Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι… Αναρωτιέμαι αν είμαι αυτό, που πιστεύω ότι είμαι… Φοβάμαι… Φοβάμαι μήπως το πέρασμα του χρόνου με αλλοίωσε…με άλλαξε…..με χάλασε…
Και ρωτάω τον εαυτό μου…Θυμάσαι που γεννήθηκες; Ναι, θυμάμαι.
Θυμάσαι αυτούς που μεγάλωσες μαζί τους; Ναι, θυμάμαι.
Θυμάσαι αυτούς που σε στήριξαν στα πρώτα σου βήματα; Ναι, θυμάμαι.
Θυμάσαι αυτούς που είχαν την ανάγκη σου; Ναι, θυμάμαι.
Θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι… Δεν ξεχνάω κανέναν και τίποτα… Την κάθε στιγμή, τον κάθε άνθρωπο, το κάθε λεπτό…
Ναι, είμαι αυτό, που βλέπω στον καθρέφτη τελικά… Είμαι άνθρωπος κi έξω και μέσα μου… Γιατί θυμάμαι ποιος ήμουν, για να μπορέσω να συνεχίσω να είμαι ΕΓΩ…
Γιατί αυτοί που ξέχασαν, έπαψαν να είναι… έπαψαν να είναι πλήρεις… Γιατί είναι μισοί…είναι ψεύτικοι….Είναι ακρωτηριασμένοι… και ντρέπονται… Για αυτό προσπαθούν να το κρύψουν, μέσα από τον νέο τους κύκλο…τα νέα πρόσωπα, τις νέες καταστάσεις, τις νέες εκδηλώσεις…
Τελικά εσύ, είσαι αυτός που βλέπεις στον καθρέφτη;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου