είναι σωστό να με διακόπτει, όταν τηλεφωνώ», «Δεν είναι σωστό να σηκώνεται από το κρεβάτι και να έρχεται στο δωμάτιό μου», «Δεν είναι σωστό να πετά τα παιχνίδια του από εδώ και από εκεί».
Δεν της περνά από το μυαλό πως και οι δύο τους, μητέρα και παιδί, μπορεί να έχουν δίκιο, με την έννοια ότι και οι δύο εκφράζουν ανάγκες το ίδιο βασικές;

Το παιδί θέλει να το προσέξουν. Η μητέρα θέλει να ξεκουραστεί ή να τηλεφωνήσει. Η συμπεριφορά του παιδιού μπορεί να είναι αρνητική, απαράδεκτη για την κοινωνία. Όμως, για εκείνο μπορεί να αποτελεί τον προσωπικό τρόπο έκφρασης ορισμένων συναισθημάτων σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ανάπτυξής του. Μια τέτοια συμπεριφορά, ωστόσο, έρχεται συχνά σε σύγκρουση με την ανάγκη της μητέρας να φανεί αντάξια στα μάτια των άλλων, αλλά και στα δικά της.

Αυτές οι διενέξεις είναι τα πρότυπα όλων των άλλων διενέξεων που θα γνωρίσει το παιδί στην υπόλοιπη ζωή του και οι οποίες πηγάζουν από την ανάγκη να ζούμε μαζί με τους άλλους, καθώς και από το γεγονός ότι στη ζωή δεν κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε.
Εδώ, έχουμε να κάνουμε με την αναγκαιότητα να υπολογίζουμε τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα συναισθήματα των άλλων. Το παιδί, ωστόσο, μόλις τώρα αρχίζει να μαθαίνει αυτή την αλήθεια και μαθαίνοντάς την εκφράζει ποικιλόμορφα το θυμό που κυριεύει όλους μας, όταν νιώθουμε ανικανοποίητοι. Μάθαμε, να θεωρούμε ορισμένες συμπεριφορές εντελώς απαράδεκτες.
Είναι κακό να χτυπάς, να λες ψέματα, να ξεγελάς τον άλλον, να παίρνεις πράγματα που δεν σου ανήκουν, να μην μοιράζεσαι τα πράγματά σου με άλλους εκφράζεις το θυμό σου ή να δείχνεσαι υπέρμετρα επιθετικός. Όμως, στην πράξη, είναι απόλυτα φυσιολογικό να θυμώνουμε, να χτυπάμε όταν μας απειλούν, να επιθυμούμε ότι δεν μας ανήκει, να προσπαθούμε να αποφύγουμε τις συνέπειες των πράξεων μας. Αυτά τα συναισθήματα είναι πανανθρώπινα. Μονάχα ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται μπορεί να κριθεί απαράδεκτος, αν παραβιάζει κατάφορα τια ανάγκες και τις επιθυμίες των άλλων.

Για να μπορέσει η μητέρα λοιπόν να κατευθύνει το παιδί της σωστά, θα πρέπει πρώτα να πιστέψει στο δικαίωμα της να έχει ανάγκες και συναισθήματα.
Έχει το δικαίωμα να μην θυσιάζεται για το παιδί της.
Έχει το δικαίωμα να θυμώνει, να νιώθει ανικανοποίητη, να απορρίπτει, να θέλει να εξαρτάται από κάποιον άλλον.
Τίποτα από όλα αυτά δεν την κάνει κακή μητέρα.
Όπως ακριβώς οι απαιτήσεις του παιδιού, η ανάγκη για εξάρτηση, για φροντίδα, η επιθετικότητα και η οργή , δεν το κάνουν ένα κακό παιδί. Η προβληματική συμπεριφορά των παιδιών μπορεί να οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο πέρασμα τους σε ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό στάδιο. Η συμπεριφορά αυτή γίνεται «δύσκολη», ανυπόφορη γιατί αν και είναι φυσιολογική παραβιάζει τις ανάγκες των άλλων.
Να, λοιπόν, η μεγάλη αποστολή της ανατροφής: να διδάξει στο παιδί να εκφράζεται με πιο παραδεκτούς τρόπους
Και επειδή, η μητέρα είναι ο πρώτος και συχνά ο κυριότερος δάσκαλος, σε αυτήν πέφτει το βαρύ φορτίο της συνδιαλλαγής με κάποιον ο οποίος δεν έχει μάθει ακόμα να σέβεται τις απαιτήσεις των άλλων. Αν θέλει να πετύχει στο ρόλο της, είναι βασικό να πιστέψει στα δικαιώματά της, γιατί τις δικές τις ανάγκες θα παρουσιάσει πρώτα στο παιδί, μαθαίνοντας το να σέβεται τις ανάγκες των άλλων.
Ποτέ άλλοτε στη ζωή του δε θα νιώσει το παιδί τόσο έντονα την ανάγκη να εξαρτάται από κάποιον ως ένα σημείο, για τη σωματική και ψυχική του ισορροπία. Αυτή η ανάγκη το οδηγεί στο να αρχίσει να υπολογίζει τις ανάγκες της μητέρας του.
Η μητέρα θα διδάξει στο παιδί της, πώς να σέβεται τις επιθυμίες της. Θα δυσκολευτεί όμως να το πείσει, αν η ίδια πιστεύει ότι δεν αξίζει να την υπολογίζουν.
Αν τώρα η μητέρα πιστεύει ότι προηγούνται οι ανάγκες του παιδιού, ότι θα το βλάψει αν του αρνηθεί κάτι, ότι το να είσαι καλή μητέρα σημαίνει να ικανοποιείς όλες τις ανάγκες του παιδιού, θα φτάσει να πιστέψει ότι πρέπει να υποχωρεί σε όλα.
Ενεργώντας με αυτό τον τρόπο, θα καταλήξει να αισθάνεται πως τη μεταχειρίζονται, την εκμεταλλεύονται και θα την κυριέψουν ο θυμός και η αγανάκτηση. Θα έχει δίκιο να νιώθει έτσι, αφού αγνόησε συστηματικά και πρόδωσε τις ίδιες τις ανάγκες της.

Έτσι, σιγά-σιγά, πρέπει να βάλει σκοπό της να βοηθήσει το παιδί της να καταλάβει πως η μητέρα του είναι ένα ξεχωριστό, αυτοτελές άτομο, του οποίου οι ανάγκες πρέπει να γίνονται σεβαστές. Θα πετύχει μόνο αν το πιστέψει η ίδια.


ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ  ΟΛΩΝ...

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Παραγωγικότητα και επιχειρήσεις.



Η παραγωγικότητα είναι ένας πολύ σημαντικός δείκτης που εκφράζει τη σχέση μεταξύ της συνολικής παραγωγής και των παραγωγικών συντελεστών που χρησιμοποιήθηκαν. Πιο απλά μπορούμε να πούμε πως συσχετίζει εκροές και εισροές της επιχείρησης για να δούμε πόσο αποδοτικά έχουν παραχθεί τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες. Γι’ αυτό το λόγο όλες οι επιχειρήσεις μετρούν την παραγωγικότητά τους και προσπαθούν να την αυξήσουν το περισσότερο δυνατό. Κάθε επιχείρηση εφαρμόζει τις δικές τις τακτικές που ταιριάζουν στο προφίλ της, όμως υπάρχουν κάποια tips που μπορούν να εφαρμοστούν από οποιαδήποτε επιχείρηση.


Κατάλληλος και σύγχρονος τεχνολογικός εξοπλισμός: θα πρέπει να εισάγετε τον κατάλληλο εξοπλισμό που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της επιχείρησής σας και να ενσωματώσετε στη λειτουργία της τα κατάλληλα πληροφορικά συστήματα


Επιμόρφωση του προσωπικού: είναι αναγκαίο το προσωπικό σας να βελτιώνει τις γνώσεις και τις δεξιότητες του ανά τακτά χρονικά διαστήματα με βάση τα νέα πρότυπα της αγοράς


Βελτίωση εργασιακών σχέσεων: για να δουλεύουν όλα ομαλά και χωρίς προβλήματα είναι απαραίτητο οι εργαζόμενοι να έχουν αναπτύξει φιλικές σχέσεις μεταξύ τους και να μπορούν να συνεργάζονται αποδοτικά στο χώρο εργασίας τους


Σύγχρονες πρακτικές διεύθυνσης: η διεύθυνση της επιχείρησης θα πρέπει να είναι καταρτισμένη στα θέματα τα οποία διαχειρίζεται και να γνωρίζει τις σύγχρονες προσεγγίσεις των εργαζομένων


Βελτίωση συστημάτων διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού: είναι σημαντικό να αναβαθμίσετε αυτά τα συστήματα όπως π.χ. το σύστημα πρόσληψης ή ανάπτυξης για να αξιοποιείτε στο έπακρο όλες τις ικανότητες του προσωπικού σας


Προώθηση δημιουργικότητας προσωπικού: η επιτυχία μιας επιχείρησης βασίζεται σε μεγάλο μέρος στα άτομα που την αποτελούν, γι’ αυτό είναι καλό να ρωτάτε τη γνώμη του προσωπικού σας και να αξιοποιείτε τις νέες ιδέες του


Αναγνωρισμένα πρότυπα ποιότητας και διαχείρισης διαδικασιών: η ποιότητα είναι αυτό που στο τέλος κερδίζει τον πελάτη, γι’ αυτό ακόμα και αν κοστίζει περισσότερο η υιοθέτησή της στο τέλος αποφέρει πολλούς καρπούς


Εφαρμογή συστημάτων ασφάλειας και υγείας: το περιβάλλον εργασίας στο οποίο εργάζεται το προσωπικό σας θα πρέπει να τηρεί τις ευρωπαϊκές προϋποθέσεις έτσι ώστε να είναι το κατάλληλο για την ασφάλεια και την υγεία του προσωπικού


Προώθηση της έρευνας και της καινοτομίας: είναι σημαντικό να αναβαθμίζετε συνεχώς τον τρόπο λειτουργίας της επιχείρησης σας με βάση τα νέα πρότυπα και να μην μένετε προσηλωμένοι στις παλιές μεθόδους γιατί έτσι θα αφήσετε τον ανταγωνισμό να υπερέχει


Συνεργασίες σε σωστές βάσεις: οι προμηθευτές, οι μεταπωλητές, οι σύμβουλοι, οι τεχνικοί και όλοι γενικά οι συνεργάτες σας διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ομαλή λειτουργία και προώθηση της επιχείρησής σας, γι’ αυτό και είναι πρωταρχική ανάγκη να αναπτύξετε μαζί τους υγιείς συνεργασίες τοποθετημένες σε σωστές βάσεις

Όλοι μιλάμε για ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας.... Ας ευχηθούμε, ο νέος επιχειρηματικός κόσμος, να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της αγοράς, και να λειτουργήσει υπεύθυνα και δημιουργικά.  Όταν ξοδεύεις για την  επιμόρφωση του προσωπικού σου, και τον εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού σου,δεν  κάνεις μία  σπατάλη...Επενδύσεις στην ίδια  σου την επιχείρηση και στην πρόοδό της...

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Νιώθετε κούραση???? ... Τι φταίει????



Nιώθετε κουρασμένος;Ανακαλύψτε τις αιτίες που σας κουράζουν για να τις αντιμετωπίσετε. Και μετά; Πείτε «αντίο» στην κούραση και στην ατονία, αποκτώντας ξανά ζωντάνια, ηθικό και ενεργητικότητα!


Η κόπωση είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο που παρουσιάζεται έπειτα από έντονη σωματική ή πνευματική προσπάθεια ή λόγω έλλειψης ύπνου. Μερικές φορές η ανάπαυση ή οι διακοπές που μας συμβουλεύουν οι ειδικοί δεν δίνουν τη λύση στο πρόβλημα. Σε κάθε περίπτωση η κόπωση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται επιπόλαια, ειδικά όταν επιμένει.


Μορφές κόπωσης
α. Παροδική κόπωση
Συμπτώματα
• Πτώση στις δραστηριότητες σας.
• Είστε ευερέθιστη και εκνευρίζεστε μόλις σας εναντιωθούν.
• Έλλειψη κινήτρου για να κάνετε αυτά που πρέπει.
• Δυσκολία στη συγκέντρωση.
• Ξεχνάτε.
• Έπειτα από μια σωματική προσπάθεια δεν ανακτάτε δυνάμεις τόσο εύκολα.


Τι κρύβει;
Μερικές ώρες ή εβδομάδες κούρασης είναι ένα φαινόμενο απολύτως φυσιολογικό, ειδικά στις αλλαγές των εποχών όπως η άνοιξη και ο χειμώνας που ο οργανισμός πρέπει να προσαρμοστεί στις γενικότερες αλλαγές των καιρικών συνθηκών και ρυθμών. Πολλοί όμως δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις εποχιακές αυτές ανάγκες είτε λόγω έλλειψης βιταμίνης D κατά τους χειμερινούς μήνες είτε λόγω κακής διατροφής (συνήθως δεν παίρνουν τις απαραίτητες βιταμίνες και τα βασικά ολιγοστοιχεία - σελήνιο, φθόριο, ψευδάργυρος, σίδηρος).


Αντιμετώπιση
Μια πολυετής ευρεία μελέτη στο Πανεπιστήμιο του Ντάλας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πολλοί μπορεί να υποφέρουν από διατροφικές ανεπάρκειες που δεν σημαίνουν όμως και σοβαρές ελλείψεις. Συνεπώς δεν είναι απολύτως απαραίτητη μια αγωγή με συμπληρώματα βιταμινών σε όσους διαμορφώνουν τη διατροφή τους ώστε να καταναλώνουν πάνω από έξι φρούτα και λαχανικά, τρία γαλακτοκομικά προϊόντα και 200 γρ. κρέας (ή ισοδύναμο τους) κάθε μέρα.


β. Χρόνια κόπωση
Όταν είσαστε πολύ κουρασμένη για μεγάλο χρονικό διάστημα, περνάτε σε μια νοσηρή κατάσταση. Τα συμπτώματα που μπορεί να παρουσιαστούν τότε είναι τα ακόλουθα:
• Δεν μπορείτε να κοιμηθείτε ή κοιμάστε άσχημα και αισθάνεστε κουρασμένη όταν ξυπνάτε.
• Αποφεύγετε όσο μπορείτε τη σωματική προσπάθεια.
• Η ανάπαυση δεν γεμίζει τις «μπαταρίες» σας.
• Δυσκολεύεστε να εργαστείτε και λείπετε συχνά από τη δουλειά σας.
• Χάσατε βάρος.
• Έχετε πονοκεφάλους ή πόνους στην κοιλιά.
Τι κρύβει;
Η χρόνια κόπωση μπορεί να έχει διάφορες αιτίες:
• Η εξάντληση είναι το πρώτο σύμπτωμα της κατάθλιψης.
• Όταν η κόπωση είναι χρόνια, μπορεί να κρύβει κάποιο ενδοκρινολογικό, καρδιαγγειακό ή νευρολογικό πρόβλημα.
Αντιμετώπιση
Υπό την καθοδήγηση του γιατρού θα πρέπει να ελεγχθείτε για τυχόν έλλειψη:
• κάποιας βιταμίνης της ομάδας Β (η Β12 θεωρείται η βιταμίνη κατά της κόπωσης).
• μαγνησίου (προκαλεί κενά μνήμης και προβλήματα στην εγρήγορση).
• σιδήρου (προκαλεί αναιμία και πνευματική εξάντληση).
• ψευδάργυρου (δημιουργεί ευαισθησία σε λοιμώξεις της αναπνευστικής οδού).


γ. Εποχιακή κόπωση
Εαρινή κόπωση
Πρόκειται για την αίσθηση της κούρασης και της ατονίας που μεταφράζεται συχνά και σε έλλειψη διάθεσης την άνοιξη. Εκδηλώνεται κυρίως στις νεαρές γυναίκες, ιδιαίτερα τις πρωινές ώρες. Τα αίτια που προκαλούν τα συμπτώματα της δεν έχουν βρεθεί επακριβώς. Πιθανόν να οφείλονται σε περιβαλλοντικές αλλαγές, όπως η ανθοφορία των δέντρων, που επηρεάζει όσους έχουν αλλεργίες. Η εαρινή κόπωση απειλεί επίσης γυναίκες που πάσχουν από ορθοστατική υπόταση και χαμηλή αρτηριακή πίεση ή όσους υποφέρουν από χρόνια ή νευρολογικά νοσήματα και παίρνουν ηρεμιστικά, διουρητικά ή αγχολυτικά φάρμακα. Προλαμβάνεται με μια διατροφή πλούσια σε φρούτα και λαχανικά, καθώς και με περπάτημα που ηρεμεί, χαλαρώνει και φέρνει ψυχική ευεξία.
Χειμωνιάτικη κόπωση
Αυτή η μορφή κόπωσης έχει πολλές αιτίες: συσσώρευση δουλειάς, επαγγελματικής ή σχολικής, λοιμώξεις που είναι πάντα εξαντλητικές για τον οργανισμό, αλλά κυρίως έλλειψη φωτός, που είναι χαρακτηριστική το χειμώνα.
Εκδηλώνεται κυρίως το πρωί και δεν βελτιώνεται με την ανάπαυση. Αντίθετα, μπορεί να επιδεινωθεί κατά τη διάρκεια περιόδων αδράνειας, αφήνοντας ελεύθερη τη φαντασία και τις μαύρες σκέψεις. Τα πρώτα σημάδια κόπωσης αρχίζουν ανάμεσα στον Οκτώβριο και το Δεκέμβριο και διαρκούν μέχρι τον Ιανουάριο. Εκδηλώνονται με μεγαλύτερη ανάγκη για ύπνο και φαγητό.
Προλαμβάνεται με τη σωστή διατροφή και με το ευεργετικό φως της ημέρας και του ήλιου. Επωφεληθείτε λοιπόν βγαίνοντας τακτικά έξω.


δ. Περιστασιακές κρίσεις κόπωσης
Κούραση της Δευτέρας
Γιατί αισθανόμαστε κουρασμένες τη Δευτέρα το πρωί; Ειδικοί που έχουν αναλύσει τον αέρα των γραφείων έχουν διαπιστώσει ότι είναι γεμάτος από διάφορα ιόντα/ακάρεα επειδή δεν έχει ανανεωθεί κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου. Αερίζετε λοιπόν το γραφείο σας μόλις φθάνετε, το πρωί της Δευτέρας.
Κόπωση από φάρμακα
Η κατάχρηση φαρμάκων μπορεί να κουράσει τον οργανισμό. Ποιοι είναι οι ένοχοι; Ηρεμιστικά με βάση τις βενζοδιαζεπίνες, καθαρτικά, διουρητικά και φάρμακα που κόβουν την όρεξη.
Κόπωση από το κάπνισμα
Οι καπνιστές έχουν έλλειψη βιταμινών και υποφέρουν συχνά από αϋπνίες. Υπεύθυνη;
Η νικοτίνη. Η κόπωση τους αυξάνεται αν σταματήσουν να καπνίζουν, λόγω στέρησης.
Η πρόσληψη βιταμινών διευκολύνει την αντιμετώπιση της κρίσης.


Info
Η καθημερινή κούραση πρέπει να διαχωρίζεται από το «σύνδρομο χρόνιας κόπωσης», που αποτελεί νόσο.
Οι υγιείς άνθρωποι δεν δικαιολογείται να αισθάνονται κόπωση σε καμία εποχή του χρόνου.


(Της Μαρίας Μελισσουργού
Με τη συνεργασία της Μαρίας Σχινά, ειδικής παθολόγου, Νοσοκομείο Ευαγγελισμός)

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Χαμογελάστε γιατί χανόμαστε...




Για ποιο λόγο να σκορπάς χαμόγελα;
Σύμφωνα με ερευνητική ομάδα, όταν οι άνθρωποι συναντώνται για πρώτη φορά, η εντύπωσή τους για τον άλλον εξαρτάται από το πώς εκείνος/η χαμογελά. Αν η συνομιλία επιστεγαστεί με γνήσια χαμόγελα, η συνεργασία τους θα πετύχει πιο γρήγορα, πιο εύκολα και πιο παραγωγικά. Άρα, αν θέλεις να αλλάξεις την εμφάνισή σου και να βελτιώσεις τις σχέσεις σου, άρχισε καλύτερα από το χαμόγελο, γιατί:
  • Δημιουργεί εμπιστοσύνη και συμπάθεια. Κερδίζει φίλους και εντυπώσεις και κάνει τους άλλους να νιώθουν καλά.
  • Δείχνει ευχάριστη προσωπικότητα και επικεντρώνει την προσοχή στο πρόσωπο παρά στην υπόλοιπη εμφάνιση. Ένας καλοντυμένος/η σύντομα ξεχνιέται, ένα πλατύ, εγκάρδιο χαμόγελο όχι.
  • Έστω και αν δεν βρίσκεσαι στην κατάλληλη διάθεση για να χαμογελάσεις, θα αισθανθείς καλύτερα όταν το κάνεις, γιατί αυτόματα θα ξεκινήσει η παραγωγή ενδορφινών από τον εγκέφαλο. Χαμογέλα και όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους.
  • Είναι το αντίδοτο στη νευρικότητα και την αμηχανία. Σπάει τον πάγο σε μια νέα γνωριμία και δείχνει άνθρωπο που δεν φοβάται να ανοιχτεί.
  • Ακόμα και σε επαγγελματικό επίπεδο είναι προτιμότερο από μια αυστηρή, άτεγκτη συμπεριφορά και προσελκύει υποστηρικτές.
  • Γυμνάζει τους μυς του προσώπου, βελτιώνοντας την αιμοκυκλοφορία του. Δρα επομένως κατά των ρυτίδων, καλύτερα από οποιαδήποτε αντιρυτιδική κρέμα.
  • Ένα χαμόγελο από καρδιάς δείχνει ευτυχισμένες σκέψεις και παρασύρει και τους άλλους σε θετικά συναισθήματα.
  • Είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της γλώσσας του σώματος και εσύ φυσικά θέλεις να στείλεις τα πιο θετικά μηνύματα με το σώμα σου.
  • Μπορεί να σε φέρει στο επίκεντρο της παρέας. Όταν όλοι είναι συνοφρυωμένοι και κατηφείς, εσύ θα ξεχωρίζεις από μακριά.
  • Θα σε ωθήσει να φροντίσεις περισσότερο για την υγιεινή του στόματός σου. Θυμήσου ότι το στόμα είναι η θύρα του σώματος, άρα θα πρέπει να είναι περιποιημένο και καθαρό.
Μάθε να χαμογελάς
Όπως το κάθε τι έχει τον τρόπο του, έτσι και το χαμόγελο. Αν δεν έχεις συνηθίσει να το σκορπάς απλόχερα ή το έχεις συνδυάσει με έλλειψη σοβαρότητας, υπάρχουν τρόποι να μάθεις πώς να το κάνεις σωστά:
  • Στάσου μπροστά σε έναν καθρέφτη, χαλάρωσε και σκέψου ότι καλωσορίζεις ένα αγαπητό σου πρόσωπο. Χαμογέλασε τεχνητά και δες πώς ανταποκρίνονται οι μύες του προσώπου σου. Γύμνασέ τους χαμογελώντας ξανά και ξανά, ώσπου να γίνει το χαμόγελό σου πλατύ και γενναιόδωρο.
  • Αν χρειαστεί να χαμογελάσεις, αλλά δεν έχεις καλή διάθεση, θύμισε στον εαυτό σου κάτι αστείο ή ευχάριστο που μπορεί να σε βγάλει άμεσα από τη δύσκολη θέση.
  • Ξεκίνησε από τα μάτια. Το ειλικρινές χαμόγελο ξεκινάει από τα μάτια και σιγά-σιγά φωτίζει και το υπόλοιπο πρόσωπο.
  • Δες την παιχνιδιάρικη όψη του. Δες την ίδια τη ζωή σαν παιχνίδι και περιπέτεια, οπότε το χαμόγελό θα έρθει μόνο του στα χείλη σου.
  • Μη σε απασχολούν κατασκευαστικές ατέλειες των δοντιών σου: Κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι όμως μπορούμε να γίνουμε ευχάριστοι.
  • Μην προσπαθήσεις να μιμηθείς την έκφραση κάποιου άλλου: Σίγουρα δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το δικό σου, φυσικό χαμόγελο.
  • Θυμήσου ότι αν κάποιος χαμογελά δεν σημαίνει ότι είναι ευάλωτος. Το αντίθετο, δείχνει ότι έχει αυτοπεποίθηση και μπορεί να βρίσκει μια θετική όψη ακόμα και στα δύσκολα.


Δέκα λόγοι για να χαμογελάς...


Το χαμόγελο είναι ο καλύτερος τρόπος για να παρουσιάσεις τον εαυτό σου, ενώ βοηθά την καλύτερη λειτουργία του σώματος. Είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας μακροζωίας. Εμείς σας παρουσιάζουμε και τους υπόλοιπους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να χαμογελάτε.


1. Το χαμόγελο μας κάνει γοητευτικούς. Είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους για να μας πλησιάσει κάποιος. Όταν βλέπουμε κάποιον να χαμογελά, υποσυνείδητα θέλουμε να τον πλησιάσουμε για να μάθουμε γιατί το κάνει.


2. Το χαμόγελο αλλάζει τη διάθεσή μας. Την επόμενη φορά που δεν θα αισθανθείτε καλά, προσπαθήστε να χαμογελάσετε και όλα θα αλλάξουν. Το χαμόγελο μπορεί ακόμα και να καταφέρει να «ξεγελάσει» το σώμα, με άμεσα αποτελέσματα.


3. Το χαμόγελο είναι μεταδοτικό. Όταν το χαμόγελο κάποιου είναι αυθεντικό, κάνει και τους άλλους πιο ευτυχισμένους. Αυτό σας κάνει άμεσα πιο προσιτό.


4. Το χαμόγελο ανακουφίζει από το στρες. Το στρες είναι κάτι το οποίο συχνά δεν μπορούμε να κρύψουμε. Το χαμόγελο μας κάνει να μην μοιάζουμε τόσο κουρασμένοι και καταπονημένοι. Όταν είστε αγχωμένος, χαμογελάστε: θα αισθανθείτε αμέσως καλύτερα και έτοιμος για δράση.


5. Το χαμόγελο κάνει καλό στο ανοσοποιητικό σύστημα. Αυτό συμβαίνει επειδή μας κάνει να χαλαρώνουμε κι έτσι συμβάλει στην καλύτερη άμυνα του οργανισμού σε κρυολογήματα.


6. Το χαμόγελο μειώνει την αρτηριακή πίεση. Αν έχετε πιεσόμετρο στο σπίτι, μπορείτε να το επιβεβαιώσετε. Καθίστε για λίγα λεπτά και μετρηθείτε. Μετά χαμογελάστε και μετρηθείτε ξανά ενώ χαμογελάτε. Θα δείτε αμέσως την διαφορά.


7.Το χαμόγελο απελευθερώνει ενδορφίνες και σεροτονίνη. Πρόκειται για χημικές ουσίες του νευρικού μας συστήματος, απαραίτητες για καλή διάθεση. Με λίγα λόγια, το χαμόγελο είναι ένα φυσικό ναρκωτικό.


8. Το χαμόγελο κάνει φυσικό λίφτινγκ στο πρόσωπο και μας κάνει να φαινόμαστε νεότεροι. Οι μύες που χρησιμοποιούνται δρουν ως λίφτινγκ και ανανεώνουν το πρόσωπό μας.


9. Το χαμόγελο σε κάνει να φαίνεσαι επιτυχημένος. Οσοι χαμογελούν μοιάζουν να έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Ερευνες έχουν δείξει ότι είναι πιο πιθανόν να πάρουν προαγωγή και ότι είναι πιο προσιτοί. Δοκιμάστε το στα επαγγελματικά meetings και θα το διαπιστώσετε.


10. Το χαμόγελο βοηθά στη θετική σκέψη. Κάντε ένα σύντομο τεστ: Χαμογελάστε. Μετά προσπαθήστε να σκεφτείτε κάτι αρνητικό χωρίς να χάσετε το χαμόγελό σας. Είναι πολύ δύσκολο. Το χαμόγελο στέλνει το μήνυμα ότι «η ζωή είναι ωραία».
Πρόσφατη έρευνα του Wayne State University στο Ντιτρόιτ απέδειξε ότι όσο πιο έντονο είναι το χαμόγελο κάποιου, τόσο πιο πιθανόν να ζήσει περισσότερο. Κατόπιν τούτου, οι λόγοι για να χαμογελάς είναι σίγουρα πολύ παραπάνω από δέκα.