Ζευγάρι, γονείς και πάλι ζευγάρι...

ΤΟ ΣΥΝΔΟΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΦΩΛΙΑΣ...

Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς αναφέρεται σε συναισθήματα θλίψης, στενοχώριας, ακόμα και πένθους όταν τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι, είτε για να σπουδάσουν ή να παντρευτούν. Οι γυναίκες επηρεάζονται περισσότερο από τους άντρες.


Συχνά, η περίοδος που τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι συμπίπτει με άλλα σημαντικά γεγονότα για τη ζωή των μητέρων, όπως η εμμηνόπαυση ή η φροντίδα των ηλικιωμένων γονιών. Αυτά βέβαια δε σημαίνει ότι οι άντρες έχουν πλήρη ανοσία σ’ αυτά τα συναισθήματα. Και αυτοί μπορεί να βιώσουν παρόμοια συναισθήματα απώλειας με την αναχώρηση του παιδιού τους από το σπίτι.

Από την άλλη, ολοένα και περισσότερες μητέρες είναι εργαζόμενες κατά την περίοδο που το παιδί αναχωρεί από το σπίτι κι αυτό μειώνει την κατάθλιψη που αυτό προκαλεί. Επίσης, τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι όλο και μεγαλύτερα για λόγους κυρίως οικονομικούς. Υπάρχουν και τα παιδιά που επιστρέφουν στο πατρικό τους μετά από κάποιο διάστημα λόγω οικονομικών, σπουδών, κατάχρησης ουσιών ή διαζυγίου. Πρόκειται για άτομα που επιθυμούν την ανεξαρτησία του ενήλικα, σε συνδυασμό με τις μειωμένες ευθύνες ενός παιδιού.

Πώς μπορούν οι γονείς να αντιμετωπίσουν αυτή τη θλίψη και να μειώσουν τα αρνητικά συναισθήματα γι’ αυτό το «προχώρημα» του παιδιού τους; Σίγουρα έχει πολύ να κάνει με το υπόβαθρο πάνω στο οποίο είχε στηθεί αυτή η οικογένεια. Αν επρόκειτο για ένα ζευγάρι που έβρισκε νόημα μόνο στο γονεϊκό του ρόλο και γι’ αυτό έμενε παντρεμένο, μάλλον τα πράγματα είναι δυσοίωνα.

Τι γίνεται όμως με τους ανθρώπους που συνειδητά και υπεύθυνα βρίσκονται σε ένα γάμο; Τότε υπάρχουν διάφορες διέξοδοι από τη θλίψη. Αρχικά μπορούν οι γονείς να «αναπλαισιώσουν» την καινούργια δομή της οικογένειας. Μπορεί δηλαδή να μη θεωρούν πια ότι το παιδί τους «άφησε πίσω για να προχωρήσει τη ζωή του». Αν το σκεφτούν καλύτερα, τώρα περισσότερο από ποτέ θα έχουν την ευκαιρία να φροντίσουν τις δικές τους ανάγκες και τις ανάγκες του συντρόφου τους. Από ζευγάρι έγιναν γονείς κι από γονείς θα ξαναγίνουν ζευγάρι και αυτό έχει τη δική του γοητεία. Οι καθημερινές τους συνήθειες θα αλλάξουν, αλλά δεν είναι ανάγκη να είναι προς το χειρότερο. Οι προσωπικές τους ανάγκες ξαναέρχονται στην επιφάνεια και μπορούν να χτίσουν μια πιο «εγωιστική» καθημερινότητα.

Όπως προείπα, το υπόβαθρο έχει εξαιρετική σημασία για το πώς θα βιώσουν οι γονείς αυτά τα συναισθήματα. Είναι σημαντικό να θυμούνται ότι, πέρα από γονείς, είναι και ένα σωρό άλλα πράγματα και δεν πρέπει να αφήνονται αποκλειστικά σε ένα ρόλο τροφού. Για το παιδί, είναι σημαντικό να βλέπει ότι οι γονείς του είναι ενεργητικοί και πολυπράγμονες και ότι πέρα από γονείς τα καταφέρνουν καλά και σε άλλες δραστηριότητες. Έτσι, ούτε θα νιώθει ότι ασφυκτιά σε ένα οικογενειακό περιβάλλον του οποίου είναι ο μοναδικός νοηματοδότης, αλλά και όταν έρθει η ώρα του «απογαλακτισμού», θα φύγει χωρίς άγχος, ξέγνοιαστο για να ακολουθήσει τις δικές του επιθυμίες..
Εύη Μεσσαριτάκη - Ψυχολόγος & Ψυχοθεραπέυτρια

Οπως απέδειξε η δημοσκόπηση για λογαριασμό της βρετανικής εταιρείας εύρεσης κατοικίας για φοιτητές «Unite» το 84% των γονέων δηλώνει ότι η ζωή του βελτιώθηκε και πήρε... παράταση από τότε που τα παιδιά έφυγαν από το σπίτι. Οι σύζυγοι διέθεταν πλέον περισσότερο προσωπικό χρόνο ο ένας για τον άλλο διότι, για παράδειγμα, δεν ήταν πλέον αναγκασμένοι να μαγειρεύουν, να καθαρίζουν τα δωμάτια των παιδιών τους ή να ασχολούνται με τα ρούχα τους. Πολλοί γονείς ανακάλυψαν πάλι τη σχέση τους και δήλωσαν ότι από τότε που έμειναν μόνοι νιώθουν δέκα χρόνια νεότεροι, ενώ όσοι δεν χρειάστηκε να συνεχίζουν να συντηρούν οικονομικά τα παιδιά τους έγιναν κατά μέσον όρο 720 ευρώ πλουσιότεροι.
Κουνώντας το μαντίλι στα παιδιά τους φαίνεται ότι δημιούργησαν περισσότερο χώρο στη ζωή τους για φίλους και όπως αποκαλύπτει η έρευνα διεύρυναν τον κύκλο των γνωριμιών κατά περίπου πέντε άτομα.
Ο επιπλέον χρόνος και τα επιπλέον χρήματα αύξησαν τις κοινωνικές τους εξόδους κάνοντάς τες τρεις φορές πιο συχνές ανά εβδομάδα.
Επίσης μένοντας μόνοι απέκτησαν την τάση να αναζητούν νέες εμπειρίες. Μάλιστα για τους μισούς από τους συμμετέχοντες στην έρευνα το «ξανάνιωμα» ήταν τέτοιο που δήλωσαν ότι θα επιθυμούσαν να ασχοληθούν με κάποιο ριψοκίνδυνο χόμπι, όπως σνόουμπορντ, ράφτινγκ ή μπάντζι τζάμπινγκ.
Παρ΄ όλα αυτά οι ειδικοί επισημαίνουν ότι η αποχώρηση των παιδιών από την πατρική εστία δεν είναι για όλους τόσο ευχάριστη εμπειρία και είναι πολλοί εκείνοι που υποφέρουν όταν αποχωρίζονται τα τέκνα τους. Το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς» είναι ευρέως αναγνωρισμένο από ψυχολόγους. Αν το ζευγάρι δεν έχει μια σταθερή, ουσιαστική σχέση που δεν στηρίζεται αποκλειστικά στην κοινή έγνοια των δύο συζύγων για το μεγάλωμα και την ευτυχία των παιδιών τους, μπορεί να οδηγήσει στο διαζύγιο, στην κατάθλιψη και στον αλκοολισμό.
Οι ψυχολόγοι συνιστούν την προετοιμασία των γονιών για την ημέρα που θα κοπεί οριστικά ο ομφάλιος λώρος και αντί για το τέλος μιας εποχής όπου θεωρούσαν τον εαυτό τους χρήσιμο και απαραίτητο να τη δουν ως ευκαιρία για νέα ξεκινήματα.