Πολύς καιρός απουσίας!!! Δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρχαν σκέψεις και ερεθίσματα, για να δώσουν λόγο, για ανάρτηση. Δυστυχώς ο χρόνος είναι αυτός, που μας κυνηγάει και δεν μας αφήνει να λειτουργήσουμε ελεύθερα...
Αφορμή για αυτή την ανάρτηση, παίρνω από το γεγονός της πρόσφατης αυτοκτονίας του μαθητή στα Γιαννιτσά.
Προσπαθώ μέρες τώρα, να καταλάβω το γιατί, το πως, το τι μπορεί να είναι αυτό, που κάνει ένα παιδί 18 χρόνων, να φτάσει σ' αυτό το σημείο...
Πόσο πιεσμένο, μπορεί να είναι!!! και γιατί να είναι;;;
Μα τι λέω!!!!! Γιατί;;; Μήπως θα έπρεπε να πω, και γιατί να μην είναι πιεσμένο.
Το "μικρόβιο" γονιός βρίσκεται παντού.... σε κάθε σπίτι, σε κάθε οικογένεια. Όσο δεν το ακουμπάς και δεν το πειράζεις, δεν σε πειράζει κι εκείνο.... Κάτω από ιδιαίτερες όμως συνθήκες και κυρίως υπό "υψηλές θερμοκρασίες" κάνει την δράση του!!!
Και μην μου πείτε ΟΧΙ....
Γεννιόμαστε και από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας, μαθαίνουμε πως προορισμός του ανθρώπου, είναι να κάνει οικογένεια και να διαιωνίσει το "είδος" μας...
Με λαχτάρα περιμένουμε την γέννηση του παιδιού μας... Το πως θα είναι, αν θα μας μοιάζει, αν θα είναι ψηλό, όμορφο, έξυπνο.... Αναμένουμε με αγωνία να ακούσουμε τις πρώτες του λεξούλες, να το δούμε να περπατάει, να μαθαίνει να γράφει, να διαβάζει... Και εκεί κοντά, στην ηλικία των 5-6 χρόνων, που αρχίζει να καταλαβαίνει την έννοια των λέξεων "υπευθυνότητα" και "υποχρέωση", αρχίζει το ΚΗΡΥΓΜΑ!!!!
Αρχίζουμε και βάζουμε τα "όρια" και τα "πλαίσια" μέσα στα οποία πρέπει να κινηθεί... Και μέχρι τα 13-14 όλα βαίνουν καλώς... αφού το παιδί ζει κυρίως μέσα στα πλαίσια της οικογένειας και σπάνια φεύγει μακρυά από το οπτικό πεδίο των γονιών... Όλα είναι σύμφωνα με αυτά, που ακούει και βλέπει...Και ακόμα κι αν νιώθει περιορισμένο και πιεσμένο, δεν το πολύ αντιλαμβάνεται γιατί δεν βλέπει κάποιον που να κάνει κάτι διαφορετικό, από αυτά έχει μάθει.
Και μέχρι εκεί το "μικρόβιο" γονιός παραμένει σε νάρκη και συμβιώνουν αρμονικά.
Μόλις όμως φτάσει η πρώτη αντίδραση, η πρώτη απαίτηση, η πρώτη άρνηση το θερμόμετρο αρχίζει και ανεβαίνει!!! Το "μικρόβιο" αρχίζει και κατατρώει τον ψυχισμό του παιδιού.
Δεν το αφήνει να λειτουργήσει σύμφωνα με τα δικά του θέλω και τις δικές του ανάγκες.
Πως μπορεί να κάνει παρέα, με κάποιον που θα το κρατάει πολλές ώρες, μακρυά μας;
Πως θα σπουδάσει κάτι, που δεν έχει καμία σχέση με τις προσδοκίες μας;
Πως θα ερωτευθεί κάποιον, που θα το πάρει μακρυά μας ή που δεν μπορεί να του προσφέρει αυτά που απαιτούμε;
Πως θα πάει να ζήσει σε μία άλλη χώρα και θα μας αφήσει μόνους πίσω; (λες και όταν πεθάνουμε, δεν θα μείνει αυτό μόνο του πίσω)
Και ένα σωρό πως και γιατί.... που μπορούν να θέσουν οι γονείς....
Ευτυχώς βέβαια, υπάρχουν παιδιά που "μάχονται", αντιδρούν και καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους και τις επιθυμίες τους.
Όμως, υπάρχουν και τα άλλα παιδιά τα "αδύναμα", που δεν αντιδρούν και αποδέχονται τις απόψεις των γονιών τους, θέλοντας να μην τους στεναχωρήσουν ή γιατί πιστεύουν πως έτσι "οφείλουν" να πράξουν.
Και υποχώρηση, στην υποχώρηση .... φτάνουν να γεράσουν, ζώντας την ζωή κάποιων άλλων. Κενή, χωρίς ενδιαφέρον, περιμένοντας να πραγματοποιήσουν το επόμενο βήμα, από το σκούντημα κάποιου άλλου. Αν φυσικά προλάβουν να ζήσουν μία ζωή έστω κι έτσι. Γιατί υπάρχουν και οι δυσάρεστες εξελίξεις... σαν κι αυτή που αναφέραμε στο ξεκίνημα!!!
Ρόλος των γονιών είναι, να προσφέρουν στα παιδιά τους τα κατάλληλα εφόδια και γνώσεις, για να μπορέσουν τα παιδιά, να αντιμετωπίσουν, οποιαδήποτε κατάσταση στην ζωή τους. Να τα συμβουλεύουν και να τα στηρίζουν. Άλλωστε τα φέραμε σ' αυτή την ζωή, για να τα έχουμε κοντά μας και να τα καμαρώνουμε, για να τα βλέπουμε ευτυχισμένα, όπως θα θέλαμε να ήμασταν κι εμείς*
(* εννοείται, πως αναφέρομαι σε άτομα, που δεν είναι ευτυχισμένα και κάνουν και τους άλλους γύρω τους, να βιώνουν την ίδια δυστυχία)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου