Είναι μέρες τώρα, που προσπαθώ να βρω ένα άρθρο, που να με
εκφράζει, σχετικό με την κατάσταση, που επικρατεί στον τόπο μας.
Δυστυχώς όμως, κανένα δεν έχει καταφέρει να βγάλει από μέσα
μου την συναισθηματική φόρτιση και την αγωνία, που νιώθω.
Τόλμησα και είπα παραπάνω τον τόπο μας, και θα συνεχίσω να
το λέω, γιατί αυτό είναι…Αυτό που με φοβίζει, είναι το πόσο ακόμα, θα μπορούμε
να τον λέμε τόπο μας…
Είμαι από τα άτομα, που ποτέ δεν ασχολούμουν με την πολιτική
(και θεωρώ πως είναι ένα από τα μεγάλα μου λάθη)… Όμως πιστεύω, πως σαν και
εμένα υπήρξαν και πολλοί άλλοι γύρω μου, που έκαναν το ίδιο. Και δυστυχώς, αυτό
είναι που μας έφερε σε αυτή την κατάσταση…
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ!!!
Όχι ποτέ δεν ήθελα να είμαι κομματικοποιημένη και φυσικά
ακόμα και τώρα δεν το επιθυμώ. Αλλά το
να συμμετέχεις στην πολιτική ζωή του τόπου σου, δεν σημαίνει αυτό το πράγμα…
Θέλει τον καθένα μας, να δηλώνει τα πιστεύω του και τις
αντιρρήσεις του στην καθημερινή λειτουργία , του κράτους.
Το κακό, το βλέπαμε εδώ και χρόνια…. Αλλά κανένας δεν αντιδρούσε ουσιαστικά και με
πνεύμα ευθύνης…
Ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπιτικό, βλέπαμε να γίνονται
πράγματα παράδοξα και παράλογα, και όμως δεν πατούσαμε φρένο..
Καταναλωτισμός σε βαθμό αηδίας, δανεισμός επίσης, κάρτες
φουσκωμένες στα ύψη, απάθεια και αδιαφορία στα πάντα…
Και τώρα ξαφνικά όλοι έγινα ειδικοί…. Πετώντας το μπαλάκι,
κλασσικά, στους άλλους….
Και δεν θα έρθω να πω και εγώ…ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ…. Γιατί με
τίποτα δεν μπορώ να το δεχτώ, από την στιγμή. που ποτέ δεν μπήκα στην λογική να
δανειστώ και να χρησιμοποιήσω προς όφελός μου, ούτε ένα λεπτό από τα χρήματα
κάποιου άλλου. Και σαν νομοταγής πολίτης ήμουν εντάξει απέναντι στις
υποχρεώσεις μου….
Όμως θα ομολογήσω, πως δεν αντέδρασα όταν καταλάβαινα, πως
κάποιοι εκεί έξω με κοροϊδεύουν….
Παρόλα αυτά όμως, εγώ έρχομαι και αναγνωρίζω το σφάλμα μου…
και λέω, ότι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες,
για να μπορέσουμε σιγά σιγά να
διορθωθούμε και να βαδίσουμε μόνη μας,
βασισμένοι στις δικές μας δυνάμεις.
Απορώ όμως, με αυτούς που τολμούν και λένε πως είναι
Έλληνες, και ξέροντας πως μπορούν να γλυτώσουν αυτόν τον τόπο, αδιαφορούν και
συνεχίζουν, να πατούν επί πτωμάτων.
Το να τολμάς να λες πως είσαι Έλληνας, θέλει μεγάλο θάρρος …και
δυστυχώς πολύ αγώνα… (με κυριολεκτική και μεταφορική έννοια)…
Και το λυπηρό της υπόθεσης, είναι ότι ως άνεργη (όπως και αρκετοί άλλοι) μαζί με
την συμπαράσταση, του επίσης άνεργου συζύγου μου, είμαι εδώ και αγωνιώ και
ελπίζω, ακόμα για αυτόν τον τόπο, σε αντίθεση με κάποιους άλλους, που «ΠΙΘΑΝΟΝ»
απαθέστατοι, κάθονται και χασκογελούν για την κατάντια μας, και συνεχίζουν να
απολαμβάνουν τα πλούτη τους,
αδιαφορώντας για τον τρόπο που τα έχουν
αποκτήσει…
Στην υγειά λοιπόν όλων αυτών, που συνεχίζουν κι έχουν ήσυχη
την συνείδησή τους….
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου