Στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι... Η ιδιότητα "μητέρα" έχει πολλές απαιτήσεις...
Δεν είναι λίγες οι γυναίκες, που γίνανε μητέρες από μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη... γιατί βαρέθηκαν ν΄ακούν τους φίλους και τους συγγενείς, που τους έλεγαν ότι έπρεπε να κάνουν οικογένεια... γιατί ο χρόνος περνούσε και φοβόντουσαν, πως όταν θα νιώσουν την επιθυμία, δεν θα μπορούν να κάνουν παιδιά...κι ένα σωρό άλλες αιτίες, εξωτερικών παραγόντων....
Όμως, μία γυναίκα που σκοπεύει να γίνει "μαμά", πρέπει να είναι τόσο συνειδητοποιημένη για αυτό που πρόκειται να κάνει...
Γιατί η "μητέρα", είναι αυτή που από τις πρώτες κιόλας μέρες της εγκυμοσύνης, θα αρχίσει να αγωνιά για το πλασματάκι, που μεγαλώνει μέσα της. Θα νιώσει αδιαθεσίες, θα χρειαστεί να προσέξει την διατροφή της, θα κόψει συνήθειες - που πιθανόν να θεωρηθούν τε επικίνδυνες για το μωρό, θα αλλάξει το σώμα της και ο συναισθηματικός της κόσμος, ίσως να χρειαστεί και μία περίοδο ακινησίας...Γενικώς, θα γίνει ένας άλλος άνθρωπος...
Το να είσαι "μητέρα", σημαίνει πως από την γέννηση του μωρού σου και ύστερα, δεν πρόκειται να υπάρξει στιγμή, που θα κάνεις κάτι και δεν θα κοιτάξεις, να το προσαρμόσεις με τις ανάγκες του παιδιού σου...
- Θα έρθουν ξενύχτια, όχι διασκέδασης και χορού, αλλά με κλάμα, τάισμα, πονάκια, πυρετό.
- Θα περιορισθεί ο ελεύθερος χρόνος σου, ίσως και να μην υπάρχει για κάποιο διάστημα.
- Θα δυσκολευτείς, να απολαμβάνεις τις εξόδους σου και τις παρέες σου, γιατί το πρόγραμμα σου, διαμορφώνεται βάση του προγράμματος του παιδιού.
- Θα αρχίσουν τα σχολεία και τα διαβάσματα, ναι... τα διαβάσματα....γιατί όλα τα παιδιά δεν είναι θετικά στην σκέψη και στον τρόπο λειτουργίας του σχολείου.
- Θα πρέπει να παρατηρείς, την κάθε του κίνηση, την κάθε γκριμάτσα, την κάθε λέξη... με λίγα λόγια να παίξεις τον ρόλο του ψυχολόγου...γιατί το παραμικρό μπορεί να είναι ένδειξη πόνου ή θλίψης, ακόμα και μεγάλη αυτοπεποίθηση και πυγμή, μπορούν να κρύβουν αδυναμία και φόβο.
- Θα αρχίσουν, οι αρνήσεις, οι αντιθέσεις, οι αντιδράσεις, η απόρριψη.... Η απόρριψη, που θα σε κάνει ν' αναρωτηθείς, "καλά εγώ τι ρόλο έπαιζα, τόσα χρόνια στην ζωή σου???".
- Θα έρθει η αγωνία, για το αύριο που του ξημερώνει, για το μέλλον του...Και θα μου πεις, καλά και για αυτό, εγώ θα νοιαστώ; Ναι και για αυτό, παρόλο που δεν θα σε αφορά άμεσα, έμμεσα θα σε επηρεάζει και θα σε σ' απασχολεί.
- Και τέλος θα έρθει η ώρα, που θα φύγει από κοντά σου... Που θα πρέπει να ανοίξει τα φτερά του, και θα πρέπει να πετάξει... Να κάνει το δικό του ταξίδι, με τις δικές του επιλογές και αποφάσεις.... Και θα πρέπει να το δεχτείς και να κάνεις στην άκρη... Στην άκρη, παρακολουθώντας και αγωνιώντας πάντα...
Αν λοιπόν, είσαι έτοιμη και μπορείς να περάσεις όλη αυτή την διαδικασία και να αφιερώσεις την ζωή σου, σ' ένα άλλο άτομο ή άλλα άτομα, τότε ναι κάνε το.... Και μην φοβηθείς ποτέ αν είσαι καλή "μητέρα" ή όχι... Ακόμα κι αν φωνάξεις, κι αν μαλώσεις και αν πληγώσεις το παιδί σου, είναι σίγουρο πως θα το κάνεις, από αγάπη και ενδιαφέρον κι αργά ή γρήγορα, θα το αντιληφθεί...
Διαφορετικά.... άφησέ το.... το παιχνίδι θα είναι χαμένο, πριν ακόμα τ' αρχίσεις....
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου