Κρίση...
Μία λέξη, που ακούγεται πολύ στις μέρες μας. Τι κρίση όμως; Οικονομική; Ναι, και οικονομική...αλλά πιο πολύ, θα την χαρακτήριζα, κρίση πανικού.
Δεν είναι τόσο, η οικονομική κρίση που επικρατεί, όσο ο φόβος και ο πανικός μας, που δεν μας αφήνει να λειτουργήσουμε σωστά. Είναι το αύριο, που μας φοβίζει και όχι το σήμερα, που ζούμε.
Σίγουρα, η όλη κατάσταση έχει επιρρεάσει τις ζωές μας. Άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο. Όμως, υπάρχουν (αλλά και υπήρχαν, στο ξεκίνημα αυτής της κρίσης), άτομα που δίχως να έχουν ουσιαστικό πρόβλημα, σκεπτόμενα το αύριο, εγκατέλειψαν ήδη το σήμερα. Δεν είναι λίγοι, που στον βωμό του "τι θα γίνει αύριο", έχουν πάψει να επενδύουν στο σήμερα. Και το αποτέλεσμα είναι να κάνουν την ζωή τους ακόμα πιο μίζερη, από ότι είναι στην πραγματικότητα... Κι όλο αυτό, γιατί όλοι έχουν το σύνδρομο "του απεγνωσμένου γονέα". Την αγωνία που έτρεφαν και τρέφουν οι γονείς μας, για την ζωή των παιδιών τους, κι εμείς για τα δικά μας παιδιά. Αυτή την αγωνία, που νοιώθουμε, από την πρώτη στιγμή, που γινόμαστε γονείς. Να κάνουμε αυτό ή να κάνουμε εκείνο, για το μέλλον των παιδιών μας.
Και δεν λέω όχι... Να νοιαστούμε και να ενδιαφερθούμε, για τις ζωές τους, αλλά η δική μας ζωή τι γίνεται; Το δικό μας σήμερα, που βρίσκεται;
Θα πεινάσουμε!!! ...ΝΑΙ θα πεινάσουμε!!!
Θα στερηθούμε!!! ... ΝΑΙ θα στερηθούμε!!!
Αλλά δεν θα χαθούμε...
Θα αγαπήσουμε, θα ενδιαφερθούμε και θα ευαισθητοποιηθούμε... Κάτι, που δεν κάναμε τόσα χρόνια!!! Θα παραδεχτούμε τα λάθη μας και θα αφήσουμε τα παιδιά μας, ν' αναπλάσουν αυτόν τον τόπο (για να μην πω, να τον γκρεμίσουν και να τον ξαναχτίσουν από την αρχή).
Ας προσπαθήσουμε ν' αλλάξουμε... και να βαδίσουμε δίπλα στα παιδιά μας κι όχι μπροστά από αυτά.
Ας τα ακούσουμε και ας προσπαθήσουμε, να τα βοηθήσουμε, να βάλουν τα θεμέλια, στα δικά τους όνειρα, για τον κόσμο που σύντομα θα τους παραδώσουμε, κατεστραμμένο.
Άλλωστε, ο ρόλος του γονέα είναι να συμβαδίζει και να συμβουλεύει το παιδί του... όχι να επιβάλλει την άποψή του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου