- Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας του 2010, βλέπω βλέμματα κενά, άδεια, σε πλήρη απόγνωση. Βλέπω ανθρώπους που τρέχουν να προλάβουν. Τη ζωή τους; Τις προθεσμίες; Τώρα πια δεν περνάνε μόνο το πορτοκαλί, περνάνε και το κόκκινο. Πετάνε χαρτιά και τσιγάρα από τα παράθυρα, κορνάρουν και φωνάζουν περισσότερο από πριν. Βλέπω μετανάστες να ψάχνουν την πατρίδα τους μέσα στη δική μας κι εμείς πολλές φορές να μην είμαστε διατεθειμένοι να τους τη δώσουμε. Βλέπω παιδιά με όνειρα που δε μπορούν να τα πραγματοποιήσουν. Αλλά από την άλλη, είδα ένα αγόρι με μια κιθάρα κι ένα κορίτσι με μια φυσαρμόνικα έξω από το θέατρο, στον πεζόδρομο της Βαλαωρίτου. Έπαιζαν μουσική και ήταν σαν να είχαν κατακτήσει τον κόσμο. Δε ζήταγαν κάτι. Μόνο έδιναν. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, τι μπορούμε να δίνουμε και όχι μόνο τι μπορούμε να παίρνουμε. Ίσως αλλάξουμε κάτι έτσι…
| ||
| της Ιωάννας Μπλάτσου | ||
1 σχόλια:
εχουμε γινει ROBOT εχουμε χασει την αισθηση του
χρονου τα βλεπουμε ολα μαυρα.Γυρναμε απο τις δουλειες μας και κλεινωμαστε μεσα σε 4 τοιχους
θα δουμε T.V δεν κανουμε τιποτα.
θελω να βγω εξω να φωναξω καλημερα σε αγνωστους
να χαμογελασω να μιλησω να γνωρισω και προπαντων
να ΖΗΣΩ!δωστε χαρα-γελιο-φιλια-καλοσυνη-αγαπη!!
ο μαθητης MAKIS!javascript:void(0)
Δημοσίευση σχολίου